Κουβεντούλα με τις πορτοκαλιές

Το έχουμε πει και ξαναπεί σε αυτήν εδώ την σελίδα, πως η κηπουρική είναι μία από τις καλύτερες ασκήσεις τόσο για το σώμα όσο και για την ψυχή. Το σημερινό άρθρο όμως, αφορά αποκλειστικά την ψυχή, γιατί...

Πρώτα τα ζουζούνια, μετά οι μύκητες και τέλος η παγωνιά, κατέστρεψαν, το ένα μετά το άλλο, τις πορτοκαλιές του κήπου μου εφέτος, όπως και πολλών άλλων κήπων στο νησί μας ετούτο τον χειμώνα.

Τα φύλλα, κατεστραμμένα και αδύναμα γέμισαν το έδαφος του κήπου, εγκαταλείποντας τα κλαδιά, που στέκουν να κοιτούν τον ουρανό απογυμνωμένα.

Ελάχιστοι και μικροί οι καρποί που υπάρχουν πάνω στα δέντρα, προκαλούν λύπη με την εικόνα τους…

Δεν μπορώ να μην θυμάμαι την περσινή και τις προηγούμενες χειμωνιάτικες εικόνες του κήπου μου γεμάτες φως από το πορτοκαλί χρώμα των καρπών στα καταπράσινα γεμάτα φύλλα δέντρα… Ούτε την νοστιμιά και την γλύκα αυτών των καρπών μπορώ να ξεχάσω…

Έπιασα τον εαυτό μου να μιλάει σήμερα με τις πορτοκαλιές μου... 
Τους έλεγα πόσο λυπάμαι για όσα πέρασαν ετούτο τον χειμώνα και πως περιμένω με ανυπομονησία την άνοιξη, για να ξαναδώ αυτά τα δέντρα ζωντανά να σφύζουν από ζωή γεμάτα λουλούδια και να ξανακούσω το τραγούδι των μελισσών  να γεμίζει τον κήπο, καθώς  θα πετούν αυτές από λουλούδι σε λουλούδι ρουφώντας το νέκταρ τους… 

Αυτός ο ανοιξιάτικος γάμος και η γονιμοποίηση της πορτοκαλιάς είναι κάτι μαγικό που με συγκινεί πολύ κάθε χρονιά. Ίσως γιατί τα δέντρα είναι παλιά και μεγάλα, οι μέλισσες που πετούν σε αυτά πολλές, το βουητό τους δυνατό και οι μυρωδιές των λουλουδιών μεθυστικές…

Συγκριτικά με την ανάμνηση αυτών των εικόνων και των ήχων, η σημερινή εικόνα των δέντρων μου, φάνηκε απελπιστικά άσχημη μέσα στη παγωμένη σιωπή και μου προκάλεσε μεγάλη λύπη.

Μετά από λίγο όμως, σκέφτηκα, πως ίσως σαν τα δέντρα μου και εγώ θα έπρεπε να εγκαταλείψω ανθρώπους, καταστάσεις και αναμνήσεις γεγονότων που με έχουν ενοχλήσει κατά καιρούς,  να ξεγυμνώσω χωρίς φόβο και ντροπή την ψυχή μου, να μείνω «γυμνή» και καθαρή να περιμένω και εγώ την δική μου άνοιξη.

Έχω έναν ακόμη ολόκληρο μήνα κάθαρσης εμπρός μου… σκέφτηκα. Θα μιμηθώ τα αγαπημένα μου δέντρα. Θα γυμνωθώ για να περιμένω τα καινούργια μου φύλλα μαζί με τα δέντρα μου.  Νέες, δηλαδή, αντιλήψεις και σκέψεις καθαρές, απαλλαγμένες από τις άρρωστες απόψεις του παρελθόντος…

Το αποφάσισα. Θα πετάξω όλους τους φόβους, τις ενοχικές σκέψεις, τα μήπως και τα γιατί που έχουν παιδέψει την ψυχή μου. Θα μείνω με γυμνή και ελεύθερη την ψυχή μου να περιμένω μαζί με τις πορτοκαλιές μου την άνοιξη που πλησιάζει…

Είναι κοντά, το νιώθω… Θα ξανακούσω σύντομα τις μέλισσες να βουίζουν στις πορτοκαλιές  και να ρίχνουν μέσα μου και όχι μόνον στ΄αυτιά μου, σαν βάλσαμο, το τραγούδι της ζωής.