Γεια σας φίλες και φίλοι μου
Έχω γράψει παλαιότερα ένα άρθρο σχετικό με την θεατρική παράσταση της ζωής μας με όλους τους σχετικούς προβληματισμούς μου.
Σήμερα επανέρχομαι στο θέμα, γιατί παιδεύει αυτό αρκετά το νου μου, τον τελευταίο καιρό, παρατηρώντας όλα όσα συμβαίνουν τριγύρω. Πόλεμοι παντού, με όπλα μηχανικά, χημικά, βιολογικά… Πόλεμοι με μόνον στόχο την εξουσία και όσα αυτή περικλείει. Τι είναι αυτό που την κάνει τόσο επιθυμητή,
αναρωτιέμαι… Αφού όποιος την έχει, προκαλεί αντιπαλότητες, έχθρες και οδηγεί σε κίνδυνο την ακεραιότητά του.Προφανώς αυτοί που την επιζητούν αισθάνονται μικροί, κατά
βάθος, και αδύναμοι. Δεν εξηγείται
αλλιώς. Και οι υπόλοιποι που τους ακολουθούν τυφλά και με πάθος, αισθάνονται
ακόμη πιο αδύναμοι από αυτούς, γι αυτό και προσκολλιούνται επάνω τους… Τι κρίμα…
Τι κρίμα να μην αντιλαμβάνεται ο κάθε άνθρωπος την τεράστια
δύναμή του… Τη δύναμη που βρίσκεται μέσα του και δημιουργεί συνεχώς τον ίδιο
(βοηθάει να ανανεώνονται τα κύτταρά του) όπως και τον θαυμαστό κόσμο γύρω του,
μέσα από τiς δικές του
αισθήσεις.
Κάθε σκέψη του ανθρώπου είναι και μία δημιουργία… Κάθε του
όνειρο αλλάζει την πραγματικότητά του, κι αυτός ΔΕΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙ…
Είναι ο κάθε άνθρωπος ο πρωταγωνιστής στη θεατρική παράσταση
της ζωής του και το «σύστημα» τον έχει πείσει πως είναι ένας απλός κομπάρσος…
Ο «πολιτισμός» μας δεν τα κατάφερε. Δημιούργησε μία υλική
πραγματικότητα στην οποία οι λύσεις σε κάποια από τα προβλήματα έχουν οδηγήσει
σε καινούργια και δυσκολότερα…
Όλο και πιο πολύ απομακρύνεται ο άνθρωπος από τη φύση, τη
μάνα του. Γι αυτό και όλο πιο αδύναμος νιώθει, ΔΥΣΤΥΧΩΣ…
Με αγάπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου