Στρες και νόσος Αλτσχάιμερ

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Ένα- ένα τα διάφορα νοσήματα συσχετίζονται από τους ερευνητές με την χρονιότητα της αντίδρασης του  στρες και την παραγωγή κατ΄ αυτήν ορμονών και φλεγμονωδών ουσιών.

Σε πρόσφατα δημοσιευμένο ιατρικό άρθρο διάβασα την συσχέτιση του χρόνιου στρες με την νόσο Αλτσχάιμερ. Οι συγγραφείς λένε πως τα κύτταρα του ιππόκαμπου (περιοχή του εγκεφάλου με την οποία αυτός έχει πρόσβαση στην μνήμη) έχουν πολλούς υποδοχείς γλυκοκορτικοειδών, πράγμα που

κάνει την περιοχή αυτή πολύ ευαίσθητη στην αυξημένη κορτιζόλη που παράγεται κατά την χρόνια αντίδραση του στρες.

Δεν αντιδρούν τα κύτταρα όλων των ανθρώπων όμοια στα διάφορα ερεθίσματα, γιατί αυτό εξαρτάται από τα γονίδιά τους. Άλλοι είναι περισσότερο και άλλοι λιγότερο ανθεκτικοί στα ερεθίσματα που υπάρχουν στο περιβάλλον των κυττάρων τους.

Όσον αφορά τον εγκέφαλο, φαίνεται πως τα κύτταρα που συμμετέχουν στην παραγωγή φλεγμονωδών ουσιών εξ αιτίας της αντίδρασης του στρες είναι τα κύτταρα της νευρογλοίας, γιατί σ΄ αυτά βρέθηκε να υπάρχει το 60% των γονιδίων που έχουν συσχετισθεί με την νόσο Αλτσχάιμερ.

Νευρογλοία ονομάζεται το σύνολο των κυττάρων που βρίσκονται ανάμεσα στα γνωστά νευρικά κύτταρα και αποτελούν το 85% της εγκεφαλικής ουσίας. Δεν είναι ακόμη καλά γνωστή η λειτουργία τους όμως. Σίγουρα δεν χρησιμεύουν απλά σαν σύνδεσμοι ανάμεσα στα νευρικά κύτταρα, όπως αρχικά είχε θεωρηθεί, ούτε μόνον σαν «καθαριστές» του εγκεφάλου από κατεστραμμένα κύτταρα ή άλλες άχρηστες ουσίες. Νεότεροι βιολόγοι αποδίδουν σε αυτά πολύ σπουδαιότερες λειτουργίες, όπως την ενεργό συμμετοχή τους στην μετάδοση των ερεθισμάτων ανάμεσα στα νευρικά κύτταρα. Από κάποιους έχει προταθεί μάλιστα πως ανάμεσα σ΄ αυτά τα κύτταρα βρίσκονται και κύτταρα που μπορούν να χρησιμεύσουν σαν βλαστοκύτταρα (αρχέγονα κύτταρα) για τη δημιουργία νέων νευρικών κυττάρων.

Στο θέμα της νόσου Αλτσχάιμερ φαίνεται πως αυτά τα κύτταρα της νευρογλοίας παίζουν και πάλι σημαντικό ρόλο, παράγοντας φλεγμονώδεις κυτοκίνες, επηρεάζοντας τις συνάψεις μεταξύ των νευρικών κυττάρων και ελαττώνοντας την παραγωγή προστατευτικών νευροτροφικών παραγόντων, όπως λένε οι συγγραφείς του άρθρου. Πιθανόν επίσης η νευρογλοία να ευνοεί την άθροιση του «αμυλοειδούς βήτα» και της «ταυ πρωτεΐνης» που βλάπτουν τον εγκέφαλο και οδηγούν σε καταστροφή του νευρικού ιστού.

Στο τέλος του άρθρου οι συγγραφείς επισημαίνουν την μεγάλη σημασία που έχει η σωστή διαχείριση του στρες στην κοινωνία.

Όσο και αν συζητιέται όμως το θέμα αυτό όλο και περισσότερο στις διάφορες ιατρικές δημοσιεύσεις, πιστεύω πως ο μόνος τρόπος να γίνει γρήγορα γνωστό, ώστε η διαχείριση του στρες να είναι το πρώτο βήμα στη θεραπεία κάθε νόσου, είναι να μπει το μάθημα του στρες και της σωστής του διαχείρισης στο πρώτο έτος των ιατρικών σχολών παγκόσμια. Μόνον έτσι θα μπορέσει η ιατρική να ξαναβρεί τον σωστό της δρόμο.

Με αγάπη