Επιδημία ή πείραμα;

 

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Τα πειραματικά εμ-βόλια που έχουν διχάσει την κοινωνία μας αυτή την εποχή, δεν είναι παρά η αρχή ενός προγράμματος δημιουργίας φαρμάκων που θα επεμβαίνουν στα γονίδιά μας. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό για να το βλέπει κάποιος με ελαφρότητα ή με πολιτικά κριτήρια, όπως γίνεται από τους περισσότερους.

Τα γονίδιά μας, είναι μικρά κομμάτια του DNA μας τα οποία δίνουν στο κύτταρο την εντολή να φτιάξει μία πρωτεΐνη. Καθώς όλα σχεδόν τα στοιχεία του οργανισμού μας αποτελούνται από πρωτεΐνες (κόκκαλα, μυς, τένοντες, ένζυμα, ορμόνες κ.λπ) από τη λειτουργία αυτών των γονιδίων μας εξαρτάται η υγεία και η καλή λειτουργία του οργανισμού μας.

Στον οργανισμό μας όμως τίποτα δεν είναι απλό, όπως νομίζουμε. Το κάθε γονίδιο έχει 30.000 διαφορετικούς τρόπους

να «μιλάει» στο κύτταρο και για να δοθεί μία εντολή για την δημιουργία πρωτεΐνης συνεργάζονται πολλά, έως χιλιάδες γονίδια… Η συνεργασία αυτή εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, ο πιο απλός από τους οποίους είναι η θέση του κάθε γονιδίου στην αλυσίδα του DNA. Και έχει βρεθεί, πως σε κάποιες περιπτώσεις τα γονίδια δημιουργούν αντίγραφα του εαυτού τους και τα τοποθετούν σε άλλες θέσεις μέσα στην αλυσίδα του DNA… Έχουν ονομαστεί αυτά «jumping genes» (πηδηχτά γονίδια)…

Ο λόγος που ανέφερα όλα αυτά πιο πάνω είναι για να καταλάβει κάποιος πόσο δύσκολη είναι μία επέμβαση στη λειτουργία των γονιδίων. Κι όμως οι ερευνητές δεν παραιτούνται από την προσπάθεια να επέμβουν σε αυτά για την δημιουργία φαρμάκων. Οι λόγοι είναι πολλοί. Ανάμεσά τους οι πιο σοβαροί, κατά την άποψή μου, είναι τα χρήματα και η δόξα.

Το λέω αυτό με λύπη, γιατί είναι πια γνωστό πως η λειτουργία των γονιδίων εξαρτάται από το περιβάλλον των κυττάρων. Στο μεσοκυττάριο υγρό, το υγρό δηλαδή που υπάρχει ανάμεσα στα κύτταρά μας, φτάνουν όλες οι ουσίες που υπάρχουν και κυκλοφορούν στο αίμα μας. Ορμόνες και νευροπεπτίδια που δημιουργούνται από τα συναισθήματά μας, καθώς και ουσίες που έχουν μπει στο σώμα μας από το περιβάλλον, μέσα από το αναπνευστικό, το δέρμα και το πεπτικό μας σύστημα.

Τα κύτταρά μας δηλαδή κολυμπούν σε ένα υγρό, η σύστασή του οποίου εξαρτάται από τον τρόπο ζωής και σκέψης μας… Και με βάση την ποιότητα αυτού του υγρού, τα γονίδια που βρίσκονται καλά ασφαλισμένα μέσα στον πυρήνα των κυττάρων μας αλλάζουν τις εντολές τους προς τα κύτταρα, ώστε αυτά να προσαρμόσουν την λειτουργία τους  στις ανάγκες του περιβάλλοντος στο οποίο ζουν.

Το περιβάλλον λοιπόν των κυττάρων, (ο τρόπος ζωής και σκέψης μας δηλαδή) επηρεάζει τις εντολές που τα γονίδια δίνουν στα κύτταρα. Η επίδραση αυτή στα γονίδια μεταφέρεται και στους απογόνους, όπως έχει διαπιστωθεί. Έτσι παιδιά μπορεί να έχουν κληρονομήσει γονίδια των οποίων η λειτουργία έχει πολύ επηρεαστεί από τον τρόπο ζωής και σκέψης της μητέρας και του πατέρα τους (ή του παππού και της γιαγιάς τους...) και μπορεί να τα οδηγήσει σε ασθένεια. Αν, όμως, ο δικός τους τρόπος σκέψης και ζωής είναι διαφορετικός και πολύ σωστότερος από αυτόν των γονέων τους, τα γονίδια αυτά μπορούν να αλλάξουν και πάλι λειτουργία και τα άτομα αυτά να ζήσουν μία φυσιολογική ζωή δίχως ασθένεια.

