Παιδικό τραύμα και υγεία

Γεια σας φίλες και φίλοι

Έχω εντυπωσιαστεί με την τόση άγνοια  του επιστημονικού κόσμου σχετικά με το στρες και τις επιδράσεις του στην υγεία και τη ζωή. Δεν αναφέρομαι στον τόπο μας, την Ελλάδα, όπως ίσως πολλοί νομίζουν, αλλά παγκόσμια.

Παρά τις τόσες έρευνες και ανακαλύψεις που έχουν γίνει στις μέρες μας για τον τόσο σημαντικό ρόλο του στρες, παρά τα διεθνή συνέδρια που αναφέρονται σε αυτόν τον ρόλο και τις επιπτώσεις του στον οργανισμό, σοβαροί
επιστήμονες και μάλιστα πανεπιστημιακοί, εξακολουθούν να τον αγνοούν και να θεωρούν το «στρες» μία μεμονωμένη αντίδραση.

Παρακολούθησα πριν λίγες μέρες ένα διαδικτυακό σεμινάριο για το παιδικό τραύμα και τις επιπτώσεις του στην υγεία και τη ζωή. Γράφτηκα να το παρακολουθήσω γιατί το βιβλίο που αυτόν τον καιρό γράφω, αναφέρεται ακριβώς στις δικές μου εμπειρίες  επί του θέματος. Φαντάζεστε την έκπληξή μου, όταν γνωστός Αμερικανός πανεπιστημιακός νευρολόγος, στην ανάλυση που έκανε για τις επιπτώσεις του παιδικού τραύματος στην υγεία είπε πως αυτό επιδρά αρνητικά σε αυτήν με 5 τρόπους:

1.      Δημιουργεί μία μόνιμη αντίδραση στρες και οι ορμόνες του στρες βλάπτουν την υγεία
2.        Βλάπτει το ανοσοποιητικό μας σύστημα και μας κάνει επιρρεπείς σε λοιμώξεις και άλλες ασθένειες
3.        Δημιουργεί χρόνια φλεγμονή στον οργανισμό, η οποία οδηγεί σε νοσήματα
4.        Επηρεάζει τα τελομερή (τελικά τμήματα των χρωμοσωμάτων μας -DNA-) και οδηγεί σε ταχύτερη γήρανση των κυττάρων
5.        Επηρεάζει τη λειτουργία της καρδιάς και μέσω αυτής την αρτηριακή πίεση

Θα ήταν αρκετό να πει τον πρώτο μόνον τρόπο, γιατί οι 4 υπόλοιποι είναι τα αποτελέσματα της επίδρασης της αντίδρασης του στρες στον οργανισμό (όπως σας έχω πολλές φορές αναλύσει σε αναρτήσεις, βίντεο και στα βιβλία μου) και όχι ανεξάρτητοι τρόποι με τους οποίους το παιδικό τραύμα επηρεάζει την υγεία.

Οι βλάβες, δηλαδή, που το παιδικό τραύμα προκαλεί στην υγεία, οφείλονται ουσιαστικά, στην μόνιμη αντίδραση του στρες που τα αρνητικά αυτά συναισθήματα της παιδικής ηλικίας δημιουργούν στον οργανισμό όταν μένουν απωθημένα στο υποσυνείδητο.

Το κακό είναι πως οι έρευνες ασχολούνται πάντα με ένα πράγμα. Μία επίδραση δηλαδή στον οργανισμό. Όποιος τις μελετάει λοιπόν, θα πρέπει να ξέρει πρώτα καλά το στρες και την δική του συνολική επίδραση στον οργανισμό, ώστε να μπορεί να τις αξιολογεί.

Θα χρειαστούν πολλές ακόμη έρευνες, γιατί αυτά που βλάπτουν την υγεία μας είναι πάρα πολλά. Τόσο περιβαλλοντικοί παράγοντες όσο και ψυχικοί. Η μεμονωμένη τους μελέτη θα κρατήσει χρόνια… Η δική μου εμπειρία όμως, δείχνει πως κάτω από όλους αυτούς τους παράγοντες κρύβεται η αντίδραση του στρες και πως η σωστή διαχείριση του στρες βοηθάει σε κάθε πρόβλημα. Πολλοί θα με θεωρήσουν «γραφική» που επιμένω τόσο, ωστόσο τα περιστατικά που βελτιώνονται κοντά μου ενισχύουν όλο και περισσότερο την άποψή μου αυτή.

Για μένα, το βασικό πρόβλημα δεν είναι η διαπίστωση της αιτίας των διαφόρων διαταραχών σωματικής και ψυχικής υγείας που οι άνθρωποι παρουσιάζουν, αλλά η αντίσταση που οι περισσότεροι ασκούν στη σωστή διαχείριση του στρες, που τους προτείνεται. Ιδιαίτερα στην διαχείριση των συναισθημάτων τους. Το μεγαλύτερο εμπόδιο για την θεραπεία κάθε νόσου είναι, νομίζω, η έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης.

Γι αυτό πιστεύω πως το μεγαλύτερο καλό για μία κοινωνία θα ήταν η διδασκαλία του μαθήματος της συναισθηματικής νοημοσύνης στα σχολεία από νωρίς.

Με αγάπη