Το ξεφλούδισμα του κρεμμυδιού

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Το σύμπαν, η φύση, ο Θεός, ή όπως αλλιώς θέλετε να ονομάσετε τη δύναμη που δημιουργεί τη ζωή, όπως είπε και ο Αϊνστάιν δεν παίζει ζάρια… Επειδή εμείς οι άνθρωποι με το μικρό μυαλό μας (που το θεωρούμε «μεγάλο») δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το νόημα που κρύβεται κάτω από την δική μας και άλλες υλοποιήσεις, δεν σημαίνει πως αυτές είναι τυχαίες ή δεν έχουν κάποιο νόημα.

Όπως έλεγε κι ο Γιουγκ, δεν πρέπει να είμαστε τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουμε πως ότι δεν αντιλαμβανόμαστε εμείς, δεν υπάρχει…

Προσωπικά, θεωρώ, πως όπως ακόμη και μία βλεφαρίδα έχει λόγο ύπαρξης στο σώμα μας, έτσι και η υλοποίηση κάθε ανθρώπου
(και κάθε ζωντανού οργανισμού) έχει τον δικό της λόγο ύπαρξης. Αυτός ο λόγος ύπαρξης, βρίσκεται ήδη καταχωρημένος μέσα στα γονίδια του βρέφους που έρχεται στον κόσμο.

Το βρέφος, είναι ένας πλήρης άνθρωπος με καταγεγραμμένο στο DNA του τον σκοπό της ύπαρξής του. Είμαστε εμείς, η λεγόμενη «κοινωνία» αυτοί που αποσυντονίζουμε το παιδί από τον προσανατολισμό του, πιστεύοντας πως ξέρουμε καλύτερα από αυτό τι πρέπει εκείνο να κάνει και να λέει… Και το "διδάσκουμε"...

Έτσι, με τον καιρό, οι νέοι άνθρωποι μεγαλώνουν, νιώθοντας μικροί, ανίσχυροι και σε πολλές περιπτώσεις «άχρηστοι», πράγμα που δημιουργεί φόβους και οδηγεί σε εθισμούς  και βία…

Προκειμένου να ξαναβρεί ο άνθρωπος τον χαμένο του παράδεισο, αυτόν τον οποίο του χαρίστηκε από τη φύση για να ζει μέσα του και να δημιουργεί, δεν χρειάζεται -κατά τη δική μου άποψη- να ακολουθήσει μονοπάτια πνευματικά, γκουρού  και δασκάλους. 

Αυτό που χρειάζεται να κάνει είναι, να μείνει μόνος με τον εαυτό του και να αρχίσει να ξεφλουδίζει το κρεμμύδι των αναμνήσεών του, πετώντας ένα-ένα τα φύλλα που του θυμίζουν αρνητικά συναισθήματα. Τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν μέσα του, κάθε φορά που άλλοι, δηλαδή, τον αντιμετώπιζαν με τρόπο που δεν ταίριαζε με τα δικά του καταγεγραμμένα στα γονίδιά του "θέλω" και "πιστεύω". 

Αυτό είναι που κάνουμε οι περισσότεροι λάθος στη ζωή μας. Τα αρνητικά μας συναισθήματα δεν τα εκφράζουμε τις περισσότερες φορές, έχουμε μάθει να τα καταπνίγουμε και να τα κρύβουμε βαθιά μέσα μας. Αυτά είναι που, με τον καιρό, σκεπάζουν με λήθη τον σκοπό της υλοποίησής μας και οδηγούν σε λάθος δρόμους τα βήματά μας στη ζωή, δημιουργώντας μας προβλήματα  (εμπόδια ή ασθένειες).

Μία τίμια και βαθιά κατάδυση* στο εσωτερικό της ψυχής και της μνήμης μας, η ανάσυρση όλων των εμπειριών που μας πόνεσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η κατανόησή τους, η συγχώρεση του εαυτού και όποιου άλλου μας έφταιξε σε αυτές τις περιπτώσεις (πράγμα στο οποίο βοηθάει πολύ η κατανόηση πως ο καθένας πράττει με βάση τα όσα εκείνος έχει διδαχθεί στο μεγάλωμά του) είναι ο ώριμος τρόπος να αντιμετωπίζει ο άνθρωπος κάθε ασθένεια ή εμπόδιο στη ζωή του.

Γιατί όταν ανασυρθεί το πέπλο, που τα συσσωρευμένα στη μνήμα μας αρνητικά συναισθήματα βάζουν μπροστά από τα μάτια μας, κάνοντάς μας να βλέπουμε τα πράγματα και τη ζωή με τον τρόπο που οι άλλοι μας έμαθαν, το βρέφος που υπάρχει πάντα μέσα μας, ξυπνάει και μας χαρίζει τη σοφία του. Τη σοφία με την οποία το έχει προικίσει ο δημιουργός του για να εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο το δημιούργησε.

Και τότε τα πράγματα γίνονται απλά… Δεν αναρωτιέται ο άνθρωπος, δεν ταλαιπωρείται, απλά δημιουργεί…

*Μόνο που για να γίνει αποτελεσματική αυτή η κατάδυση, χρειάζεται να έχει μάθει ο άνθρωπος να κάνει αυτοσυγκέντρωση καλή, έτσι ώστε να μπορεί να οδηγεί τη λειτουργία του εγκεφάλου του στα α ή θ κύματα, κατάσταση στην οποία είναι ελεύθερη η πρόσβαση στο υποσυνείδητο, όπως σας έχω πολλές φορές εξηγήσει.