Οι σχέσεις μας με τα παιδιά

Γεια σας φίλες και φίλοι

Το γνωστό «ουδέν κακόν αμιγές καλού» ισχύει και για την κατάσταση που ζούμε στις μέρες μας με τον υποχρεωτικό εγκλεισμό στα σπίτια μας λόγω της επιδημίας.

Ώρες πολύ περισσότερες θα περάσουν οι μοναχικοί με τον εαυτό τους και οι οικογενειάρχες με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Τα παιδιά θα έχουν την ευκαιρία να χαρούν κοντά τους πολλές ώρες τους γονείς τους, δεν ξέρω βέβαια αν αυτοί οι τελευταίοι θα το χαρούν αυτό, γιατί οι μέχρι τώρα ρυθμοί της ζωής τους έχουν αποξενώσει από αυτή την στενή επαφή…

Οι περισσότεροι θεωρούσαν πως με το να στέλνουν τα παιδιά τους από το ένα μάθημα στο άλλο και μετά στα γυμναστήρια και τα χοροδιδασκαλία, μεταφέροντάς τα οι ίδιοι εδώ και εκεί
με τ’ αυτοκίνητα και παίζοντας τον ρόλο του ταξιτζή, ήταν το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν γι αυτά. Είναι όμως έτσι;

Είναι γεγονός πως τα παιδιά έχουν πολλή ενέργεια την οποία πρέπει με κάποιο τρόπο να καταναλώσουν, παίζοντας, τρέχοντας κ.λπ. Αυτό δεν σημαίνει όμως, πως πρέπει όλη την ημέρα να τρέχουν από την μία δραστηριότητα στην άλλη. Το σχολείο τους, ένα χόμπι ανάλογο με τα ταλέντα τους,  και η παρέα με τους φίλους τους, είναι αρκετά νομίζω για την ψυχική και σωματική τους ισορροπία.

Σε αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η συχνή έξοδος στη φύση με τους φίλους ή τους γονείς, για τα παιδιά των πόλεων. Η έξοδος αυτή δίνει την ευκαιρία όχι μόνον στα παιδιά αλλά και στους γονείς να έρθουν σε επαφή με τη φύση η οποία με την ενεργειακή της αρμονία βοηθάει πολύ στο σταμάτημα της αντίδρασης του στρες και την ισορροπία του οργανισμού. Ταυτόχρονα δίνει την ευκαιρία να έρθουν πιο κοντά γονείς και παιδιά, να συζητήσουν με χαλαρότητα θέματα που τους απασχολούν, να τα διδάξουν και να διδαχθούν από αυτά.

Εύχομαι ετούτη η δύσκολη εποχή της επιδημίας να κάνει πολλούς γονείς να αναθεωρήσουν τη στάση τους απέναντι στα παιδιά τους και να οδηγήσει τελικά σε μία καλύτερη κοινωνία.

Όσο για τους μοναχικούς, η εποχή αυτή είναι νομίζω η καλύτερη ευκαιρία που τους δίνεται να βελτιώσουν και αυτοί τη σχέση τους με το εσωτερικό τους παιδί. Αυτό το παιδί που με επιμέλεια έκρυβαν κάτω από ατέλειωτες στρώσεις μακιγιάζ και καινούργιων ρούχων, πακέτων τσιγάρων, αλκοόλ, τζόγου κ.λπ σε όλη τους τη ζωή.

Η φωνή αυτού του παιδιού δεν μπορεί να σωπάσει με ότι και αν προσπαθούν να την σκεπάσουν, όμως. Θα συνεχίσει αυτή να ακούγεται και να τους παιδεύει, γιατί θέλει κάτι να τους πει, που πρέπει να το ακούσουν. Πως πρέπει να δουν την δική του εμπειρία σαν «μάθημα» και όχι «πάθημα» όπως νόμιζαν μέχρι τώρα. Πως εκείνο θα είναι ευτυχισμένο και θα πάψει να φωνάζει, μόνον αν αυτό συμβεί και η δική του εμπειρία οδηγήσει τον ενήλικα στην απαραίτητη για το είδος εξέλιξη.

Εύχομαι ετούτη η δύσκολη για όλους εποχή να δώσει την ευκαιρία σε όλους να επικοινωνήσουν καλύτερα με τα παιδιά. ‘Ετσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα… όπως λέει και στο τραγούδι του ο Σαββόπουλος.

Με αγάπη