Ποιος αποφασίζει;;;

Η αντίδραση του στρες, δημιουργείται όποτε νιώθει κάποια απειλή ο οργανισμός και οδηγεί σε παραγωγή ουσιών, που τον δυναμώνουν για να είναι έτοιμος αυτός να παλέψει με τον εχθρό που τον απειλεί ή να τρέξει μακριά του για να σωθεί (αντίδραση "μάχης ή φυγής"). 

Το έχουμε πει πολλές φορές αυτό. Δεν ξεχωρίζει τις απειλές ο οργανισμός μας σε πραγματικές ή όχι. Ότι ο νους θεωρεί απειλή, οδηγεί τον οργανισμό σε αυτή την αντίδραση.

Κατά την αντίδραση αυτή του στρες, στον σώμα μας παράγονται εκτός από τις
γνωστές ορμόνες αδρεναλίνη και κορτιζόνη, και άλλες χημικές ουσίες που προάγουν την φλεγμονή στον οργανισμό.  Ο λόγος είναι πως ο οργανισμός ετοιμάζεται με αυτόν τον τρόπο να αντιμετωπίσει κάποιο πιθανό τραυματισμό στη μάχη του με τον εχθρό και γι αυτό προετοιμάζει τα λευκά του αιμοσφαίρια να είναι πιο επιθετικά, ώστε το τραύμα να έχει καλή εξέλιξη και τα πιθανά μικρόβια που θα το επιμόλυναν να κατατροπωθούν από αυτά.

Όλοι ξέρουμε πως σε ένα τραυματισμό, το μέρος που τραυματίσθηκε, κοκκινίζει, πρήζεται, πονάει και γίνεται πιο ζεστό. Όλα αυτά οφείλονται στα ενεργοποιημένα λευκά αιμοσφαίρια που έρχονται στη περιοχή για να αντιμετωπίσουν πιθανά μικρόβια που θα εισβάλουν στο τραύμα.

Όταν, όμως, το στρες γίνεται χρόνιο, αυτή η συνεχής διέγερση των λευκών αιμοσφαιρίων οδηγεί σε χρόνια φλεγμονή το σώμα, με επιπτώσεις στην υγεία του (μεταβολικό σύνδρομο, αυτοάνοσα νοσήματα κ.λπ).

Είναι σοφά φτιαγμένος ο οργανισμός μας, αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα, μάλλον με εκπληκτικό κομπιούτερ μοιάζει …

Γιατί το σώμα μας δεν μπορεί να ξεχωρίσει έναν φανταστικό από ένα πραγματικό εχθρό. Και, δυστυχώς, βλέπει εχθρούς παντού, σε κάθε τι που δεν γνωρίζει, σαν τον Δον Κιχώτη… Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι, βλέπετε, πολύ ισχυρό!
Ο νους, μέσα στο καλά προστατευμένο κρανίο μας είναι εκπληκτικός με όλες τις δυνατότητες που του δίνουν αυτές οι απίστευτες σε αριθμό και πολυπλοκότητα διασυνδέσεις των νευρικών μας κυττάρων... 
Οι επιστημονικές έρευνες όμως, του αφαιρούν όλο και περισσότερο, με τον καιρό, τα πρωτεία από την διακυβέρνηση του οργανισμού μας και τα δίνουν στην "συνείδηση"... Το πού κατοικεί αυτή, δυστυχώς, δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί από την επιστήμη. 

Αυτή, όμως, από το κρυφό της άντρο, παρατηρεί και αποφασίζει… Αποφασίζει και δίνει εντολή στην αμυγδαλή, τον μικρό αυτό αδένα στη μέση του κρανίου μας (ένας σε κάθε ημισφαίριο), που είναι υπεύθυνος για την εκτίμηση των πραγμάτων σε εχθρικά ή μη, να στείλει το κατάλληλο μήνυμα σε ένα άλλο μέρος του εγκεφάλου απ΄ όπου  θα ξεκινήσει η  έκκριση των διαφόρων ορμονών.  

