Το εγώ μας και οι πέτρες της θάλασσας

Γεια σας φίλες και φίλοι

Μιλώντας με κάποιες φίλες πριν λίγες μέρες για κάποιες καταστάσεις που αντιμετώπισαν και τους δημιούργησαν συναισθηματικό στρες, προβληματίστηκα αρκετά ως προς το θέμα του εγωισμού, που, όπως έχω διαπιστώσει, είναι αυτό που δημιουργεί τα περισσότερα προβλήματα στις σχέσεις μας.

Πεποιθήσεις που έχουν παγιωθεί και θεωρούνται σωστές μέσα μας με τα χρόνια, μέσω της «εξημέρωσής» μας από την κοινωνία (γονείς, δάσκαλοι κ.λπ) κατευθύνουν την ενήλικη ζωή μας και πολλές φορές την καταστρέφουν, δίχως να μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτό.

Θα έχετε ακούσει και εσείς πολλές φορές
την φράση ή θα την έχετε πει οι ίδιοι, «τι να κάνουμε; Έτσι είμαι εγώ…»

Όχι φίλες και φίλοι! Μπορούμε να κάνουμε πολλά για να αλλάξει προς το καλύτερο η ζωή μας, αρκεί να αρχίσουμε να βλέπουμε τα πράγματα από μία άλλη οπτική. Την οπτική του «όλοι έχουν δίκιο, γιατί ο καθένας έχει μεγαλώσει σε άλλες συνθήκες»…

Είμαστε, ξέρετε, σαν τις πέτρες της θάλασσας. Άλλες τις έχει ξεβράσει το νερό λείες και με στρογγυλεμένες γωνίες στην παραλία και το κύμα σε κάθε πήγαιν΄έλα του  τις χαϊδεύει απαλά, λειαίνοντάς τες όλο και περισσότερο. 

Άλλες άγριες και κοφτερές και βρίσκονται ακόμη μέσα στα μεγάλα βάθη και κάθε φουρτούνα τις κουνάει και τις χτυπάει δυνατά, λειαίνοντάς αργά-αργά τις κοφτερές τους άκρες. 

Το νερό νικάει πάντα στο τέλος. Όλες οι πέτρες θα μικρύνουν, θα λειανθούν και θα ξεβραστούν τελικά στην παραλία σαν μικρά λεία βοτσαλάκια…

Κάπως έτσι στη θάλασσα της ζωής «χτυπιέται» από τα κύματά της το εγώ μας. Είναι βέβαιο πως στο τέλος (δεν ξέρω αν αυτό γίνεται σε μία ή χρειάζεται περισσότερες από μία ζωές) αυτό το εγώ, όσο μεγάλο κι αν είναι,  θα μικρύνει τόσο και θα λειανθεί, που δεν θα ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα. Ένα βοτσαλάκι ανάμεσα στα εκατομμύρια παρόμοια βοτσαλάκια μιας παραλίας…

Μόνο που εμείς οι άνθρωποι, σε αντίθεση με τις πέτρες, έχουμε την δυνατότητα να το αντιληφθούμε αυτό και να κάνουμε κάτι για να βγούμε γρηγορότερα από τα βάθη του ωκεανού στην «παραλία», εκεί δηλαδή που τα κύματα της ζωής θα μας λειαίνουν πια απαλά όλο και περισσότερο, χωρίς μεγάλες ταλαιπωρίες.

Εύχομαι σε όλες και όλους να τα καταφέρετε. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αποφασίσετε να παρατηρείτε τις αντιδράσεις, δικές σας και των άλλων, σαν ένας ουδέτερος παρατηρητής, για κάποιο διάστημα, δεχόμενοι πως δεν είσαστε μόνον εσείς που έχετε το δικαίωμα να έχετε δίκιο σε όλες τις καταστάσεις που αντιμετωπίζετε. Με τον καιρό, όσο περισσότερο ασκείται κάποιος, αλλάζουν σιγά-σιγά οι πεποιθήσεις του και αρχίζει να βλέπει τον κόσμο με άλλα μάτια. Του φαίνεται τότε αυτός πολύ περισσότερο θαυμαστός και αρχίζει να κατανοεί την έννοια της ενότητας και της αγάπης.

Με αγάπη