Μεγάλη Τρίτη...

 Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Ανάσταση δίχως ανέβασμα στον Γολγοθά και σταύρωση δεν υπάρχει.

Η ανάσταση είναι το τέλος κάποιας ταλαιπωρίας, κάθε ταλαιπωρίας (Γολγοθάς - σταύρωση). Ο συμβολισμός είναι πολύ σημαντικός αλλά δυστυχώς δεν είναι κατανοητός από τους περισσότερους.

Είναι πολύ πιο εύκολο να συμπονούμε, ακόμη και να συναισθανόμαστε την ταλαιπωρία κάποιου άλλου (Χριστός), από το να ασχοληθούμε με το δικό μας βαθύ πηγάδι αρνητικών συναισθημάτων τα οποία κρυμμένα καλά όπως είναι, απαιτούν μεγάλη ψυχική ταλαιπωρία για να έρθουν στην επιφάνεια (Γολγοθάς), να τα βιώσουμε ξανά (σταύρωση) και να λευτερωθούμε επιτέλους (Ανάσταση)…

Είναι πραγματικά λυπηρό ένας τόσο σημαντικός συμβολισμός να έχει μετατραπεί σε show, μαζικές θυσίες αθώων ζώων και γλέντι. Για τον πραγματικά αναστημένο άνθρωπο, η ζωή είναι ένα καθημερινό γλέντι στον παράδεισο του πλανήτη μας. Κάθε του στιγμή είναι μία απόλαυση,  οπτική, γευστική, απτική, ακουστική, οσφρητική και δεν χρειάζεται αυτός θεατρικά δρώμενα για να νιώσει χαρά και ευχαρίστηση.

Όμως τα έχουμε καταφέρει έτσι, που κι αυτός ο τόσο σημαντικός συμβολισμός αντί να μας οδηγεί μέσω της νηστείας  (κάθαρση) και της σιωπής (απομάκρυνση από την ύλη) σε εσωτερικό ταξίδι ανακάλυψης του εαυτού και πνευματική ανάσταση, έχει γίνει ένα μεγάλο δρώμενο για να φάμε ακόμη περισσότερο, να μιλήσουμε ακόμη περισσότερο, να γλεντήσουμε κα να ξεχάσουμε για άλλη μια φορά την πραγματική μας υπόσταση, έτσι ώστε να παραμένουμε μικρά αδύναμα εξουσιαζόμενα ανθρωπάκια…

Χρόνια μας πολλά, αλλά δυστυχώς ο Χρηστός δεν θα αναστηθεί ούτε και φέτος, κι ας πιστεύουν το αντίθετο πολλοί κι ας το περιμένουν με χαρά για να φάνε μαγειρίτσα και να σουβλίσουν αρνί…

Με αγάπη

Κήπος και ευγνωμοσύνη

 Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Στην ηλιόλουστη σημερινή μέρα μια πρωινή βόλτα στον κήπο, φωτογραφίζοντας τριαντάφυλλα ήταν ότι καλύτερο μπορούσα να κάνω. Αυτά τα φυτά, όταν έρθει η εποχή της άνθισής τους, είναι οι πραγματικές βασίλισσες του κήπου. Με το άρωμα και την εμφάνισή τους, κάνουν όλα τα υπόλοιπα φυτά να μοιάζουν απλοί κομπάρσοι στο θεατρικό παιχνίδι που ξεδιπλώνεται στον κήπο, αυτή την εποχή.

Φωτογράφισα μερικά, τα μύρισα, τους μίλησα και το πιο σημαντικό τους είπα με τη καρδιά μου «ευχαριστώ»…

Ευχαριστώ, γιατί κάνουν τη ζωή μου πιο όμορφη με τη παρουσία τους. Ευχαριστώ γιατί όταν τα μυρίζω, ξεχνάω για λίγο όλες τις ασχήμιες της ζωής. Ευχαριστώ γιατί τη φροντίδα που τους δίνω, μου την δίνουν πίσω απλόχερα, γεμίζοντας ομορφιά τα μάτια και  τη καρδιά μου.

Τελικά είναι και η κηπουρική μία άσκηση ευγνωμοσύνης.

