Ολιστική ή ενοποιημένη ιατρική/ομοιοπαθητική (3)

ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ (3ο τελευταίο)

Γεια σας φίλοι μου

Συνεχίζουμε σήμερα το θέμα της ομοιοπαθητικής με όσες πληροφορίες έχω να σας δώσω για το θέμα της μνήμης του νερού. Θέμα πολύ συζητημένο και αρκετά παρεξηγημένο από τους σοβαροφανείς επιστήμονες, ημών  των γιατρών συμπεριλαμβανομένων….

Φυσικοί όμως και Χημικοί ανά τον κόσμο έχουν βαλθεί να βρουν μία εξήγηση, και τα μέχρι τώρα αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικά.

Η εξήγηση που δημοσιεύθηκε από τον φυσικό Smith το 1985 είναι η εξής: Το νερό αποτελείται όπως είναι γνωστό από Υδρογόνο και Οξυγόνο. Ο φυσικός διατύπωσε τη θεωρεία πως οι δεσμοί υδρογόνου του νερού κρατούν τα μόρια του νερού κοντά το ένα στο άλλο σε έναν ελικοειδή σχηματισμό που λειτουργεί σαν πηνίο. Έτσι, τα ηλεκτρομαγνητικά σήματα που εκπέμπονται από τα μόρια μια φαρμακευτικής ουσίας που μπαίνει μέσα στο νερό, δημιουργούν ρεύματα μέσα σε αυτές τις έλικες νερού. Αυτά τα ρεύματα αντηχούν μέσα σε αυτά τα πηνία του νερού και μένουν να αντηχούν ακόμη και αν αραιωθεί πολύ το νερό. Χτυπώντας συγχρόνως με δύναμη το νερό αυτό, τα σήματα αυτά αντήχησης μεταφέρονται όλο και σε περισσότερα πηνία νερού, έτσι ώστε ακόμη και αν με τις πολλαπλές αραιώσεις δεν μείνει κανένα χημικό μόριο της αρχικής φαρμακευτικής ουσίας, το νερό παραμένει διεγερμένο από το ηλεκτρομαγνητικό σήμα αυτής της ουσίας.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 2001, μία ερευνητική ομάδα χημικών από την Νότια Κορέα διαπίστωσε στα πειράματά της πως μόρια ουσίας μέσα σε ένα διάλυμα μπορούν να μαζευτούν σε συμπλέγματα με σχήμα μπάλας που όλο και μεγαλώνουν καθώς το διάλυμα αραιώνεται, πράγμα που έφερε αναστάτωση στις μέχρι τότε γνώσεις για τη συμπεριφορά των διαλυμένων ουσιών αφενός, βοήθησε την ομοιοπαθητική αφετέρου, να κάνει κάποιες ακόμη υποθέσεις για το πώς λειτουργούν τα φάρμακά της.

Στην Ιρλανδία τώρα, η φαρμακολόγος και καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Βασιλίσσης στο Μπέλφαστ, πολέμια της ομοιοπαθητικής, Madeleine Ennis, αποφάσισε να κάνει μία έρευνα σχετικά με το θέμα της μνήμης του νερού, για να τελειώσει μια και καλή αυτό το ζήτημα. Τα αποτελέσματα της έρευνάς της όμως, που επιβεβαιώθηκαν σε τέσσερα διαφορετικά εργασήρια, έδειξαν ακριβώς το αντίθετο και δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Inflammation Research, vol 53, p 181. Τα ομοιοπαθητικά διαλύματα φάνηκε να δρουν ακριβώς όπως οι  αρχικές χημικές ουσίες που διαλύθηκαν μέσα σε αυτά. Η ερευνήτρια δηλώνει πως δεν μπορεί να εξηγήσει το φαινόμενο, και προτρέπει και άλλους ερευνητές να ασχοληθούν με το θέμα προκειμένου να ερμηνευθεί.

