Προς το κέντρο της σπείρας...

Φίλες και φίλοι μου

Ανησυχεί ποτέ το σποράκι της ντομάτας μήπως βγάλει κολοκύθια αντί για ντομάτες; Γιατί εμείς οι άνθρωποι ανησυχούμε και νομίζουμε πως εξαρτώνται από την «λογική» μας όλα όσα θα ζήσουμε σε αυτή τη ζωή;

Γι αυτό άραγε μας δόθηκε αυτός ο εγκέφαλος; Για να μπορούμε να αλλάξουμε εμείς την πορεία της φύσης και της ζωής; Η μήπως για να κατανοήσουμε σιγά-σιγά όλο και περισσότερο το μεγαλείο της δύναμης που μας δημιούργησε, πλησιάζοντάς την όλο και περισσότερο, έως ότου φτάσουμε ξανά στο κέντρο της σπείρας απ΄όπου ετούτη η ζωή πάνω σε αυτό το σύμπαν ξεκίνησε, ώστε κάτι καινούργιο να αρχίσει και πάλι να δημιουργείται;

Προσωπικά, νομίζω, πως εμείς οι άνθρωποι βρισκόμαστε αρκετά κοντά στο κέντρο αυτής της σπείρας που οδηγεί στην «βάση μας». Αυτό συμπεραίνω από την μελέτη της ανάπτυξης του εγκεφάλου μας. Πρόσφατα έχει ανακαλυφθεί πως στα πρωτεύοντα, (πίθηκοι και άνθρωποι) το νεύρο που οδηγεί τα όργανα του σώματος στην χαλάρωση, το πνευμονογαστρικό, έχει δημιουργήσει -με ίνες του- νέες συνδέσεις των ματιών, των αυτιών, και των κινήσεων του στόματος, πράγμα που δεν υπάρχει στα υπόλοιπα ζώα…

Εξελισσόμαστε, δηλαδή, ως προς το να χαλαρώνουμε και  να γλιτώνουμε τις βλάβες του στρες, με το να βλέπουμε, να ακούμε ή να παρατηρούμε τους άλλους γύρω μας να χαμογελούν ή να γελούν… Με την συνειδητοποίηση της ενότητάς μας, δηλαδή σαν ένα ενιαίο και αδιάρρηκτο σύνολο… Αυτό της ανθρωπότητας…

Δεν σημαίνει αυτό πως πλησιάζουμε προς το κέντρο της σπείρας; Εκεί απ΄όπου τα πάντα ξεκίνησαν σαν «Ένα»;

Πλησιάζουμε, χωρίς αμφιβολία. Δεν ξέρω, βέβαια, αν θα χρειαστούν χρόνια, ακόμη, εξέλιξης ώστε και η ανθρωπότητα να νιώσει την ενότητά της με την υπόλοιπη φύση ( ζώα, φυτά, γη, σύμπαν…)ή αν αυτό θα γίνει με κάποιο απότομο «ξύπνημα», ωστόσο η αίσθηση που εγώ προσωπικά έχω είναι, πως το είδος μας (με την εξέλιξη του εγκεφάλου μας) δείχνει, πως το σύνολο της δημιουργίας, όπως εμείς την έχουμε γνωρίσει, πλησιάζει προς το κέντρο της σπείρας απ΄όπου στη συνέχεια κάτι καινούργιο θα προκύψει…  

Τι σημαίνει αυτό για τον καθέναν μας; Πως πρέπει με εμπιστοσύνη στη δημιουργική δύναμη που μας έφτιαξε, να αγαπήσουμε το κομμάτι αυτό που λέγεται «εαυτός» μας και να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε για να αναπτύξουμε τα ταλέντα και τις ικανότητες με τις οποίες είμαστε ΟΛΟΙ προικισμένοι, ώστε να παίξουμε όσο καλύτερα μπορούμε τον ρόλο που μας έχει ανατεθεί. 

Ο σπόρος της ντομάτας ή του κολοκυθιού, σίγουρα δεν αναρωτιέται τι άλλο θα μπορούσε να κάνει σε αυτή τη ζωή, πρώτον γιατί δεν έχει πολλά ταλέντα, παρά μόνον ένα, αυτό του να φτιάχνει ντομάτες ή κολοκύθια και δεύτερον γιατί δεν έχει έναν ανεπτυγμένο εγκέφαλο που να του δίνει την ευκαιρία να σκέφτεται, να αναλύει και να αποφασίζει…

Αυτές οι επιπλέον ικανότητες είναι που έχουν μπερδέψει τον άνθρωπο και τον παιδεύουν. Αυτές είναι που του δίνουν ανωτερότητα, σε σύγκριση με την υπόλοιπη φύση και τον κάνουν να πιστεύει πως εκείνος μπορεί να αλλάξει τα πάντα…

Μπορεί, αρκεί, όμως, αυτό που θέλει να  αλλάξει, να ταιριάζει με το ολοκληρωμένο σχέδιο που υπάρχει και οδηγεί στο κέντρο της σπείρας της δημιουργίας. Ένα σχέδιο που επειδή υπερβαίνει την ανθρώπινη αντίληψη θεωρείται από τους περισσότερους «ανύπαρκτο»…

Και αυτό ο άνθρωπος μπορεί να το πετύχει, κατά την δική μου άποψη, εάν εμπιστευθεί τις κλίσεις και τα ταλέντα του και οδηγηθεί από αυτά στη ζωή του και όχι από την «στεγνή» του λογική που κρύβει φόβους, συμφέρον και εγωϊσμό.  

Οι ιδιαίτερες ικανότητες και τα ταλέντα, έχουν δοθεί στον καθένας μας, για να παίξει αυτός τον ρόλο που πρέπει στην πορεία της ζωής προς το κέντρο της σπείρας…

Αυτή είναι η άποψή μου και ευχαρίστως να την συζητήσουμε, εάν το επιθυμείτε, κάτω από αυτή το άρθρο.

Με αγάπη