Σήμερα το συνειδητοποίησα αυτό… Περπατώντας μέσα στον κήπο, ένιωθα ευγνωμοσύνη για κάθε φυτό, μικρό ή μεγάλο, ανθισμένο ή όχι. Όλα γύρω μου έμοιαζαν να μου στέλνουν αγάπη, καθώς έσφυζαν από ζωή. Οι μικρές αράχνες ύφαιναν ιστούς ανάμεσα στα κλαδιά, έντομα πετούσαν από λουλούδι σε λουλούδι ρουφώντας νέκταρ, πουλιά κελαηδούσαν πάνω στο ψηλό βιβούρνο, μία γάτα κοιτούσε επίμονα το κόι (Γιαπωνέζικο χρυσόψαρο) στη μικρή λιμνούλα που το νερό της λαμπύριζε από τις αχτίνες του ήλιου. Έζησα για λίγο σε μία ιδανική κοινωνία, όπου όλοι είχαν το ίδιο μερίδιο στη χαρά και την απόλαυση.

Όσοι δεν έχετε κήπο, ή μπαλκόνι ώστε να απολαμβάνετε τη συντροφιά φυτών, σας συμβουλεύω να πηγαίνετε συχνά να περνάτε λίγη ώρα σε κάποιο κήπο ή ανοιχτό χώρο με φυτά που υπάρχει κοντά στο σπίτι σας. Η επαφή με τα φυτά οδηγεί σε χαλάρωση, θετικό συναίσθημα και φιλοσοφική διάθεση. Όλα τα πιο πάνω βοηθούν στη βελτίωση υγείας και ζωής.

Με αγάπη

Το δίχτυ της ζωής και τα λαμπάκια

 Γεια σας και πάλι

Το πρώτο κολοκυθάκι έκανε την εμφάνισή του στον κήπο σήμερα. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Τα μαρουλάκια και τα κρεμμυδάκια μου μεγαλώνουν, ενώ οι αγκινάρες μου κάνουν πάρτι, στην άλλη μεριά του κήπου. και με μεγάλη μου χαρά τις μοιράζομαι με φίλες.

Μαγική εποχή η άνοιξη. Ακόμη και έτσι όπως την έχουν καταντήσει με τις διάφορες παρεμβάσεις που κάνουν με πολλούς τρόπους στον καιρό. Η φύση έχει τον τρόπο της να επιβιώνει σε όλες τις συνθήκες. Η δύναμη της ζωής είναι πολύ μεγάλη. Πολύ μεγαλύτερη από τον ανθρώπινο υπερφίαλο νου και τα συμφέροντά του...

Έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στη μεγαλοσύνη που κρύβεται σ΄ αυτό που λέμε "ζωή, γι αυτό και δεν με αγγίζουν εύκολα ούτε με φοβίζουν πια οι διάφορες δύσκολες καταστάσεις που εμφανίζονται εμπρός μου. Περιμένω με υπομονή να δω τι ακολουθεί πίσω τους... Γιατί έχω πειστεί πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τα πάντα είναι συνδεδεμένα σ' έναν ενεργειακό ιστό. Είμαστε όλοι και όλα ενωμένοι με θαυμαστή νοημοσύνη σε ένα δίχτυ, μέσα στο οποίο παίζουμε ο καθένας κάποιο ρόλο που συντηρεί αυτό το δίχτυ για όσο πρέπει να συντηρηθεί και αναβοσβήνουμε σ΄ αυτό σαν λαμπάκια, ερχόμενοι και φεύγοντας από τη ζωή... 

Πολλά τα όμορφα ετούτης της ζωής και πολλά τα άσχημα. Η ύλη, όπως είναι γνωστό, χαρακτηρίζεται από την δυαδικότητα. Και ξέρουμε τώρα πως αυτή η "ύλη" είναι πυκνή ενέργεια. Η ενέργεια όμως είναι δόνηση και για να υπάρχει δόνηση πρέπει να υπάρχουν δύο αντίθετοι πόλοι.  Δεν γίνεται επομένως, όσο και αν το θέλουμε κάποιοι, όσο κι αν το προσπαθήσουμε να καταργήσουμε τον αρνητικό πόλο στη ζωή. Αποκλείεται να γίνουν όλα καλά στον πλανήτη μας. Πάντα θα υπάρχει το αρνητικό, όσο και αν δεν μας αρέσει. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ρίχνουμε το βάρος ο καθένας μας στο θετικό, με σκέψεις, όνειρα και στόχους, για  να κρατάμε τη συνολική δόνηση του πλανήτη προς το θετικό πόλο, ώστε λιγότεροι να ταλαιπωρούνται. 