Ο καθηγητής της Εφαρμοσμένης Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο South Bank του Λονδίνου Martin Chaplin σε δημοσιίευσή του στο περιοδικό «Homeopathy» λέει από την άλλη, πως υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις για διάφορους μηχανισμούς με τους οποίους το νερό μπορεί να κρατήσει μνήμη. Επιστήμονες από την Τσεχία, την Γαλλία, την Γερμανία, την Ιταλία, την Ρωσσία, την Αμερική και το Ηνωμένο Βασίλειο έχουν παρουσιάσει εκπληκτικές διαφορετικές μεταξύ τους μεθόδους, πράγμα που δείχνει πως αλλαγές δομής μπορούν να συμβούν σε μεγάλη κλίμακα μέσα στο νερό και κάποιες από αυτές μπορεί να ευθύνονται γι αυτό που λέγεται μνήμη του νερού.

Ένα βιβλίο που έχει γραφτεί πρόσφατα με τον τίτλο «APPLIED BIOPHYSICS OF ACTIVATED WATER. The Physical Properties, Biological Effects and Medical Applications of MRET Activated Water» αναφέρεται διεξοδικά στις μοντέρνες αυτές θεωρίες που έχουν διατυπωθεί για το νερό και τις ιδιότητές του.

Η ικανότητα του νερού άλλωστε να αποθηκεύει και να αναμεταδίδει πληροφορίες είναι αναμφισβήτητο χαρακτηριστικό των κυττάρων μας, τα οποία αποτελούνται κατά 70% - 90% από νερό, όπως είναι γνωστό, λένε οι επιστήμονες, στις μέρες μας. Αλλά για την επικοινωνία αυτή των κυττάρων μας θα μιλήσουμε σε άλλη μας κουβέντα για να μη σας κουράσω περισσότερο.

Με αγάπη

Πηγές : James Oshman «Energy Medicine. The scientific basis» 2000
             http://www.science20.com/news/does_water_have_memory
             http://www.bibliotecapleyades.net/salud/esp_salud18.htm
             http://www.bspcn.com/2008/08/22/5-really-weird-things-about-water/

Ολιστική ή ενοποιημένη Ιατρική/ομοιοπαθητική (2)

ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ (2)

Γεια σας φίλοι μου

Θα συνεχίσουμε την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για τον διακεκριμένο Γάλλο βιολόγο Jacques Benveniste και τις ερευνητικές του ανακαλύψεις. Οι συνάδελφοί του τον θεώρησαν «γραφικό» και τον εκδίωξαν από τη επιστημονική κοινότητα, ισχυριζόμενοι πως τα πειράματά του δεν επαληθεύθηκαν από άλλα εργαστήρια, πράγμα που όπως φαίνεται από τα υπάρχοντα στοιχεία, είναι αναληθές. Ο ίδιος συνέχισε μέχρι τον πρόσφατο θάνατό του να πειραματίζεται πάνω στις πολύ προοδευτικές ιδέες του, οι οποίες όταν (δεν λέω «αν», όπως βλέπετε, γιατί προσωπικά τις θεωρώ αρκετά πιθανές) γίνουν παγκόσμια αποδεκτές θα αλλάξουν εκ βάθρων, την θεραπευτική αλλά και την διαγνωστική ιατρική.

Να τι λέει λοιπόν ο ίδιος ο βιολόγος σε ομιλία του σχετική με τα πειράματά του το 1999:

Πρώτα βεβαιωθήκαμε πως πάρα πολύ αραιωμένα υδατικά διαλύματα, τόσο ώστε να μην υπάρχει κανένα φυσικό μόριο μέσα τους, μπορούν να έχουν επίδραση σε βιολογικά συστήματα * . Κάποια από αυτά τα πειράματα επαναλήφτηκαν σε τρία διαφορετικά εργαστήρια και στη συνέχεια δημοσιεύσαμε αντίστοιχα άρθρα στο περιοδικό Nature.

Μετά αποδείξαμε πως η ενέργεια τέτοιων πολύ αραιωμένων διαλυμάτων καταργείται από ηλεκτρομαγνητικά πεδία, πράγμα που δεν ισχύει για τα γνήσια (αρχικά) μόρια που χρησιμοποιήθηκαν για το διάλυμα.

Αργότερα, εκατοντάδες πειράματα επιβεβαίωσαν την ικανότητά μας να μεταφέρουμε στο νερό, χρησιμοποιώντας έναν ενισχυτή, την ειδική μοριακή** ενέργεια πάνω από 30 ουσιών, όπως φαρμακευτικές ουσίες, αντιγόνα, ακόμη και ειδικά σήματα μικροβίων.

