Συγχώρεση

Απόσπασμα από το βιβλίο μου "Η σωστή διαχείριση του στρες βοηθάει υγεία και ζωή" εκδ. Λοράνδου:

Το θέμα της συγχώρεσης νομίζω πως είναι αρκετά παρεξηγημένο από πολλούς και πολλές. Είναι αρκετοί αυτοί που λένε «ποιος είμαι εγώ που θα συγχωρέσω; Αυτά είναι θέματα της εκκλησίας και του Θεού»…

Ενώ από την άλλη, όσοι δε θέλουν να βλάψουν οι ίδιοι αυτόν που τους έχει κάνει κάποιο κακό, αφήνουν την εκδίκηση στη Θεία Δύναμη λέγοντας «απ’ τον Θεό να το βρει»…

Και οι δύο πιο πάνω αντιδράσεις, όμως, μόνον αυτόν που μας έβλαψε δεν αγγίζουν… Και οι δύο καταστρέφουν τον δικό μας οργανισμό, αφού αυτός είναι που κρατάει μέσα του αρνητικά συναισθήματα, τα οποία διεγείροντας τον μηχανισμό της αντίδρασης του στρες στον εγκέφαλο, δεν αφήνουν το κορμί μας να χαλαρώσει και να επιδιορθώσει τις βλάβες του,
ενώ συγχρόνως, αποδιοργανώνοντας το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο της καρδιάς μας αποδιοργανώνουν και όλες μας τις ενέργειες. Το αποτέλεσμα είναι η εμφάνιση κάποιας ασθένειας… και αναρωτιόμαστε μετά «γιατί να τύχει αυτό σε μένα; Εγώ δεν έχω βλάψει ούτε μυρμήγκι»…

Κι όμως, αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, έχουμε βλάψει τον πιο σημαντικό για εμάς σ’ αυτόν τον κόσμο άνθρωπο, τον εαυτό μας. Γιατί χωρίς αυτόν ο «κόσμος» απλά… δεν υπάρχει. 

Πώς γίνεται να μην το αντιλαμβανόμαστε αυτό; Ότι βλέπουμε, αγγίζουμε, μυρίζουμε, υπάρχει χάρη στην δική μας αντίληψη. Είμαστε για τον εαυτό μας ότι πιο σημαντικό υπάρχει, γιατί μέσα απ’ αυτόν τον εαυτό αντιλαμβανόμαστε τη ζωή και τα θαύματά της και όμως κανείς δεν μας το έχει μάθει αυτό.

Αντίθετα, μαθαίνουμε από νωρίς  πώς είναι σημαντικοί οι γονείς μας και πρέπει να τους ακούμε και να τους σεβόμαστε, στη συνέχεια οι δάσκαλοί μας, οι ιερείς, οι κυβερνώντες κ.ο.κ.

Φτιάχνεται έτσι επιμελώς από το σύστημα ένας αδύναμος ανθρωπάκος, που φοβάται τους πάντες και τα πάντα, μισεί πολλούς και πολλά, που του εμποδίζουν την ελευθερία του και αντιδρά συνεχώς με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, που είναι το ένστικτο του ζώου, η αντίδραση, δηλαδή, του στρες του οργανισμού. 

Το σώμα υποφέρει, γιατί οι ορμόνες του στρες δεν το αφήνουν να χαλαρώσει και να επιδιορθώσει τις βλάβες του και οι ασθένειες ταλαιπωρούν την ανθρωπότητα, παρά την τόσο μεγάλη πρόοδο της ιατρικής επιστήμης. Ταυτόχρονα, η διαταραγμένη ενεργειακή κατάσταση του καθενός, επηρεάζει αρνητικά την ενεργειακή κατάσταση όλης της ανθρωπότητας, καθώς και του ίδιου του πλανήτη.

Αυτή είναι, δυστυχώς, η ζωή που έχουμε φτιάξει για τον άνθρωπο στη γη. Αυτή είναι η κόλασή μας μέσα στον παράδεισο της γης, που μας περιτριγυρίζει… Υπήρξαμε όλοι, κάποτε, μικροί σοφοί που γεννηθήκαμε σ’ έναν παράδεισο και καταντήσαμε ενήλικες ανόητοι, που ζούμε σε μια κόλαση. Μια κόλαση που φτιάξαμε με τα ίδια μας τα χέρια ή -ακόμη πιο σωστά- με τον ίδιο μας τον "λογικό" εγκέφαλο... Δεν είναι άδικο;