Οι κάθε είδους εξουσιαστές με πολλούς τρόπους προσπαθούν να μας κάνουν να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο, γιατί τα οικονομικά τους οφέλη ευνοούνται όταν η συνολική ενεργειακή δόνηση της ανθρωπότητας είναι προς τον αρνητικό πόλο, κρατώντας πολλούς σε ταλαιπωρίες. Οι ταλαιπωρημένοι και φοβισμένοι άνθρωποι είναι πολύ ευκολότερα εξουσιαζόμενοι. Αντιδρούν σαν όχλος εύκολα καθοδηγούμενος...

Το προσπαθούν με νύχια και με δόντια. Με τρόπους που είναι πια πολύ εμφανείς, δίχως ενδοιασμούς. Αυτό που ζήσαμε πρόσφατα με τον "ιό" της εποχής και την αντιμετώπισή του ήταν απλά μια τέτοια προσπάθεια. Κατάφεραν να πείσουν πολλούς, ξύπνησαν όμως και κάποιους, που χρειαζόντουσαν κάποιο πολύ γερό σκούντημα για να ξυπνήσουν... Προσωπικά πιστεύω πως η συνολική μας ενεργειακή δόνηση σε τούτον τον πλανήτη βρίσκεται όλο και πιο κοντά στον θετικό πόλο, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται η τόσο απροκάλυπτη προσπάθεια της κάθε είδους εξουσίας να δείχνει τα δόντια της...

Γι αυτό δεν φοβάμαι. Περιμένω με υπομονή και επιμονή, βάζοντας όλο το βάρος της δικής μου ζωής (σκέψεις, πράξεις, όνειρα και στόχους) στον θετικό πόλο να γίνει το ίδιο με τους περισσότερους, ώστε να καταφέρουμε να γίνει πιο όμορφο το έργο που παίζεται σε τούτον τον πλανήτη. Μπορεί πολλοί να έχετε αντιρρήσεις, αλλά εγώ  είμαι βέβαιη πως μόνον έτσι μπορούμε να το πετύχουμε.

Με αγάπη 

Αιτείτε και δοθήσεται υμίν...

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Γλυτσίνια (wisteria)

Όταν πριν 25 χρόνια αγόρασα ένα παλιό μικρό σπίτι στη Κέρκυρα, στη μία του άκρη, υπήρχε μια μικρή τσιμεντένια αυλή, όπου ο προηγούμενος ιδιοκτήτης παρκάριζε το αυτοκίνητό του. Η μικρή αυτή αυλή, με μία πέτρινη μάντρα και ένα συρμάτινο πλέγμα επάνω της, χώριζε το δικό μου οικόπεδο από αυτό του γείτονα.

Δεν συνέχισα να χρησιμοποιώ εγώ αυτό το μέρος του σπιτιού για γκαράζ, γιατί στο μεταξύ έκτισα μία προσθήκη μεγαλώνοντας το υπάρχον σπίτι, και έκανα τελικά χώρο για τη στάθμευση του αυτοκινήτου μου στην άλλη άκρη του οικοπέδου. Η τσιμεντένια αυλή, έγινε ακόμη πιο μικρή, γιατί μπήκε εκεί μια μικρή κατασκευή για τον καυστήρα και το ντεπόζιτο πετρελαίου του καλοριφέρ, και δημιουργήθηκε επίσης και ένας μικρός χώρος αποθήκευσης ξύλων για το τζάκι.

