Αφήστε τα παιδιά να ονειρεύονται

Φίλες και φίλοι μου

Οι πληροφορίες που φθάνουν από το περιβάλλον μέσα από τις αισθήσεις μας στον εγκέφαλό μας είναι τόσο πολλές που αυτός αδυνατεί να τις επεξεργαστεί.  Γι αυτό, όπως σας έχω εξηγήσει πολλές φορές, υπάρχει σε αυτόν ένα σύστημα, μία ομάδα νευρικών κυττάρων, που ελέγχει την είσοδο των ερεθισμάτων, απορρίπτει όσα θεωρεί μη σημαντικά και επιτρέπει την είσοδο αριθμού σημαντικών ερεθισμάτων, τέτοιου, που μπορεί ο εγκέφαλος να επεξεργαστεί.

Τα κριτήρια με τα οποία επιλέγονται αυτά τα ερεθίσματα, είναι πρώτον το
ένστικτο της αυτοσυντήρησης (ότι, δηλαδή, χρειάζεται να αντιληφθούμε που έχει σχέση με την υποστήριξη της ζωής μας) και δεύτερον το τι θεωρούμε εμείς σημαντικό (πού δηλαδή έχουμε στραμμένη την προσοχή μας).

Ζούμε, επομένως, στην ουσία,  αντιλαμβανόμενοι από το περιβάλλον μας ότι μας φοβίζει, και ότι θεωρούμε εμείς σημαντικό.  

Αν τώρα αυτό που θεωρούμε σημαντικό είναι και πάλι οι φόβοι μας, πράγμα που συμβαίνει με τους περισσότερους και όχι άλλα θετικότερα πράγματα, όπως επιθυμίες και στόχοι, τότε όπως καταλαβαίνετε το αποτέλεσμα θα είναι μία συνεχής αντίδραση του στρες, που θα μας οδηγήσει σε άγχος, κρίσεις πανικού και διάφορα νοσήματα, αφού, όπως σας έχω εξηγήσει  πολλές φορές, ο φόβος οδηγεί στην έναρξη της αντίδρασης του στρες στον εγκέφαλο.

Πρέπει, επομένως, να καλλιεργούμε τις επιθυμίες, τους στόχους και τα όνειρά μας με την φροντίδα ενός καλού κηπουρού. Πρέπει να μάθουμε και τα παιδιά μας να κάνουν όνειρα, να πιστεύουν σε αυτά και να προσδοκούν την εκπλήρωσή τους.  Δεν πρέπει να τα φοβίζουμε συνεχώς με τα άσχημα που τα περιμένουν στη ζωή. Κάποιοι, ίσως, νομίζουν πως με αυτό τον τρόπο τα προστατεύουν από τις κακοτοπιές της,  κάνουν όμως λάθος. Με τον τρόπο αυτό κάνουν, απλά, τα παιδιά τους πιο ευάλωτα σε ασθένειες και εξουθένωση επαγγελματική.

Τα άσχημα νέα, που έρχονται από την Αμερική είναι, πως έρευνα έδειξε ότι η εξουθένωση έχει κατεβεί, δυστυχώς, στα μαθητικά θρανία και πλήττει τους εφήβους, οδηγώντας τους σε κόπωση, κυνισμό και αποτυχία.

Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στον τόπο μας, αφού δεν υπάρχουν στατιστικά στοιχεία, αλλά από την εμπειρία μου με νέους ανθρώπους τα τελευταία χρόνια, διαπιστώνω πως δεν απέχουμε και εμείς πολύ από μια τέτοια κατάσταση.

Χρειάζονται οι νέοι άνθρωποι όνειρα και στόχους για να παλέψουν γι αυτούς στη ζωή, καταναλώνοντας τις ορμόνες του στρες και μετατρέποντας αυτή την αντίδραση σε θετικό βοήθημα που θα τους αυξήσει τη δύναμη και θα τους οδηγήσει σε επιτυχία, αντί να τους οδηγήσει σε άγχος, πανικούς και ασθένειες.

Αφήστε, λοιπόν, τα παιδιά σας να κάνουν όνειρα μεγάλα. Μην τα προσγειώνετε και τους στερείτε τη χαρά της ζωής!

Με αγάπη