Όταν κοιτάς από ψηλά…

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

"Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η γη με ζωγραφιά… μοιάζουν οι πύργοι με κουκλόσπιτα… μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι…" τραγουδούσε πριν κάποια χρόνια πολύ γνωστός τραγουδιστής της εποχής.

Πολύ συχνά αυτόν τον καιρό, με όλα αυτά που συμβαίνουν σε παγκόσμια κλίμακα, έρχεται στο νου μου αυτό το τραγούδι…Όποτε νιώθω να πνίγομαι συναισθηματικά από αρνητικά συναισθήματα, ένας πολύ ωραίος τρόπος για να τα μετριάσω και να μην καταστρέψουν την υγεία μου είναι να καθίσω σε μία άνετη θέση, να κλείσω για λίγο τα μάτια μου,
να κάνω 10-15 αργές αναπνοές και να φανταστώ στη συνέχεια πως ….

Είμαι σε μία εξοχή… Στην αυλή ενός μικρού σπιτιού… μια αυλή γεμάτη λουλούδια που μοσχοβολούν… Τα κοιτάζω και νιώθω την ευωδιά τους… Ανάμεσά τους υπάρχουν και μερικά αγριόχορτα που χαλούν την αρμονία των φυλλωμάτων και των χρωμάτων… Σκύβω και τα καθαρίζω, σιγά-σιγά…

Απολαμβάνω για λίγο τα καθαρά μοσχοβολιστά μου παρτέρια και προσπαθώ να αισθανθώ το άρωμά τους… Τη μυρωδιά ενός τριαντάφυλλου, τη μυρωδιά του γιασεμιού, του αγιοκλήματος, του ταπεινού φασκόμηλου…

Έξω από αυτή την αυλή ένας χωμάτινος δρόμος οδηγεί στη κορυφή ενός κοντινού βουνού…

Βγαίνω από την μικρή αυλόπορτα και αρχίζω να ανηφορίζω αργά τον δρόμο αυτό… Ένα ελαφρό αεράκι μου χαϊδεύει το πρόσωπο… Ο ήλιος μακριά, κατεβαίνει προς τη δύση του… Μία απόλυτη ησυχία επικρατεί… Σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος και να βρίσκομαι μόνον εγώ στη γη και το βουνό…

Και περπατώ… ανεβαίνω… ανεβαίνω… ανεβαίνω…

Και φτάνω τελικά στη κορυφή αυτού του βουνού. Κάθομαι σε ένα βράχο, με τα πόδια μου να κρέμονται στο κενό και παρατηρώ τη γη από ψηλά… Μόνο χρώματα διακρίνονται και τίποτ΄ άλλο… άνθρωποι δεν διακρίνονται, ούτε σαν μικρά μυρμήγκια…

Νιώθω ένα περίεργο αίσθημα ελευθερίας… Ούτε άνθρωποι, ούτε καταστάσεις, ούτε προβλήματα… Όταν τα δεις όλα αυτά αποστασιοποιημένα, χάνουν το μέγεθός τους… εξαφανίζονται… Σου μένει μόνο η αίσθηση πως υπάρχεις. Πως είσαι ζωντανός… πως είσαι μέρος ενός τεράστιου οργανισμού του οποίου αδυνατείς να αντιληφθείς τα όρια και το νόημα τη ύπαρξής του…

Και ηρεμείς… Αφήνεσαι... απολαμβάνεις την ησυχία, την ακινησία, απολαμβάνεις απλά την ύπαρξή σου, για όσο το χρειάζεσαι…

Όταν νιώσω απόλυτα χαλαρή και ήρεμη, μετράω αργά μέχρι το πέντε. Στο τρία, ανοίγω τα μάτια μου… στο πέντε νιώθω απόλυτα ξύπνια και γεμάτη ενέργεια να συνεχίσω την μέρα μου. 

Τεντώνομαι με τα χέρια ψηλά προς όλες τις κατευθύνσεις και ξαναμπαίνω στη ρουτίνα μου και τις δουλειές μου.

Δοκιμάστε αυτόν τον οραματισμό όποτε νιώθετε να σας πιέζουν αρνητικά συναισθήματα. Θα ήθελα πολύ να με ενημερώσετε σχετικά με το πόσο σας βοήθησε.

Να είστε πάντα καλά!