Θεωρούσαμε έως τώρα πως η αμυγδαλή είναι αυτή που αποφασίζει αν το ερέθισμα θα θεωρηθεί εχθρικό ή όχι. Πιστεύαμε  πως μέσα στον εγκέφαλό μας παίρνονται οι αποφάσεις... Απ΄ότι φαίνεται, όμως,  δεν συμβαίνει αυτό. 

Και η αμυγδαλή εντολές εκτελεί, όπως έδειξαν πρόσφατες έρευνες… 
Ερευνητές ανακοίνωσαν ότι διαπίστωσαν πειραματικά, πως αυτή έχει δύο είδη νευρικών κυττάρων. Κάποια που μεταφέρουν την εντολή «εχθρός» στο κατάλληλο τμήμα του εγκεφάλου προκειμένου να αρχίσει η αντίδραση του στρες και κάποια άλλα που μεταφέρουν την εντολή «ανταμοιβή», δηλαδή το αίσθημα της ευχαρίστησης…

Ποιος αποφασίζει ποιο είδος κυττάρων της αμυγδαλής θα ερεθιστεί από το συμβάν (πραγματικό ή φανταστικό) και θα οδηγήσει τον εγκέφαλο στην αντίδραση του στρες ή στο ευχάριστο αίσθημα της ανταμοιβής;

Αν με τον όρο «νους» εννοούμε όλες τις πολύπλοκες διεργασίες του εγκεφάλου μας, που έχουμε ανακαλύψει και συνεχίζουμε να ανακαλύπτουμε ακόμη, ποιος κατευθύνει, τελικά, αυτόν τον νου; 
Η συνείδηση; Πού βρίσκεται, επιτέλους, αυτή; 
Μήπως κρύβεται μέσα στην καρδιά μας; Ή μήπως οι χτύποι αυτής της τελευταίας είναι τα σήματα "μορς" με τα οποία η συνείδησή μας, που βρίσκεται έξω από το υλικό μας σώμα, επικοινωνεί μαζί μας και δεν το έχουμε ακόμη καταλάβει; 
Μήπως η καρδιά μας είναι και αυτή ένα όργανο το οποίο η συνείδησή μας χρησιμοποιεί για να επικοινωνήσει με το υλικό μας σώμα;
Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ προσωπικά (για την ώρα, πάντα...) έχω καταλήξει. 

Πιστεύω πως η καρδιά είναι το όργανο με το οποίο η συνείδησή μας μεταφέρει στο σώμα μας το αίσθημα της αγάπης (πνεύμα) και ο εγκέφαλος (νους) το όργανο με το οποίο εκείνη μεταφέρει στο σώμα μας το αίσθημα του φόβου και της ανταμοιβής (ύλη). Η συνείδηση, επομένως, όπου και αν βρίσκεται αυτή, χρησιμοποιεί και τα δύο όργανα για να μιλήσει στο σώμα. 
Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο που το όργανο εκφοράς του λόγου (οι φωνητικές χορδές μας) βρίσκεται τοποθετημένο ανάμεσα στα δύο αυτά όργανα... Μήπως για να ισορροπεί καλά ανάμεσά τους;

Το ουσιαστικό, λοιπόν, ερώτημα, κατά την άποψή μου, δεν είναι το ποια είναι η έδρα της συνείδησής αλλά το αν είναι η συνείδηση αυτή που αποφασίζει σε ποιο από τα δυο όργανα θα δώσει τον λόγο ή αν ακολουθεί και η ίδια οδηγίες κάποιας άλλης μεγαλύτερης Αρχής...

Σε αυτό το ερώτημα δεν έχω ακόμη επιλέξει απάντηση. Μήπως μπορεί κάποιος να βοηθήσει;

Πηγή :

http://bioengineer.org/how-the-brain-tells-good-from-bad/

 http://www.futurity.org/how-anxiety-and-reward-interact-in-the-brain/