Η ρουτίνα μας

Γεια σας φίλες και φίλοι

Στη δύσκολη περίοδο που ζούμε με τον νέο ιό και τις αλλαγές στις συνήθειές μας, όλα μας φαίνονται δύσκολα και ανησυχητικά...

Έχουμε μάθει, βλέπετε, οι περισσότεροι στη ρουτίνα μας. Βολευόμαστε εύκολα σε ρουτίνες, ακόμη και αν δεν μας αρέσουν. Ακόμη κι αν τις βρίσκουμε βαρετές... Γιατί σ΄αυτές, νιώθουμε ένα αίσθημα ασφάλειας και μειώνεται η αντίδραση του στρες που δημιουργεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

Κι όταν μια αλλαγή έρχεται, η ανησυχία μας φτάνει στα ύψη. Το άγνωστο μας τρομάζει. Αντί να το βλέπουμε με περιέργεια και ελπίδα πως κάτι καλό θα μας φέρει, το βλέπουμε πάντα σαν εχθρό που ήρθε να μας χαλάσει την ηρεμία μας.

Το περίεργο που παρατηρώ
αυτή την εποχή είναι, πως ακόμη και στις δύσκολες καταστάσεις συνηθίζει κάποια στιγμή ο άνθρωπος και την όποια αλλαγή, ακόμη και αν είναι για το καλύτερο, την βλέπει με καχυποψία και φόβο...

Όταν μας διέταξαν να μείνουμε σπίτι, το κάναμε με δυσκολία, αλλά ο φόβος του θανάτου, που κατάλληλα έσπειραν οι υπεύθυνοι, έκανε τους περισσότερους να αποδεχτούν την κατάσταση και να υπακούσουν.

Απόψεις και ερμηνείες του φαινομένου γέμισαν το διαδίκτυο, μαζί με σενάρια φαντασίας και συνωμοσίας. Για να βρει κάποιος την αλήθεια σε όσα λέγονται και γράφονται πρέπει να αφιερώσει ώρα πολλή σε ψάξιμο και διάβασμα. Ακόμη και για τους ίδιους τους γιατρούς η αλήθεια χρειάζεται ψάξιμο...

Και τώρα που μας ενημερώνουν πως ο εγκλεισμός μας σε λίγο θα τελειώσει, νέα ανησυχία έχει καταλάβει τους περισσότερους. Πώς θα βγουν έξω δίχως να κολλήσουν;;;

Μάσκες ναι, μάσκες όχι... Γάντια ναι, γάντια όχι... Εμβόλιο ναι, εμβόλιο όχι...

Όλη η τρέλα της εποχής, στο κυνήγι ενός ιού...

Ανησυχία μεγάλη εξ αιτίας του φόβου του θανάτου. Μα... θα μείνει κανένας μας για πάντα σε τούτη τη γη; Δεν θα "φύγουμε" από εδώ όλες και όλοι; Έχει ορίσει κανείς την "φυσιολογική" χρονική στιγμή του θανάτου; Έχει η ηλικία καμία σχέση με αυτόν; 

Σημασία δεν έχει η ώρα και η στιγμή αυτής της αναχώρησης αλλά το είδος της ζωής που ζει ο καθένας μας έως τότε. Γιατί η ζωή είναι πράξεις, όχι απλά φυσική παρουσία. Αν κάποιος δεν έχει ρόλο πια να παίξει σε αυτό το θεατρικό έργο που λέμε "ζωή", ανεξάρτητα από την ηλικία του, φεύγει και αντικαθίσταται από κάποιον άλλο, που έρχεται στη θέση του. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό. Το μόνο πρόβλημα ακόμη και στο θέμα του θανάτου είναι, πως μας χαλάει την ρουτίνα μας...

Μήπως πρέπει να ξυπνήσουμε; Μήπως πρέπει να βρούμε τρόπους να κάνουμε την παρουσία μας σε τούτη τη γη χρήσιμη για όλους, αντί να ασχολούμαστε με τα χρώματα της μόδας, τα νύχια, τα μαλλιά, το αυτοκίνητο ή το ρόλεξ μας; 

Μήπως πρέπει να προσπαθήσουμε να βγούμε από τη ρουτίνα μας, αν αυτή δεν βοηθάει σε τίποτα την ανθρωπότητα και να πάψουμε να ασχολούμαστε με τον θάνατο, αφού δεν είναι στο χέρι της λογικής μας ούτε η αναβολή ούτε η καθυστέρησή του;