Αντιμετώπιση τραυματικής εμπειρίας (3ο)

Συνέχεια (3η)

Νεαρή νοσηλεύτρια (ηλικίας περίπου 30 ετών) αρχίζει να παρουσιάζει πόνους στην κοιλιακή χώρα. Οι πόνοι όσο περνάει ο καιρός γίνονται όλο και πιο έντονοι και κάποιες φορές, την οδηγούν σε λιποθυμία καθώς εξυπηρετεί κάποιον ασθενή. Ο κλινικός και εργαστηριακός έλεγχος στο νοσοκομείο όπου εργάζεται, δεν έδειξε τίποτα το παθολογικό και της συστήνεται να ελεγχθεί περισσότερο στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Ιωαννίνων, στο γαστρεντερολογικό τμήμα. Εκεί ο έλεγχος επαναλαμβάνεται (γαστροσκόπηση, κολονοσκόπηση, βιοψίες, αξονικές τομογραφίες, αιματολογικές εξετάσεις), δίχως και πάλι να βρεθεί τίποτα το παθολογικό.

Η ασθενής επειδή εξακολουθεί να πονάει πολύ, καταλήγει στην Αθήνα στο
νοσοκομείο Υγεία για επανάληψη του ελέγχου. Στο νέο νοσοκομείο ο πλήρης έλεγχος επαναλαμβάνεται για τρίτη φορά, χωρίς αποτέλεσμα. Όλες οι εξετάσεις βρέθηκαν και πάλι εντός φυσιολογικών ορίων, ενώ η «ασθενής» εξακολουθεί να πονάει…

Η άποψη των γιατρών της είναι πως «μάλλον, πάσχει από ελκώδη κολίτιδα, παρά τον αρνητικό εργαστηριακό έλεγχο και τα αρνητικά αποτελέσματα της βιοψίας εντέρου, και πως είναι καλό να αρχίσει αγωγή με φάρμακα», παράλληλα με αλλαγή διατροφής. Η ασθενής δέχεται και αρχίζει θεραπεία με ανοσοκατασταλτικά και κορτιζόνη.

Η θεραπεία, δεν έχει κανένα αποτέλεσμα στα συμπτώματα της ασθενούς, και μετά από 6 μήνες, σταματάει η ίδια τη θεραπεία, απογοητευμένη από το αποτέλεσμά της αλλά και επειδή έχει αρχίσει να αυξάνει το βάρος της λόγω της κορτιζόνης. Βαθιά μέσα της έχει αρχίσει να πιστεύει πως κρύβει κάποια κακοήθεια που ο εργαστηριακός έλεγχος δεν μπορεί να διαπιστώσει και αρχίζει να γίνεται καταθλιπτική.

Στο νοσοκομείο που εργάζεται, κάποιος συνάδελφος, βλέποντας τη ταλαιπωρία της να συνεχίζεται (λιποθυμάει κάποιες φορές στη δουλειά της από τους πόνους), τη συμβουλεύει να έρθει να πάρει και τη δική μου (φιλική) γνώμη για το πρόβλημά της.

Η νοσηλεύτρια ακούει τη  συμβουλή του και έρχεται και με βρίσκει για να της πω τη γνώμη μου. 

Παίρνοντας ένα αναλυτικό ιστορικό και εξετάζοντάς την λεπτομερειακά, κατέληξα σε ένα τελείως διαφορετικό συμπέρασμα από τους συναδέλφους γαστρεντερολόγους. Διαπίστωσα πως το δεξιό της ημιθωράκιο είχε μειωμένη κινητικότητα, πράγμα που μάλλον οφειλόταν σε ατύχημα που πριν κάποια χρόνια είχε πάθει με ποδήλατο. Είχε χτυπήσει στον θώρακα, και την είχαν ακινητοποιήσει για κάποιο διάστημα, χωρίς όμως να ακολουθήσουν κάποιες φυσιοθεραπείες αποκατάστασης στη συνέχεια.

Συνδυάζοντας το ιστορικό αυτό με το γεγονός πως οι πόνοι της εμφανιζόντουσαν κυρίως όταν προσπαθούσε να βοηθήσει ασθενή, όπως και όταν έκανε κάποιες δουλειές στο σπίτι της, κατέληξα στο συμπέρασμα πως οι πόνοι της οφείλονταν μάλλον στην κακή θέση του ημιθωρακίου της. Επειδή, δηλαδή, εσωτερικά όλα τα σπλάχνα μας είναι συνδεδεμένα με αυτό που ονομάζουμε «συνδετικό ιστό» (fascia) θεώρησα πως με τις έντονες κινήσεις που εκείνη έκανε φροντίζοντας κάποιον ασθενή, η κακή στάση του δεξιού της ημιθωρακίου, μη αφήνοντας το σώμα της να λειτουργήσει κανονικά, δημιουργούσε ένα έντονο τράβηγμα σε αυτό τον συνδετικό ιστό, που είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία πόνων στην κοιλιακή της χώρα.

Η άποψή μου της φάνηκε πολύ απίθανη, παρά το γεγονός πως συνδυάστηκε με το ιστορικό της, το οποίο, όπως μου είπε, όταν προσπάθησε να διηγηθεί στους γιατρούς που την είχαν προηγούμενα εξετάσει, εκείνοι  της είπαν πως «δεν τους ενδιέφεραν τα παλιά της παθήματα»…

Εξέταση για την επιβεβαίωση της δικής μου άποψης, δυστυχώς, δεν υπήρχε. Ήταν μια κλινική διαπίστωση αυτή και δεν είχα ιδέα πώς θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί, φυσιοθεραπευτικά, ώστε να την συμβουλεύσω.

Από αυτή τη δύσκολη κατάσταση με έβγαλε ένας φίλος Βρετανός οστεοπαθητικός, (συγγραφέας πολλών ιατρικών βιβλίων και καθηγητής σε διάφορα πανεπιστήμια του εξωτερικού), που είναι παντρεμένος με Κερκυραία και ζει κατά διαστήματα εδώ στο νησί μας. Δέχθηκε να με βοηθήσει αφιλοκερδώς, και εξέτασε και αυτός τη νοσηλεύτρια. Προς μεγάλη μου ανακούφιση συμφώνησε με την άποψή μου και της έδωσε οδηγίες για φυσιοθεραπείες.

Χωρίς να το πολυπιστεύει η ταλαιπωρημένη κοπέλα, άρχισε φυσιοθεραπείες, οι οποίες στην αρχή την ενόχλησαν πολύ, αλλά σιγά-σιγά οι πόνοι της άρχισαν να υποχωρούν και μετά από λίγους μήνες έμεινε έγκυος και σταμάτησε τις φυσιοθεραπείες.

Παρ΄όλα αυτά, είχε μία πολύ καλή, δίχως πόνους εγκυμοσύνη, γέννησε ένα όμορφο αγόρι και επί δύο χρόνια περίπου, συνέχισε να ζει μια φυσιολογική ζωή. 

Συνεχίζεται...