Περίπατος στο βουνό

Στην βόλτα μου σήμερα το απόγευμα στο δρόμο που κατηφορίζει από το σπίτι μου (στο χωριό Γαστούρι της Κέρκυρας) προς την θάλασσα, μια γλυκιά μυρωδιά συνόδευε τα βήματά μου και με έκανε να κοιτάζω τριγύρω, για να δω τι ανθισμένο υπήρχε για να την δημιουργεί.

Αγράμπελη

Όλη η πλαγιά του βουνού είναι γεμάτη δέντρα (ελιές τα περισσότερα και κυπαρίσσια) και θάμνους μικρούς και μεγάλους. 
Λουλούδια συνήθως δεν υπάρχουν εκεί. 
Σήμερα όμως, καθώς κοιτούσα τριγύρω, είδα σε πολλά από τα δέντρα και τους θάμνους να απλώνονται επάνω τους λευκωπά πέπλα, μικρότερα και μεγαλύτερα… Ήταν η αγράμπελη, το Ελληνικό είδος κληματίδας
που είχε αλλάξει το καταπράσινο τοπίο. Με τα λευκά μικρά μυρωδάτα ανθάκια της  είχε δημιουργήσει λευκές πινελιές σε διάφορες μεριές μεταμορφώνοντας την συνηθισμένη εικόνα της πλαγιάς και κάνοντάς την πολύ πιο ενδιαφέρουσα χρωματικά.

Μυρτιά ανθισμένη

Είναι τόσο αέρινα τα λουλούδια της και τόσο ελαφρύ το άρωμά της, που έφερε στον νου μου πέπλο νύφης νεαρής.

Ανάμεσα στα δέντρα όμως, κάποιοι από τους θάμνους είχαν και αυτοί πολύ μικρά λευκά ανθάκια επάνω τους. Πλησίασα, για να τα δω καλύτερα και ήταν ανθισμένες μυρτιές.  Έσκυψα και τις μύρισα. Και η δικιά τους μοσχοβολιά λεπτή και διακριτική.

Ένιωσα μια απέραντη ευτυχία να με γεμίζει και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου. 

Τι κρίμα να νιώθουμε μικροί και ανήμποροι εμείς οι άνθρωποι σε κάθε δυσκολία μας, όταν έχουμε τέτοια τεράστια δύναμη μέσα μας, σκεφτόμουν… 
Με πέντε μόνον αισθήσεις και αυτές ατελείς,  μπορούμε και δημιουργούμε γύρω μας έναν τέτοιο θαυμαστό παράδεισο!