Αντιμετώπιση τραυματικής εμπειρίας (2ο)

Συνέχεια (2η)...

Ερευνητές στην Αργεντινή, τοποθέτησαν καβούρια σε ένα χώρο στον οποίο

πρόβαλαν κατ΄επανάληψη  την εικόνα ενός κινούμενου αρπακτικού.  Οι εικόνες αυτές δημιουργούσαν έντονη φοβική κατάσταση στα καβούρια. Μετά από κάποιο καιρό, κάποια από τα καβούρια αυτά, οι ερευνητές τα έβαζαν ένα-ένα και πάλι στον ίδιο αυτό χώρο, δίχως, όμως, να τους δείχνουν τις φοβικές εικόνες, τα άφηναν για λίγο εκεί και μετά τα γύριζαν πίσω στο κλουβί τους. Τα υπόλοιπα καβούρια, συνέχιζαν να τα βάζουν στον χώρο αυτό δείχνοντάς τους την ίδια φοβική εικόνα.

Και ενώ προηγούμενοι ερευνητές είχαν καταλήξει πως η απλή ανάκτηση μιας
τραυματικής εμπειρίας είναι αρκετή να θεραπεύσει παλαιά τραύματα, οι Αργεντινοί ερευνητές με το πείραμά τους διαπίστωσαν πως μόνον τα καβούρια που μετά από την έντονη τραυματική εμπειρία βίωσαν το ακριβώς αντίθετο συναίσθημα (ασφάλεια και ηρεμία) μένοντας για κάποιο διάστημα στον ίδιο χώρο δίχως την φοβική εμπειρία που είχαν στο παρελθόν, θεραπεύτηκαν από αυτήν.

Τα αποτελέσματα της έρευνάς τους οδήγησαν τους πιο πάνω επιστήμονες στο συμπέρασμα πως οι συνδέσεις του εγκεφάλου που σχετίζονται με συναισθηματική εμπειρία, ανοίγουν και καταστρέφονται μόνον όταν μία νέα εμπειρία είναι εντελώς αντίθετη από αυτήν που το ζώο ή το άτομο αναμένει, καθώς αναβιώνει μία τραυματική συναισθηματική εμπειρία. Και όπως λένε οι ερευνητές, αν οι νευρολογικές συνδέσεις ανοίξουν με την αναβίωση του τραύματος, αλλά τίποτα δεν συμβεί για να τις αλλάξει μέσα στις  επόμενες ώρες, οι συνδέσεις σταθεροποιούνται και πάλι στην προηγούμενη κατάστασή τους και το άτομο παραμένει να αντιδρά και πάλι όπως παλιά.

Το κατά πόσο αυτά τα συμπεράσματα στα οποία οδηγήθηκαν οι Αργεντινοί ερευνητές από τα πειράματα που έκαναν σε καβούρια  το 2004, είναι όμοια και στους ανθρώπους, δεν νομίζω πως μπορεί να λεχθεί με σιγουριά. Ο  ανθρώπινος νους  δεν έχει ακόμη διερευνηθεί αρκετά από τη επιστήμη και οι διεργασίες στις οποίες αυτός οδηγεί τον εγκέφαλο είναι απρόβλεπτες, κάποιες φορές. Αυτό είναι που κάνει την ψυχοθεραπεία τόσο δύσκολη και χρονοβόρα.

Ωστόσο στη δεκαετία που ακολούθησε, η έρευνα στην νευροεπιστήμη της μνήμης προχώρησε πολύ και  εμπειρικές έρευνες σε ανθρώπους έχουν δείξει σημαντικά αποτελέσματα, με απόσβεση τραυματικών εμπειριών  (φοβίες, εθισμοί, κ.λπ).

Υπάρχει τώρα μία 20ετής εμπειρία των θεραπευτών επάνω στο θέμα αυτό της αλλαγής της αντίδρασης του εγκεφάλου με αναβίωση παλαιών τραυματικών εμπειριών και επαναπροσδιορισμού του τρόπου αντίδρασης σε αυτές. 

Όμως,  η ιδιαιτερότητα της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου κάνει την θεραπεία αυτή να είναι ακόμη αρκετά χρονοβόρα και όχι πάντα αποτελεσματική. 

Προσωπικά πιστεύω, πως μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζει ο θεραπευτής και η δική του γενική ενεργειακή κατάσταση, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα που θα το συζητήσουμε κάποια άλλη φορά.

Ανάμεσα  στα τέτοιου είδους περιστατικά  που έχουν βοηθηθεί στο ΕΛ.ΙΝ.Α.Σ  τα τελευταία χρόνια, έχω ζήσει μια πραγματικά «εκπληκτική» θεραπεία σε ασθενή που παιδεύτηκε πολλά χρόνια για να λύσει ένα πρόβλημα υγείας της, το οποίο νομίζω πως αξίζει να διηγηθώ, γιατί σχετίζεται με όσα ανέφερα πιο πάνω και φίλοι ψυχολόγοι με τους οποίους το έχω συζητήσει, θεωρούν πως είναι αρκετά ενδιαφέρον.

Συνεχίζεται…

Πηγή: https://www.psychotherapynetworker.org/