Αγαπώ πολύ τα φυτά και τους κήπους, όπως ξέρετε. Κάθε φορά λοιπόν που βρισκόμουν εκεί και κοιτούσα τη πέτρινη μάντρα με το συρμάτινο πλέγμα, σκεφτόμουν τι όμορφα που θα ήταν αν υπήρχε εκεί μία γλυτσίνια (Wisteria) να καλύπτει με την ομορφιά της αυτή τη διαχωριστική των δύο οικοπέδων κατασκευή. Θα ομόρφαινε όχι μόνον την δική μου αυλή, αλλά και τον κήπο του γείτονα. Θα ήταν ένα ιδανικό διαχωριστικό…

Το σκεφτόμουν αυτό συνέχεια, αλλά δεν υπήρχε χώμα για να φυτέψω κάτι εκεί. Το τσιμεντένιο δάπεδο έφτανε μέχρι τη μάντρα. Σκεφτόμουν πολλές φορές να σπάσω το τσιμέντο και να φτιάξω ένα μικρό παρτέρι όπου θα φύτευα μερικά φυτά, αλλά όλο το μετάνιωνα… Και ο καιρός περνούσε.

Κάποιο πρωί, όπως συχνά συμβαίνει, είδα στην άκρη της μικρής αυλής να βγαίνει μέσα από το τσιμέντο, ακριβώς στη ένωσή του με την μάντρα, ένα μικρό χορταράκι. Το τράβηξα και το έκοψα, για να μην μεγαλώσει και καταστρέψει το τσιμέντο, γιατί τα φυτά έχουν ξέρετε τεράστια δύναμη. Θα το έχετε προσέξει πως βγαίνουν και ανθίζουν σε απίθανες μεριές και με τις ρίζες τους κάνουν πολλές ζημιές,

Μερικές εβδομάδες αργότερα, το χορταράκι είχε και πάλι ξαναβγεί στο ίδιο μέρος. Το έκοψα για άλλη μια φορά και αυτή η ιστορία συνεχίστηκε αρκετές φορές… Κάθε φορά το μικρό φυτό ήταν πιο δυνατό, πιο σκληρό και πιο δύσκολο να το κόψω. Γεμάτη περιέργεια, αποφάσισα τελικά να το αφήσω να μεγαλώσει λίγο για να δω τι είδους χόρτο ήταν…

Μαντέψατε πιστεύω την απάντηση… ΝΑΙ ! ήταν μία γλυτσίνια… Είχε έρθει μόνη της και φύτρωσε εκεί ακριβώς που επιθυμούσα… Στο τσιμέντο!!!

Δίχως κανένα δισταγμό πια, φώναξα εργάτες και έσπασαν το τσιμέντο με προσοχή. Φτιάξαμε εκεί ένα παρτέρι με διάφορα φυτά, ανάμεσα στα οποία 25 χρόνια τώρα τον θρόνο κατέχει η γλυτσίνια. Κάθε τέτοια εποχή, που απολαμβάνω την ομορφιά και την ευωδιά των λουλουδιών της, την ευχαριστώ για την τιμή που μου έκανε, να έρθει να φυτρώσει εκεί ακριβώς που τόσο πολύ επιθυμούσα…

Τα συμπεράσματα δικά σας…

Με αγάπη

Τα ντοματίνια και η αλχημεία της θετικότητας

Γεια σας φίλες και φίλοι

Πρέπει να παραδεχτώ πως ετούτη η εποχή είναι η πιο κουραστική για τους κάθε είδους κηπουρούς, ερασιτέχνες και επαγγελματίες. Ωστόσο εμείς οι ερασιτέχνες μπορούμε να απολαμβάνουμε περισσότερο τη δουλειά μας αφού η πίεσή μας προέρχεται μόνον από την φύση κι όχι από οικονομικά συμφέροντα και αφεντικά.

Σήμερα είδα με πολλή χαρά, πως στο μέρος που πέρυσι ένα μικρό φυτό μου χάριζε ντοματίνια μέχρι αργά μέσα στον χειμώνα, φύτρωσαν πολλά μικρά φυτά, προφανώς από τους σπόρους που έπεσαν εκεί…Και είναι αυτά τα μικρά φυτά πολύ πιο δυνατά από εκείνα που άρχισαν να προβάλουν στο μικρό σπορείο στο οποίο εγώ έσπειρα τους σπόρους αυτού του ίδιου φυτού που είχα φυλάξει από πέρυσι. Θα έχω λοιπόν πολλά νέα μικρά φυτά για ντοματίνια να χαρίζω εφέτος σε φίλες και φίλους ερασιτέχνες κηπουρούς. Και η χαρά μου είναι πολύ μεγάλη.