Στα πιο πρόσφατα πειράματά μας καταγράψαμε ψηφιακά σε ένα κομπιούτερ διάφορες τέτοιες ειδικές βιολογικές ενέργειες (40kHZ). Όταν τις ξαναπαίξαμε σε νερό ή κύτταρα, είδαμε να παράγεται αποτέλεσμα όμοιο με αυτό της αρχικής ουσίας.

Αυτά τα αποτελέσματα αποδεικνύουν δυνατά, πως τα μοριακά σήματα έχουν ηλεκτρομαγνητική φύση και αυτό το ηλεκτρομαγνητικό σήμα το οποίο στη συνέχεια απομνημονεύεται στο νερό μεταφέρεται με αυτό σε όλο το σώμα μεταφέροντας έτσι τη πληροφορία του μορίου, όπου χρειάζεται.
 *Ουσιαστικά επαλήθευσε κάτι που πιστεύουν εδώ και χρόνια, όπως γνωρίζετε, οι ομοιοπαθητικοί, γι αυτό και κατηγορήθηκε ο Benveniste πως τους υποστήριζε.
**Είναι από χρόνια γνωστό πως τα μόρια εκπέμπουν ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία


Αυτά είναι λόγια του ίδιου του βιολόγου στη συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα The Indipendent. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο, όσοι ενδιαφέρεστε, γιατί είναι πολύ ενδιαφέρον, στη διεύθυνση:  http://www.tcm.phy.cam.ac.uk/~bdj10/water.memory/milgrom.html

Μπορείτε επίσης όσοι ενδιαφέρεστε να ακούσετε τον ίδιο τον βιολόγο να περιγράφει τα πειράματά του στο you tube στη διεύθυνση:
http://www.youtube.com/watch?v=BWYlMSHOGBw&feature=related 
 Όσο και αν φαίνονται περίεργα εκ πρώτης όψεως τα ευρήματα αυτά των πειραμάτων που σας ανέφερα, υπήρξαν στη συνέχεια φυσικοί, οι οποίοι διατύπωσαν μία θεωρεία σύμφωνα με την οποία θα μπορούσε το νερό να κρατάει στη «μνήμη» του κάποια ηλεκτρομαγνητικά σήματα. Αλλά για να μη σας κουράσω θα σας μιλήσω γι αυτή την θεωρεία στην επόμενη κουβέντα μας.

Με αγάπη

Ολιστική ή ενοποιημένη ιατρική/ομοιοπαθητική (1)

Ο Μ Ο Ι Ο Π Α Θ Τ Ι Κ Η (1)
Γεια σας φίλοι μου

Για την ομοιοπαθητική, την τόσο αμφισβητημένη αυτή εναλλακτική θεραπευτική μέθοδο σκέφτηκα να σας μιλήσω, σήμερα. Το θέμα είναι όμως πολύ μεγάλο και θα χρειαστεί πολλές συζητήσεις, χωρίς τελικά να καταφέρω να σας το ξεδιαλύνω απόλυτα.

Ο λόγος είναι πως η ανταπόκριση σε κάποια ομοιοπαθητική θεραπεία εξαρτάται από τρεις κυρίως παράγοντες:

1. Από τον ομοιοπαθητικό και την ικανότητά του να αντιληφθεί σωστά το πρόβλημα του αρρώστου, ώστε να κάνε τη σωστή επιλογή της θεραπευτικής ουσίας που θα χορηγήσει, κάτι ανάλογο δηλαδή και με τους κλασσικούς γιατρούς. Δεν είναι όλοι, όπως γνωρίζετε, το ίδιο ικανοί να κάνουν σωστή διάγνωση και να δώσουν σωστή θεραπεία.

2. Από τον ασθενή και την πίστη του στον ομοιοπαθητικό και τη θεραπεία που αυτός του δίνει, πράγμα που ισχύει και πάλι και στη κλασσική ιατρική.

3. Από τον τρόπο που φτιάχνεται το ομοιοπαθητικό φάρμακο.

