Παιδική κακοποίηση και ψυχικά νοσήματα

Γεια σας φίλες και φίλοι

Σε πρόσφατη έρευνα της Αμερικής αναφέρεται πως ένα στα τέσσερα παιδιά εκεί έχουν υποστεί συναισθηματική κακοποίηση ή έχουν παραμεληθεί και πως αυτό το ποσοστό μπορεί να είναι και μεγαλύτερο, γιατί δεν αναφέρονται όλες οι ανάλογες περιπτώσεις.

Οι ερευνητές κατέληξαν πως η φυσική, συναισθηματική και η σεξουαλική κακοποίηση καθώς και η παραμέληση των παιδιών αποτελούν τον σημαντικότερο παράγοντα ανάπτυξης ψυχιατρικών νοσημάτων στην ενήλικη ζωή.

Έχει αποδειχθεί, όπως λένε, ότι η κακοποίηση στην παιδική ηλικία συνοδεύεται από μειωμένη διάρκεια ζωής εξ αιτίας καρδιακών και εγκεφαλικών επεισοδίων, παχυσαρκίας, διαβήτη και κάποιων μορφών καρκίνου.

Όσο αφορά τα ψυχιατρικά νοσήματα, η κακοποίηση των παιδιών αυξάνει τον κίνδυνο της κατάθλιψης,
της χρήσης ουσιών και αλκοόλ, των αυτοκτονιών και γενικά επιδεινώνει κάθε ψυχιατρικό νόσημα που έχει μελετηθεί.

Σε μία μετα-ανάλυση διαπιστώθηκε πως το 46% γονέων με κατάθλιψη είχαν υποστεί κάποια παιδική κακοποίηση, ενώ το 57% ασθενών με διπολική διαταραχή επίσης ανέφεραν ψηλά ποσοστά παιδικής κακοποίησης και παραμέλησης.

Για μένα που ασχολούμαι τόσα χρόνια με το στρες και τις επιπτώσεις του στη ζωή και την υγεία δεν πρόσθεσε κάτι νέο στις γνώσεις μου αυτή η πρόσφατη Αμερικανική έρευνα. Ο εγκέφαλος, όπως πολλές φορές σας έχω εξηγήσει παρουσιάζει την λεγόμενη «νευροπλαστικότητα». Δυναμώνει δηλαδή και πολλαπλασιάζει τις νευρικές συνδέσεις που χρησιμοποιούνται πολύ, ενώ κόβει και μειώνει τις συνδέσεις που δεν χρησιμοποιούνται, για να μην χάνει άδικα ενέργεια. 

Αν ένα παιδί, λοιπόν, ζει με έντονο στρες, οι δρόμοι που οδηγούν τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος στο κέντρο του στρες του εγκεφάλου του θα γίνονται λεωφόροι σιγά-σιγά, ενώ οι δρόμοι που οδηγούν στο κέντρο της χαράς και της ανταμοιβής θα μειώνονται όλο και περισσότερο. Το αποτέλεσμα θα είναι μετά από λίγα χρόνια, ένας ενήλικας αγχωμένος και φοβισμένος με το παραμικρό, που δύσκολα βρίσκει χαρά στη ζωή του. Η υπερδιέγερση αυτή του κέντρου του στρες σύντομα θα τον οδηγήσει σε ασθένειες, λόγω της συνεχούς έκκρισης των ορμονών του στρες και φλεγμονωδών ουσιών που καταστρέφουν τα αγγεία και τα κύτταρά του.

Η αντιμετώπιση αυτών των ατόμων με αντιφλεγμονώδη φάρμακα, που προτείνουν κάποιοι ερευνητές, δεν πιστεύω πως ωφελεί, αντίθετα μπορεί να προσθέσει προβλήματα παρενεργειών. Η καλύτερη λύση είναι η διδασκαλία της σωστής και ολοκληρωμένης αντιμετώπισης του στρες στα άτομα αυτά, έτσι ώστε, η στάθμη των ορμονών του στρες και των φλεγμονωδών ουσιών να μειωθεί φυσιολογικά.

Δεν πρόσθεσε, κατά την άποψή μου, η νέα αυτή έρευνα κάτι καινούργιο στο θέμα της πρόκλησης των ασθενειών. Απλά γίνεται, επιτέλους, όλο και περισσότερο κατανοητή η συμμετοχή της αντίδρασης του στρες στην δημιουργία όλων των ασθενειών.

Το πρόβλημα βρίσκεται όμως στην δυσκολία με την οποία τα άτομα με την χρόνια αυτή αντίδραση του στρες μπορούν να συνεργαστούν για την μείωσή της. Πέρα από πρακτικές συμβουλές και ασκήσεις, θα πρέπει μεγάλη βαρύτητα να δοθεί από τους θεραπευτές τους στο θέμα της συναισθηματικής νοημοσύνης και στην άσκηση σε μεθόδους ύπνωσης, διαλογισμού, προσευχής, με τις οποίες είναι δυνατή η πρόσβαση στο υποσυνείδητο και η απαλλαγή από μνήμες που καταχωρημένες εκεί επηρεάζουν την υγεία και τη ζωή.

Με αγάπη