Αναδρομές και προηγούμενες ζωές

Γεια σας φίλες και φίλοι

Στο τελευταίο βιβλίο μου, με τον τίτλο «Η επιστήμη οδηγεί στην αγάπη», έχω αφιερώσει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στο θέμα της μνήμης και όσα γνωρίζουμε γι αυτήν από τις πρόσφατες επιστημονικές έρευνες. Πολλοί είναι αυτοί που ασχολούνται με το θέμα, ενδιαφέρουσες όλες οι απόψεις, αλλά τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο ακόμη. Η πολυπλοκότητα του οργανισμού δημιουργεί δέος όταν την συνειδητοποιεί κανείς…

Μία από τις απόψεις είναι, πως η έδρα της μνήμης βρίσκεται στο DNA μας. Έχει διαπιστωθεί πως κάποια κομμάτια του DNA μπορούν και δημιουργούν αντίγραφα του εαυτού τους και πηδούν σε άλλη θέση της αλυσίδας. Έχουν ονομαστεί αυτά «πηδηχτά γονίδια» (jumping genes) και κάποιοι θεωρούν πως έχουν σχέση αυτά με την συναισθηματική μας μνήμη.

Δεν έχουμε ακόμη ξεκαθαρίσει το θέμα της έδρας της μνήμης μας, λοιπόν.

Δεν έχουμε επίσης ξεκαθαρίσει και το θέμα της κληρονομικότητας, όσον αφορά βιωματικές καταστάσεις με
τα συναισθήματα που αυτές προκαλούν. Το κατά πόσο, δηλαδή, μνήμες συναισθηματικές μπορούν να μεταφερθούν από τους γονείς στα παιδιά. Γιατί για να γίνει αυτό, θα πρέπει αλλαγές στη λειτουργία του DNA κάποιων κυττάρων, που δημιουργούνται από διάφορες καταστάσεις, να μπορούν να μεταφερθούν και στα γενετικά κύτταρα (ωάρια και σπερματοζωάρια) ώστε οι μνήμες αυτές να μεταφερθούν στη συνέχεια μέσω αυτών στην επόμενη γενεά. Σε προηγούμενο άρθρο μου εγώ σας είχα πει πως αυτό συμβαίνει και πως μνήμες προγόνων μεταφέρονται στα παιδιά, επηρεάζοντας την υγεία τους. Είναι πολλοί οι επιστήμονες που που έχουν καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα μελετώντας την νέα επιστήμη της επιγενετικής και τη δημιουργία των διαφόρων νοσημάτων φθοράς, όπως τα αυτοάνοσα και ο καρκίνος,  σε μικρά παιδιά.
Μέχρι πρόσφατα, όμως, οι επίσημες απόψεις της βιολογίας ήταν, πως κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό να συμβαίνει.

Παρ΄όλα αυτά, νεότερες έρευνες ανατρέπουν αυτό το δόγμα. Σε πρόσφατο άρθρο δημοσιευμένο   στην ιστοσελίδα bbvaopenmind  αναφέρονται τα εξής:

Ήδη από το 2015 ερευνητές στο πανεπιστήμιο του Maryland είχαν διαπιστώσει μελετώντας το σκουλήκι caenorhabditis elegans, πως κάποια κομμάτια RNA που παράγονται στα νευρικά κύτταρα του σκουληκιού μεταφέρονται στα γενετικά κύτταρα και από εκεί στους κληρονόμους  επηρεάζοντας τη λειτουργία των δικών τους γονιδίων ακόμη και 25 γενεές αργότερα…

Λίγα χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 2019 ερευνητές σε πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ (Ισραήλ) απέδειξαν για άλλη μια φορά την πιο πάνω διαπίστωση και δήλωσαν πως «αυτά τα ευρήματα είναι αντίθετα με ένα από τα πιο βασικά δόγματα της μοντέρνας βιολογίας»…

Τον επόμενο μήνα, άλλη έρευνα σε πανεπιστήμιο της Αμερικής έδειξε πως το φαινόμενο παρατηρείται και στην μύγα των φρούτων.

Ίσως κάποιοι σκεφτούν πως όσα συμβαίνουν σε σκουλήκια και μύγες δεν είναι απαραίτητο να συμβαίνουν και στους ανθρώπους. Όμως έρευνα του 2013 σε ποντίκια, που είχε γίνει στο πανεπιστήμιο Emory της Αμερικής, είχε δείξει πως ο φόβος που δημιουργούσαν με μία μυρωδιά στα ζώα, μεταφερόταν στα παιδιά τους μέσω επιγενετικών μηχανισμών (αλλαγή, δηλαδή, στη λειτουργία των γονιδίων). Και τα ποντίκια μοιάζουν πολύ περισσότερο από τις μύγες σε μας, δηλώνει ο συγγραφέας του άρθρου. Πιστεύει και αυτός, λοιπόν, πως κάτι ανάλογο συμβαίνει, προφανώς, και στους ανθρώπους, αλλά πρέπει να βρεθεί ένας έξυπνος τρόπος για   να μελετηθεί τώρα το φαινόμενο και σ’ αυτούς.

Διαβάζοντας αυτό το άρθρο, σκέφτηκα για άλλη μια φορά, πόσο καλά εξηγείται με αυτόν τον τρόπο η βελτίωση που παρουσιάζουν πολλά άτομα στα συναισθηματικά προβλήματα που τους ταλαιπωρούν μέσω ύπνωσης και αναδρομών σε «προηγούμενες ζωές»… Ο γνωστός ψυχίατρος  Brian Weiss έχει αφιερώσει τη ζωή του σε αυτόν τον τρόπο θεραπείας των ασθενών που τον επισκέπτονται. Στο βιβλίο του «Πολλές ζωές πολλοί δάσκαλοι» περιγράφει γλαφυρά τις εμπειρίες του από τέτοιες αναδρομές. Όταν είχα διαβάσει πριν κάποια χρόνια αυτό το βιβλίο, είχα μείνει αρκετά προβληματισμένη. Η λογική μου σαν γιατρός, δεν με άφηνε να καταλάβω το πώς θα μπορούσε κάποιος μέσω ύπνωσης να βιώσει «προηγούμενες ζωές»…

Οι νεότερες αυτές έρευνες όμως, κάνουν τα πράγματα να φαίνονται πολύ πιο λογικά. Αν μνήμες συναισθηματικές μεταφέρονται στα γονίδια της επόμενης γενεάς, αυτό σημαίνει πως καθένας μας κουβαλάει μέσα του έναν ολόκληρο κόσμο, σε μνήμες και συναισθήματα, που έχει κληρονομήσει από τους προγόνους του. Σχεδόν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Σκεφθείτε το… 
Στην ύπνωση, λοιπόν, κατά την οποία η πρόσβαση στο υποσυνείδητο είναι ανοιχτή, μνήμες σαν κι αυτές μπορούν να ανασυρθούν και να βιωθούν, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είμαστε εμείς που ζήσαμε αυτές τις καταστάσεις. Απλά τις έζησε κάποιος πρόγονός μας και η μνήμη αυτή έχει περάσει στα δικά μας γονίδια…

Οι αναδρομές μέσω ύπνωσης, λοιπόν, δεν πρέπει, κατά την άποψή μου, να θεωρούνται απόδειξη της μετενσάρκωσης, όπως πολλοί πιστεύουν. Το θέμα αυτό γίνεται όλο και περισσότερο ενδιαφέρον...

Με αγάπη