Ο "εαυτός" και οι άλλοι

Αγαπημένη φίλη ήρθε στον τόπο μου για διακοπές.

Το πρώτο που μου δήλωσε όταν συναντηθήκαμε ήταν, πως έχει ανάγκη να ασχοληθεί με τον εαυτό της και να του δώσει ότι χρειάζεται, γιατί κουράστηκε πολύ με τα προβλήματα που ο σύζυγος έχει με την οικογένειά του και τον οδηγούν σε μιζέρια, όπως και με την δική της δουλειά από την οποία δεν βλέπει την ώρα να φύγει και να πάρει σύνταξη…

Όση ώρα μου μιλούσε, νόμιζα πως έβλεπα μία παλαιότερη εκδοχή του εαυτού μου… όσα μου έλεγε τα είχα πει κάποτε κι εγώ… Όχι ακριβώς τα ίδια, γιατί δεν είχα τις ίδιες συνθήκες ζωής,
αλλά το νόημα ήταν το ίδιο : «ώρα να ασχοληθώ με τον εαυτό μου».

Και το έκανα. Και ηρέμησα. Και έγινα ευτυχισμένη, με τις ίδιες συνθήκες και ίσως και λίγο χειρότερες από αυτές που με είχαν ωθήσει να «ασχοληθώ με τον εαυτό μου».

Σας φαίνεται οξύμωρο;

Και όμως. Της χριστιανοσύνης εντολή είναι να αγαπήσουμε τον πλησίον «ως εαυτόν».

Πολύ μεγάλο το θέμα για ανάλυση σε μία μικρή ανάρτηση, αλλά ας κάνουμε μία αρχή για συζήτηση.

1.  Δεν υπάρχει «εαυτός» ανεξάρτητος από όλους του άλλους γύρω μας. Η έννοια του εαυτού, σαν μεμονωμένη οντότητα, είναι μία ψευδαίσθηση. Τα όριά μας τα υλικά οφείλονται στις αισθήσεις μας, που έχουν πεπερασμένες δυνατότητες. Είμαστε κύτταρα του οργανισμού της ανθρωπότητας. Το καθένα ξεχωριστό σε ικανότητες, ώστε να υπηρετείται όσο γίνεται καλύτερα η εύρυθμη λειτουργία του μεγάλου οργανισμού, αλλά όλα μαζί απόλυτα ενωμένα στη δημιουργία του
2. Οι όποιες ικανότητες έχουμε διαφορετικές από τους γύρω μας, οφείλουν να εξυπηρετούν τόσο εμάς όσο και τους γύρω μας, γιατί δεν υπάρχει τίποτα ασύνδετο και τυχαίο… Ως κύτταρα ανταλλάσσουμε πληροφορίες συνεχώς ανάμεσα στον εαυτό μας και το περιβάλλον, ώστε να διατηρούνται οι ισορροπίες που οδηγούν στην εύρυθμη λειτουργία του οργανισμού της ανθρωπότητας.
3. Αν το έργο που επιτελούμε μας κουράζει σημαίνει πως δεν έχουμε κατανοήσει τι προσφέρουμε στους άλλους και τι παίρνουμε ταυτόχρονα εμείς από αυτό. Όλες οι καταστάσεις στις οποίες έχουμε (ΕΜΕΙΣ) οδηγήσει τον εαυτό μας δεν είναι τυχαίες. Τις δημιουργήσαμε για να δώσουμε και να πάρουμε κάτι από αυτές. Αυτό που παίρνει ο καθένας μας, έστω και αν είναι δώρο υλικό ή ταλαιπωρία, στην ουσία μας μαθαίνει κάτι που συμβάλλει στην πνευματική μας εξέλιξη. Γιατί δεν νομίζω πως πιστεύει κανείς πως η εξέλιξη του ανθρώπου είναι θέμα αλλαγής της υλικής του εικόνας…
4. Μόλις κάποιος αντιληφθεί καλά αυτή την ανταλλαγή και κατανοήσει το μάθημα που του δίνουν οι καταστάσεις που θεωρεί «ταλαιπωρίες» στη ζωή, αισθάνεται ευτυχία και ευγνωμοσύνη προς τη σοφία της Φύσης (όποιο όνομα και αν της δίνει) και αυτόματα οι καταστάσεις που ζει αλλάζουν (αφού η ενέργειά του έχει αλλάξει), οδηγώντας τον στο επόμενο στάδιο της ζωής και της εξέλιξής του, με τη δημιουργία καινούργιων εμπειριών.

Δεν ξέρω πόσοι συμφωνείτε με τα πιο πάνω, εγώ όμως, έχω κάνει ένα υπέροχο ταξίδι μέσα από αυτές τις 4 παραδοχές. Ένα ταξίδι αυτογνωσίας που έχει αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τα πράγματα και τους ανθρώπους και με έχει κάνει έναν βαθιά ευτυχισμένο άνθρωπο. Εύχομαι σε όλους τα καλύτερα!

Με αγάπη