Η ευθύνη της ζωής μας είναι στα χέρια μας

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Ευχαριστώ πολύ που απαντήσατε τόσοι πολλοί στο ερώτημά μου στο fb για τα καλά και τα κακά που αντιμετωπίσαμε αυτόν τον καιρό λόγω του νέου ιού. Δεν θα μπορούσα να πω πως το δείγμα αυτό είναι στατιστικά σημαντικό μέσα στους τόσους αναγνώστες της σελίδας μου, ωστόσο μου δίνει μεγάλη χαρά να βλέπω πως βρίσκονται ανάμεσά τους τόσα πολλά άτομα που μπορούν να βλέπουν την θετική όψη στις διάφορες καταστάσεις της ζωής. 
Μ' αυτή την ευκαιρία, θέλω να σας πω κάτι που έχω ξαναπεί, αλλά δεν ξέρω πόσοι το έχετε κατανοήσει καλά, ιδιαίτερα ανάμεσα σε αυτούς τους λίγους που υπέφεραν περισσότερο από άλλους στην προβληματική κατάσταση που ζούμε αυτόν τον καιρό.

Πώς η πραγματικότητα που ζούμε εξαρτάται από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και το πού εμείς έχουμε στραμμένη την προσοχή μας. Τι θεωρούμε, δηλαδή, σημαντικό.

Οι αισθήσεις μας από τα τρισεκατομμύρια ερεθίσματα που φτάνουν σε αυτές, επιλεκτικά, λίγα μόνον στέλνουν
στον εγκέφαλό μας. Και σ' αυτόν, μία ομάδα νευρικών κυττάρων που λέγεται RAS (reticular activation system) ελέγχει την είσοδο και επιτρέπει από τα καινούργια για τον εγκέφαλο ερεθίσματα, να μπουν σ' αυτόν μόνον όσα έχουν σχέση με την ακεραιότητά μας (φόβοι, ένστικτο αυτοσυντήρησης) και αυτά που εμείς θεωρούμε σημαντικά, σύμφωνα με τα πιστεύω μας. Τα υπόλοιπα δεν γίνονται αντιληπτά, γιατί ο εγκέφαλός μας έχει πεπερασμένες δυνατότητες σαν επεξεργαστής. Δεν μπορεί να επεξεργαστεί τα τρισεκατομμύρια, και ίσως περισσότερα, σήματα που φτάνουν στα αισθητήρια όργανά μας.

Το μάτριξ στο οποίο ζούμε, εξαρτάται τελικά από τα βιώματα της παιδικής μας ηλικίας, γιατί εκεί μπαίνουν οι πρώτες βάσεις για τους φόβους και τα πιστεύω μας. Σ΄αυτή τη τρυφερή ηλικία οι συνθήκες της ζωής μας φτιάχνουν την εικόνα που θα έχουμε στην υπόλοιπη ζωή μας για τον κόσμο...

Και αυτή η εικόνα, οδηγεί τις συμπεριφορές μας και δημιουργεί τελικά τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε.

Είμαστε, όλες και όλοι, θύματα του μικρού σε δυνατότητες νου μας, δυστυχώς. Αυτό δεν είναι τραγικό, γιατί οι αυτές οι δυνατότητές του είναι τέτοιες, που να μας επιτρέπουν την επιβίωσή μας στο πλανήτη, όπως συμβαίνει αντίστοιχα με όλους τους ζωντανούς οργανισμούς. Το τραγικό δημιουργείται από το ότι οι δυνατότητες αυτού του νου είναι περιορισμένες, αλλά όχι τόσο πολύ ώστε να μας αφήνουν ήσυχους να ζούμε στον δικό μας κόσμο, όπως τα υπόλοιπα ζωντανά αυτής της γης...

Η ανάπτυξη της λογικής, έχει κάνει τον άνθρωπο καταστροφέα της ζωής  στον πλανήτη. Γιατί του έχει δώσει την ικανότητα να διακρίνει την υπεροχή του εγκεφάλου του απέναντι στους άλλους ζωντανούς οργανισμούς και αυτό τον έχει κάνει αλαζόνα. Μη έχοντας κατανοήσει ακόμη τον ρόλο αυτής της λογικής, την θεοποίησε και έδωσε  στην επιστήμη τον αρχηγικό ρόλο στη ζωή του. Έτσι το Όλο κατακερματίστηκε χάριν της επιστήμης, και ο άνθρωπος ανέπτυξε έναν μεγάλο εγωισμό που τον απομάκρυνε από την υπόλοιπη φύση, την οποία καταστρέφει (με τη βοήθεια και της επιστήμης) δίχως να μπορεί ακόμη να διακρίνει το κακό που κάνει με αυτό τον τρόπο και στον εαυτό του, αφού είναι αναπόσπαστο κομμάτι της και ο ίδιος. 

Δεν ξέρω πόσος χρόνος θα χρειαστεί ακόμη για να μειωθεί αυτός ο παράλογος εγωισμός και να κατανοήσει ο άνθρωπος την μικρότητά του μέσα στην απεραντοσύνη του κόσμου. Δεν ξέρω πόσος χρόνος θα χρειαστεί ακόμη για να αναπτυχθούν και οι άλλες ικανότητες του ανθρώπινου εγκεφάλου (ενόραση, διαίσθηση, ενσυναίσθηση κ.λπ) τόσο, ώστε μαζί με την λογική να τον οδηγήσουν στη δημιουργία μιας όμορφης ζωής στον παράδεισο ετούτου του πλανήτη. Δεν ξέρω αν αυτή η ανάπτυξη του ανθρώπινου νου θα προλάβει  να έρθει πριν από την καταστροφή της γης στην οποία μέχρι τώρα οδηγεί.

Αυτό όμως που στο μεταξύ πρέπει να κατανοήσουμε είναι, πως τη ζωή του ο καθένας μας τη δημιουργεί με βάση τα βιώματα της παιδικής του ηλικίας. Και πως αν η ζωή μας δεν μας αρέσει, πρέπει να βρούμε τρόπους να αλλάξουμε τα πιστεύω στα οποία εκείνα τα βιώματα μας έχουν οδηγήσει. 

Το να μένει κάποιος πιστός στα πιστεύω του λέγοντας το γνωστό "τι να κάνουμε έτσι είμαι εγώ", δεν μπορεί να βελτιώσει μια ζωή. Χρειάζεται δουλειά πολλή με τον εαυτό, για να απαλλαγούμε από τους αποθηκευμένους στη μνήμη του φόβους και τις λανθασμένες πεποιθήσεις. Αξίζει τον κόπο όμως, γιατί  μια καινούργια ζωή μας περιμένει γεμάτη θαύματα και γιατί έτσι η ανθρωπότητα ολόκληρη θα προχωρήσει σιγά-σιγά στο επόμενο στάδιο εξέλιξής της.

Με αγάπη