Άνθρωπος! το τέλειο ρομπότ...

Καιρό τώρα με παιδεύει κάποια σκέψη…

Μήπως αυτό στο οποίο η «φαντασία» τους  έχει οδηγήσει πολλούς επιστήμονες της εποχής μας, στην κατασκευή, δηλαδή, ενός ρομπότ που θα έχει τόσες ικανότητες ώστε να φτάσει να ελέγχει τον άνθρωπο, δεν είναι προϊόν της φαντασίας τους αλλά μία πραγματικότητα την οποία δίχως να το ξέρουν βιώνουν και προσπαθούν να μιμηθούν;;;

Όσο και αν φανώ «γραφική» για άλλη μια φορά σε πολλούς, δεν διστάζω να πω, ότι αισθάνομαι πως το σώμα μας, αφού το γεμίσουμε πληροφορίες μέχρι την
εφηβεία περίπου, αποκτά στη συνέχεια δική του οντότητα, νιώθει αυτόνομο και αν δεν το κατανοήσουμε αυτό εγκαίρως και του το επιτρέψουμε,  διοικεί τη ζωή μας, πέρα από τη δική μας θέληση και την οδηγεί σε δρόμους, που έχουν δημιουργήσει για εμάς οι κοινωνικές συνθήκες που υπήρχαν γύρω μας κατά το μεγάλωμά μας...

Μαθαίνει εύκολα ο εγκέφαλος. Μαθαίνει να κάνει (ή να συντονίζεται και να παίρνει από το περιβάλλον...) λογικές σκέψεις και συνειρμούς. Δημιουργεί ένα «εγώ» που δεν είναι η πραγματική μας φύση, την οποία και δεν αφήνει να λειτουργήσει, αν αυτή δεν βρει την δύναμη να τον κάνει πέρα και να του πάρει την πρωτοκαθεδρία…

Αν αυτό δεν συμβεί, ο άνθρωπος λειτουργεί σαν ένα τέλειο ρομπότ, που αυτοί που διοικούν τις κοινωνίες έχουν εκπαιδεύσει να λειτουργεί στα μέτρα τους, προς εκπλήρωση τω δικών τους σκοπών. Είναι, δηλαδή, οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας τα τέλεια ρομπότ που πολλοί επιστήμονες προσπαθούν να δημιουργήσουν…

Μέσα σε αυτά τα τέλεια ρομπότ, κρύβεται ο πραγματικός άνθρωπος, χαμένος μέσα στη στολή αυτή που του φόρεσε η κοινωνία που τον μεγάλωσε. Και υποφέρει… Γιατί δεν μπορεί να βγάλει τη στολή, να εκφράσει την άποψή του να βιώσει την δική του πραγματικότητα. Δεν μπορεί ούτε να αναγνωρίσει ότι «υπάρχει» πέρα και έξω από τη στολή του ρομπότ. Και είναι δυστυχής. Αρρωσταίνει, οδηγείται σε εθισμούς, αυτοκαταστρέφεται, προσπαθώντας να καταστρέψει το ρομπότ που τον πνίγει και τον κάνει να ασφυκτιά, κάνοντας έτσι τη ζωή του κόλαση…

Μόνο που καταστρέφοντας το ρομπότ, υποφέρει όλο και περισσότερο ο ίδιος παραμένοντας μέσα του, αφού δεν μπορεί να κατανοήσει πως είναι ανεξάρτητος από αυτό. Κανείς, δυστυχώς, δεν του έχει μάθει, ότι μπορεί και πρέπει να το χειρίζεται όπως εκείνος θέλει… Μέχρι που τέλος ελευθερώνεται με τον θάνατο του ρομπότ... Έχει όμως ζήσει τραγικά την γήινη ζωή του, αυτό το θαύμα που κάποιοι άλλοι βλέπουν και βιώνουν σαν παράδεισο...

Τόσοι «δάσκαλοι» που έχουν  εμφανιστεί στη γη κατά καιρούς, δεν έχουν καταφέρει να βοηθήσουν τους ανθρώπους να κατανοήσουν την αλήθεια τους.  Έχουν τον τρόπο τους οι χειριστές της κοινωνίας να διαστρεβλώνουν την αλήθεια. Την απαξιώνουν, την χλευάζουν και στις δυσκολότερες περιπτώσεις την κάνουν "θρησκεία" εξουδετερώνοντας την δύναμή της με το να αναθέτουν τον χειρισμό της σε εξουσιαστικά κέντρα και πάλι, αυτά των ιερατείων. 

Ας ευχηθούμε να αυξηθούν οι «δάσκαλοι» λοιπόν! Είναι η μόνη παρηγοριά της ανθρωπότητας...