Αν αντίθετα τα παιδιά αυτά ζουν σε συνθήκες με έντονο στρες, οι ορμόνες του στρες επιδρώντας στα γονίδια με την ήδη διαταραγμένη λειτουργία θα οδηγήσουν τα παιδιά αυτά σύντομα σε ασθένεια. Δεν είναι, όπως καταλαβαίνετε, τυχαία η αύξηση της εμφάνισης καρκίνων στα παιδιά που βλέπουμε στην εποχή μας, η αύξηση του αυτισμού, της διάσπασης προσοχής και όλων των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζουν από νωρίς τα παιδιά.  

Κατά την άποψή μου, δηλαδή, ο καλύτερος τρόπος για την βελτίωση της λειτουργίας των γονιδίων είναι η από πολύ νωρίς εκπαίδευση των παιδιών στη συναισθηματική νοημοσύνη και τον σωστό τρόπο ζωής. Τα κληρονομημένα γονίδια θα βελτιώνουν τη λειτουργία τους με αυτόν τον τρόπο, τα άτομα θα γίνονται όλο και πιο ανθεκτικά στα νοσήματα και οι κληρονόμοι τους ακόμη πιο ανθεκτικοί…

Ένα τέτοιο πρόγραμμα όμως, δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί από κανέναν, αφού δεν οδηγεί σε άμεσο οικονομικό όφελος, εκτός από την αποσυμφόρηση των κρατικών συστημάτων υγείας… Αντίθετα βλάπτει οικονομικά πολλούς (φαρμακευτικές εταιρείες, γιατρούς, ιδιωτικά νοσηλευτικά ιδρύματα, ερευνητικά κέντρα κ.λπ). Το να πιστεύει επομένως κάποιος πως κάτι τέτοιο μπορεί να εφαρμοστεί στην εποχή μας είναι μάλλον ΟΥΤΟΠΙΑ…

Η υγεία θα συνεχίσει να μένει στα χέρια των φαρμακευτικών εταιρειών, δυστυχώς, και αυτές θα προσπαθούν όλο και περισσότερο να αντιμετωπίζουν τον ανθρώπινο οργανισμό σαν μία μηχανή στην οποία μπορεί κάποιος να αλλάζει τη λειτουργία διαφόρων μερών της σύμφωνα με την δική του ανθρώπινη αντίληψη…

Η τόσο υλιστική αντιμετώπιση της ζωής όμως, δεν είναι συμβατή με την ανθρώπινη υπόσταση. Μένει να δούμε, επομένως, πού θα οδηγήσει την ανθρωπότητα η λεγόμενη «πρόοδος της επιστήμης»…

Αιτία για τις πιο πάνω σκέψεις, ήταν μία πρόσφατη έρευνα που διάβασα.

Σε αυτήν ερευνητές χρησιμοποιώντας την τεχνολογία που υπάρχει στα εμ-βόλια της εποχής για τα οποία γίνεται τόσος θόρυβος, προσπάθησαν να κάνουν ένα γονίδιο να σιωπήσει, ώστε να επιμηκυνθεί η ζωή των ατόμων που το είχαν κληρονομήσει από τους γονείς τους και τους δημιουργούσε θανατηφόρο νόσο με τη λειτουργία του. Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature πριν λίγες ημέρες.

Καταλαβαίνετε τι σημαίνει μία τέτοια επιτυχία για τις φαρμακευτικές εταιρείες… Καταλαβαίνετε και πόση ανάγκη έχουν αυτές από ανθρώπινα πειραματόζωα για να μελετήσουν τις επιπτώσεις των τεχνικών που εφαρμόζουν στον ανθρώπινο οργανισμό…

Μια «επιδημία» σαν αυτή που ζούμε στην εποχή μας, είναι λοιπόν γι αυτές μία πηγή ανθρώπινων πειραματόζωων για τον έλεγχο των δοκιμών τους… Την πληρωμή σε χρήμα των συμμετεχόντων δεν πιστεύω πως την έχουν γλυτώσει, βέβαια... Τα χρήματα όμως έχουν πάει αλλού, και όχι άμεσα σ΄ αυτούς που συμμετέχουν στο πείραμα, δυστυχώς...

Δεν ξέρω αν η διαίσθησή μου με απατά. Αλλά δεν ξέρω πραγματικά και τι είναι καλύτερο για τον κόσμο: να είναι αληθινή η διαίσθησή μου, πως όλο αυτό που ζούμε αυτόν τον καιρό είναι ένα καλοστημένο βρώμικο παιχνίδι, ή να κάνω λάθος και να πρόκειται για μία θανατηφόρα επιδημία;;;;;

Με αγάπη