Οι δύο πρώτοι παράγοντες παρεμβαίνουν στις θεραπείες και της κλασσικής ιατρικής, επομένως δεν θα ασχοληθούμε με αυτούς σε αυτήν εδώ τη κουβέντα μας. Ο τελευταίος όμως έχει να κάνει με την βάση της ομοιοπαθητικής. Με το νερό δηλαδή και τη μνήμη που αυτό μπορεί να κρατήσει, αφού τα ομοιοπαθητικά «φάρμακα» είναι ουσίες που έχουν διαλυθεί μέσα σε νερό τόσο πολύ, ώστε να μην είναι δυνατόν να ανιχνευθούν πλέον τα μόριά τους μέσα στο διάλυμα αυτό. Σύμφωνα με την ομοιοπαθητική λοιπόν, το νερό έχει την ικανότητα αφού αντιμετωπισθεί με ειδικούς τρόπους (δυνατό ανακάτεμα κ.α.) να κρατάει μέσα στα μόριά του τη μνήμη (το ηλεκτρομαγνητικό σήμα δηλαδή) της χημικής ουσίας που διαλύθηκε μέσα του με αυτούς τους τρόπους.

Και το εύλογο ερώτημα είναι: μπορεί το νερό να έχει μνήμη;

Δεν υπάρχει σαφής θετική απάντηση προς το παρόν, ούτε όμως και αρνητική και το θέμα ερευνάται όλο και περισσότερο. Υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα ερευνητικά αποτελέσματα που αξίζει να τα συζητήσουμε στη συνέχεια.

Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον, αν σκεφθείτε πως το ανθρώπινο σώμα αποτελείται κατά 70% από νερό. Κάθε μόριο του σώματός μας περιβάλλεται από πολλαπλά στρώματα νερού, που το κάθε ένα μαζί με ιόντα που υπάρχουν μέσα του, έχει και διαφορετικές, σημαντικές ιδιότητες. Χωρίς το νερό τα μόρια που αποτελούν το σώμα μας δεν θα μπορούσαν να συγκρατηθούν μεταξύ τους, λόγω των ηλεκτρικών τους φορτίων που θα τα απωθούσαν.

Μία ουσία λοιπόν που θα μπορούσε να επηρεάσει το νερό του σώματός μας, θα είχε επίδραση σε όλα μας τα κύτταρα αυτομάτως, όπως καταλαβαίνετε, πολύ δε περισσότερο αν η επίδραση αυτή είναι απλώς ενεργειακή (ηλεκτρομαγνητικό σήμα δηλαδή) όπως εικάζεται πως συμβαίνει με τα ομοιοπαθητικά «φάρμακα» και όχι χημική, γιατί τώρα πια στη μοντέρνα βιολογία, ξέρουμε πως η επικοινωνία των κυττάρων μας γίνεται με τέτοια ηλεκτρομαγνητικά σήματα (φωτόνια) και όχι με χημικά σήματα όπως νομίζαμε παλαιότερα.

Η ιστορία της ομοιοπαθητικής άρχισε με τον Jacques Benveniste ένα διακεκριμένο Γάλλο βιολόγο, του οποίου η φήμη άρχισε να πέφτει από το 1988, όταν μετά από έρευνες διατύπωσε την άποψη (δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature) πως το νερό μπορεί να κρατήσει μνήμη, πράγμα που έκανε έξαλλη την επιστημονική κοινότητα του καιρού του, με αποτέλεσμα να χάσει τις επιχορηγήσεις και το εργαστήριό του. Ο ίδιος όμως δεν σταμάτησε να το πιστεύει και να πειραματίζεται. Μία δεκαετία αργότερα, σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «The Independent» στις 19 Μαρτίου του 1999, αναφέρεται πως ο πιο πάνω βιολόγος όχι μόνον δεν έπαψε να πιστεύει στη μνήμη του νερού, αλλά πως τώρα πια είχε αρκετές αποδείξεις για να πιστεύει πως όχι μόνον μπορούν τα ηλεκτρομαγνητικά σήματα κάποιου φαρμάκου να επηρεάσουν το νερό, αλλά ακόμη περισσότερο, μια μέρα θα μπορούν αυτά να μεταφέρουν τις ιδιότητες του φαρμάκου και μέσω του διαδικτύου, στους ασθενείς που θα τα χρειάζονται!!!!...

Μάλιστα το διαβάσατε σωστά. Δεν καταλάβατε λάθος…..

Θα συνεχίσουμε σύντομα