Γιατί πάντα η χαρά πολλαπλασιάζεται όταν την μοιράζεσαι. Όπως και η κακία, όπως και ο θυμός. Όλα τα συναισθήματα θετικά ή αρνητικά δυναμώνουν με το ομαδικό μοίρασμα. Και αυτό μπορεί να γίνει καταστροφικό σε πολλές περιπτώσεις, όταν το συναίσθημα είναι αρνητικό. Είναι γνωστή η λεγόμενη "ψυχολογία του όχλου".

Καταλαβαίνω πολύ καλά τη λογική όσων πιστεύουν πως με το να προτείνουν στον κόσμο να ξεσηκωθεί ενάντια στα πολιτικά κόμματα που είναι βουτηγμένα στο ψέμα, τη διαπλοκή και τη διαφθορά, βοηθούν να καταλάβει ο κόσμος τη δύναμή του, αλλά δυστυχώς αν έχει κάποιος μεγάλη δύναμη στα χέρια του δίχως να έχει διδαχτεί πώς να την χρησιμοποιεί, κινδυνεύει να γίνει αυτή η δύναμη βόμβα στα ίδια του τα χέρια… Αυτό οι φίλες και οι φίλοι που προτείνουν ξεσηκωμούς, φοβάμαι πως δεν το έχουν σκεφτεί.

Από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η υλική μας υπόσταση, όπως και όλη η εικονική πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε είναι μια καθαρά ενεργειακή κατάσταση. Μία συνεχής δόνηση ανάμεσα σε δύο πόλους, θετικό και αρνητικό (Ερμής Τρισμέγιστος). Οι αλχημιστές δεν είναι αυτοί που μπορούν να αλλάξουν ένα μέταλλο και να το μετατρέψουν σε χρυσό, όπως πολλοί πιστεύουν, αλλά αυτοί που μπορούν να κρατούν στη ζωή τους τη δόνηση προς τον πόλο που αυτοί επιθυμούν.

Ο Γκάντι ήταν ένα τέτοιο παράδειγμα αλχημιστή. Κατάφερε να κρατάει τη δόνηση στον τόπο του προς τον θετικό πόλο με την δική του σοφή και θετική συναισθηματικά παρουσία. Από τέτοιους αλχημιστές έχει ανάγκη ο κόσμος μας κατά την δική μου άποψη για να ισορροπήσει. Γιατί η δόνηση έχει παραμείνει για χρόνια στον αρνητικό πόλο. Αρκετή βία υπήρχε και υπάρχει,  που όλο και αυξάνει, αφού η βία είναι αποτέλεσμα της αντίδρασης του στρες που δημιουργεί κάθε φόβος. Ο μπροστάρηδες που με σπαθί τη γλώσσα τους προσπαθούν να ξεσηκώσουν τον κόσμο εναντίον αυτής της βίας, όσο καλοπροαίρετοι κι αν είναι, μόνο να την ενισχύσουν αυτή τη βία μπορούν, αφού με τον δικό τους αρνητισμό βοηθούν, δίχως να το αντιλαμβάνονται, τη δόνηση να μένει προς τον αρνητικό πόλο. 

Ξέρω πως όλες οι πιο πάνω έννοιες δεν είναι εύκολα κατανοητές από όλους, ιδιαίτερα από όσους πιστεύουν πολύ στην ανθρώπινη λογική, η οποία είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι στηριγμένη στο φόβο του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης, του πιο δυνατού ζωϊκού ενστίκτου. Και ο φόβος, ως αρνητικό συναίσθημα κρατάει τη δόνηση προς τον αρνητικό πόλο. Δεν μπορεί να αλλάξει αυτό με συμβουλές και προτροπές...

