Πόσο εύκολα κρίνουμε...

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Έχετε προσέξει με πόση ευκολία κάθε λεπτό, σχεδόν, κρίνουμε κάποιον συνάνθρωπο;

-Μα τι μ@λ@κ@ς βρει παιδί μου!

-Κοίτα τον ηλίθιο τι κάνει!!!!

-Για δες αυτόν τον βλάκα…

-Είναι και αυτή η βλαμμένη που μένει απέναντι…

κ.ο.κ

Θεωρούμε τον εαυτό μας, οι περισσότεροι, τον μόνο σωστό άνθρωπο στον κόσμο, αν και κατά βάθος γνωρίζουμε όλα μας τα κουσούρια και προσπαθούμε να τα κρατάμε καλά κρυμμένα στο υποσυνείδητό μας βάζοντας τον εγκέφαλό μας να ασχολείται συνεχώς με σκέψεις που αφορούν τους άλλους ώστε να μην έχει την ευκαιρία να ασχοληθεί με τα συναισθήματα που καλά κλεισμένα μέσα μας κατατρώνε σιγά-σιγά το κορμί και τη ζωή μας…

Από την ώρα που γεννιόμαστε, ακόμη και πριν από αυτήν, μέσα στη μήτρα της μάνας μας, πληροφορίες από το περιβάλλον γίνονται αντιληπτές από τον
εγκέφαλό μας και δημιουργούν μέσα μας πεποιθήσεις που θα κυβερνήσουν στη συνέχεια τη ζωή μας. Η ανάσυρση μνήμης από το υποσυνείδητο, λένε οι ερευνητές, είναι ένα εκατομμύριο φορές γρηγορότερη από την ανάσυρση πρόσφατης μνήμης… Έτσι, όλες μας οι συμπεριφορές, τα λόγια και οι πράξεις μας έχουν σαν βάση τους τις μνήμες που είναι καταχωρημένες από την παιδική ηλικία μας στο υποσυνείδητο και τις πεποιθήσεις που αυτές οι μνήμες μας έχουν δημιουργήσει.

Ζούμε, οι περισσότεροι, μέχρι να πεθάνουμε συμπεριφερόμενοι ανάλογα με τις παιδικές μας εμπειρίες οι οποίες αν ήταν προβληματικές θα καταστρέφουν ολόκληρη τη ζωή μας. Και, το χειρότερο, με βάση αυτές, κρίνουμε και όλους τους άλλους που έχουμε απέναντί μας. Δίχως να σκεφτόμαστε πως έχουν και αυτοί τις δικές τους εμπειρίες και πεποιθήσεις οι οποίες ήταν, προφανώς, πολύ διαφορετικές από τις δικές μας…

Κανένας, μάλλον, δεν μπορεί να ισχυριστεί πως έχει απόλυτο δίκιο σε αυτή τη ζωή… γι αυτό όχι μόνον δεν χρειάζεται να κρίνουμε και να χαλάμε την ενέργειά μας άσκοπα δημιουργώντας μέσα μας αρνητικά συναισθήματα, αλλά πρέπει να αποδεχόμαστε την διαφορετικότητα των άλλων και να συγχωρούμε συμπεριφορές που δεν μας αρέσουν, γνωρίζοντας πως δεν έχουν όλοι μάθει τον ρόλο του υποσυνειδήτου και των εμπειριών της παιδικής ηλικίας, ούτε τον τρόπο να αλλάξουν αυτές τις καταγραφές, ώστε να βελτιώσουν την συμπεριφορά τους, την υγεία και τη ζωή τους.

Η προσπάθεια να οδηγεί όσο πιο συχνά μπορεί κάποιος σε σιωπή του νου, με αυτοσυγκέντρωση σε κάτι (αναπνοή, χτύποι καρδιάς, φύση…) αυτό που διεθνώς διδάσκεται σαν «mindfulness», προσφέρει μεγάλη βοήθεια στο καθάρισμα του υποσυνειδήτου από παλαιές καταγραφές, γιατί σταματάει την καταπίεση των συναισθημάτων μέσα σε αυτό (που γίνεται από  τον εγκέφαλο όσο λειτουργεί αυτός με σκέψεις) και τα αφήνει να έρθουν στην επιφάνεια και να εκφραστούν. Έτσι το άτομο θυμάται και αναγνωρίζει παλαιές καταγραφές που το έχουν ταλαιπωρήσει και μπορεί να απαλλαγεί πια από αυτές, με σωστή διαχείριση των συναισθημάτων του, αν έχει κατάλληλα εκπαιδευτεί σε αυτήν.

Χρειάζεται συνεχή δουλειά ο εαυτός, αλλά πρέπει επιτέλους να γνωρίζουμε πως το είδος της ζωής και της υγείας μας το έχουμε εμείς στα χέρια μας, και δεν το διαχειρίζεται κάποιος άλλος Μεγάλος ή μικρός, όπως μας έχουν μάθει να πιστεύουμε...

Με αγάπη