Προσωπικά πιστεύω πως η φιλοσοφία βοηθάει τον άνθρωπο να ζει καλύτερα. Αυτή  (οδηγώντας στην κατανόηση των πραγματικών αιτίων των προβλημάτων), και τα θετικά συναισθήματα που προκύπτουν από αγάπη για το καλό, το δίκαιο, το ιδανικό, μπορούν να λειτουργήσουν αλχημιστικά και να βοηθήσουν τη δόνηση να οδηγείται προς τον θετικό πόλο, οδηγώντας όχι μόνον τον τόπο μας, αλλά την ανθρωπότητα ολόκληρη σε μια καλύτερη ζωή. Δεν είναι λάθος το να είναι κάποιος θετικός, το λάθος είναι να είναι αδιάφορος.

Με αγάπη

Η παιώνια και η άσκηση υπομονής...

Γεια σας φίλες και φίλοι

Άνθισε στον κήπο κι ετούτη την άνοιξη η όμορφη παιώνια! Δεν διαρκεί πολύ η άνθισή της, ωστόσο αξίζει σ΄ αυτό το φυτό μία τιμητική θέση στο κήπο. Δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο η ομορφιά της.

Όταν πριν χρόνια αγόρασα ένα ρίζωμά της και είδα στο καρτελάκι που το συνόδευε μία φωτογραφία του φυτού, ξετρελάθηκα με την εικόνα του και αποφάσισα να το φυτέψω στη μέση ενός υπερυψωμένου παρτεριού, ως κεντρικό ενδιαφέρον σημείο και γύρω του έβαλα άλλα λιγότερο εντυπωσιακά φυτά και λουλούδια.

Ενθουσιασμένη, περίμενα με ανυπομονησία την άνοιξη να έρθει για να απολαύσω λουλουδιασμένο αυτό το τόσο ενδιαφέρον φυτό. Και η άνοιξη ήρθε, το φυτό ξεπρόβαλε στο έδαφος, αλλά λουλούδια δεν απέκτησε… Απογοητευμένη το περιποιήθηκα και πάλι πολύ, και περίμενα με υπομονή την επόμενη άνοιξη…

Ούτε και τότε όμως   το μικρό φυτό μου έκανε τη χάρη. Μεγάλωνε κανονικά στο παρτέρι, όλα τα γύρω του φυτά άνθιζαν, εκείνο όμως όχι. Σκέφτηκα πολλές φορές να το βγάλω και να βάλω στη θέση του αυτή την κεντρική κάποιο άλλο ενδιαφέρον φυτό, αλλά σκεπτόμενη την φωτογραφία του που με έκανε να το αγοράσω, μετάνιωνα και το άφηνα τελικά στη θέση του.  

Πέρασαν έτσι πέντε χρόνια… Το έβλεπα να μεγαλώνει όλο και περισσότερο, αλλά δίχως λουλούδια πάντα…

Και μία άνοιξη σαν τώρα, βλέπω να ανοίγουν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου το ένα μετά το άλλο τρία μεγάλα λουλούδια του! Είχα πάψει να ασχολούμαι μαζί του και δεν πρόσεξα ότι είχαν εμφανιστεί μπουμπούκια στο μικρό φυτό με την τόσο αργή ανάπτυξη… Από εκείνη τη χρονιά και μετά, η αγαπημένη μου παιώνια, ανθίζει τη μία χρονιά περισσότερο από την άλλη. Είναι η πραγματική βασίλισσα του κήπου. Όλα τα άλλα φυτά τριγύρω της, απλά υπάρχουν για να τονίζουν τη δική της ομορφιά…

Έψαξα και διάβασα πληροφορίες για το τόσο όμορφο αυτό φυτό και έμαθα πως χρειάζεται πέντε χρόνια από την στιγμή που θα φυτευτεί στο χώμα το ρίζωμά του μέχρι την πρώτη του άνθιση… Πέντε χρόνια!

Σ’ αυτό το διάστημα, το φυτό μεγαλώνει υπόγεια, κάνοντας γερές ρίζες  και ετοιμάζεται για την άνθισή του…

Χάρηκα τόσο που είχα την υπομονή να περιμένω πέντε χρόνια δίχως να το βγάλω από το παρτέρι, όπως σκέφτηκα πολλές φορές. Η υπομονή μου ανταμείφτηκε με το παραπάνω. Η άσκηση στην υπομονή είναι άλλο ένα μεγάλο όφελος της κηπουρικής. Και βοηθάει αυτή πολύ την υγεία και τη ζωή…

Με αγάπη