Τριαδικότητα!

Και ξαφνικά όλα έγιναν καθαρά… 

Ο τριαδικός Θεός της Χριστιανοσύνης, η τριαδικότητα της ανθρώπινης υπόστασης καθώς και η τριαδικότητα της συνείδησης.

Τυχαία η ομοιότητα αυτή;

Δεν νομίζω. Όλα μιλούν για το ίδιο πράγμα, μάλλον. Απλά δεν το είχα μέχρι τώρα καταλάβει.

Ο άνθρωπος αποτελείται από το υλικό του σώμα (πυκνή ενέργεια), την ψυχή του (πιο αραιό ενεργειακό σώμα που περιλαμβάνει τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις πεποιθήσεις του) και το πνεύμα του (πολύ πιο ενεργειακή κατάσταση, καθαρή από τις επιδράσεις της ύλης).

Ο άνθρωπος, είναι δηλαδή, μία καθαρή αραιή ενεργειακή κατάσταση (πνεύμα)
που πυκνώνει σιγά-σιγά και υλοποιείται καταλήγοντας να έχει ένα υλικό σώμα (πολύ πυκνή ενέργεια που γίνεται αντιληπτή από τις ανθρώπινες αισθήσεις). Ανάμεσα σε αυτές τις δύο καταστάσεις υπάρχει μία ενδιάμεσης πυκνότητας ενεργειακή κατάσταση, αυτό που ονομάζουμε ψυχή. Αυτή περιέχει τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις πεποιθήσεις του ατόμου. Μπορεί αυτά τα συναισθήματα, οι σκέψεις και οι πεποιθήσεις να αλλοιώνουν ενεργειακά την κατάσταση της ψυχής, δεν είναι όμως αυτά που την δημιουργούν. Αυτή δημιουργείται από την σταδιακή πύκνωση της  ενέργειας που εκπορεύεται από το πνεύμα και δημιουργεί τελικά τον υλικό άνθρωπο.

Τα βρέφη έχουν μία καθαρή ψυχή, γιατί δεν έχει αυτή ακόμη επηρεαστεί από την υλική υπόσταση του ατόμου με συναισθήματα, σκέψεις και πεποιθήσεις. Εκείνα αισθάνονται ενωμένα με το πηγή τους (πνεύμα) και παραμένουν καθαρή ΑΓΑΠΗ μέχρι να συμβεί το πρώτο γεγονός που θα τα κάνει να υποφέρουν ή να φοβηθούν για τη ζωή τους. Από εκεί και μετά η αίσθηση της ενότητας με το πνεύμα τους ( ΑΓΑΠΗ) θα σβήνει σιγά και η δυαδικότητα της ύλης θα δημιουργεί μέσα τους συνεχώς καινούργια συναισθήματα, επηρεάζοντας την ψυχή τους μέσα από την οποία το πνεύμα τους θα συνεχίζει όσο ζουν να τους υλοποιεί (κύτταρα καινούργια παράγονται όσο ζούμε, και παλιά πεθαίνουν). Η κατάσταση της ψυχής επηρεάζει επομένως  την υλοποίηση του πνεύματος, και όσο περισσότερο αρνητικά φορτισμένη είναι αυτή (αρνητικά συναισθήματα, σκέψεις κ.λπ) τόσο  περισσότερο προβληματική γίνεται η υλοποίηση και το άτομο μπορεί να οδηγηθεί σε νόσο.

Στην ψυχιατρική, οι τρεις αυτές καταστάσεις έχουν πάρει τα ονόματα «συνείδηση» (υλοποιημένος άνθρωπος), «υποσυνείδητο» (ψυχή) και «ασυνείδητο» (πνεύμα). Είναι γνωστό ότι το ασυνείδητο και το υποσυνείδητο είναι αυτά που κυβερνούν τη ζωή μας, και ας νομίζουμε εμείς οι άνθρωποι ότι λειτουργούμε λογικά και συνειδητά. Οι επιστημονικές έρευνες έχουν καταλήξει πως το 90 - 99% των πράξεών μας προέρχεται από το υποσυνείδητο και σύμφωνα με όσα ανέλυσα πιο πάνω αυτό είναι κάτι λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι το πνεύμα μας υλοποιεί συνεχώς το σώμα μας περνώντας μέσα από το υποσυνείδητο (ψυχή). Με τη λογική και την ελεύθερη βούλησή μας (συνείδηση) το μόνο που κάνουμε είναι να επηρεάζουμε θετικά ή αρνητικά αυτό το υποσυνείδητο, μέσα από το οποίο υλοποιείται καθημερινά το πνεύμα μας (ασυνείδητο) και δημιουργεί το σώμα μας. Ένα υποσυνείδητο γεμάτο αρνητικά συναισθήματα, είναι γνωστό πια πως κρύβεται κάτω από τα εκδηλωμένα νοσήματα, αφού η επιστήμη έχει αποδείξει πως αυτά τα συναισθήματα αλλοιώνουν την έκφραση των γονιδίων μας. Την λειτουργία του DNA μας δηλαδή.

Στην χριστιανοσύνη τώρα, η τριαδικότητα του ανθρώπου αντιπροσωπεύεται από τον Υιό  (Χριστός, ο υλοποιημένος άνθρωπος), το Αγιο Πνεύμα ( ψυχή) και τον Πατέρα (πνεύμα). Η καθαρότητα της ψυχής κατά την υλοποίηση του ανθρώπου πριν αυτή επηρεαστεί από τις σκέψεις και τα συναισθήματά του,  καταδεικνύεται από την «λευκή περιστερά» που εκπορεύεται από τον Πατέρα. 

Θεωρώ πολύ πιο σωστή την ορθόδοξη θέση ως προς την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος. Το Fillioque της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, το ότι δηλαδή το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και από τον Υιό, είναι τελείως αστήρικτο, κατά την ταπεινή μου άποψη, γιατί όπως αναλύθηκε πιο πάνω, η ενέργεια του πνεύματος είναι αυτή που πυκνώνει και υλοποιεί τελικά τον άνθρωπο. Ο υλοποιημένος άνθρωπος επηρεάζει με τη συνείδησή του τη ψυχή του αλλά δεν είναι αυτός που την δημιουργεί. Αυτή έχει ήδη δημιουργηθεί με την υλοποίησή του από την Πηγή του (πνεύμα, Πατέρας).

Και έτσι όπως όλα ξεκαθάρισαν μέσα στο μυαλό μου, βλέπω με άλλα μάτια και την Χριστιανοσύνη.  Σαν μία καταπληκτική  παραβολή της τριαδικότητας της ανθρώπινης υπόστασης μέσα από την ιστορία του Χριστού. Όλη του η ζωή δεν είναι παρά μία περιγραφή της ανθρώπινης ζωής.

Ο Ιησούς είχε όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα και τα εξέφραζε. Θύμωνε και εξοργιζόταν με αυτούς που ασεβούσαν προς τον Πατέρα του, ενώ αγαπούσε και βοηθούσε όποιον είχε την ανάγκη του, ανεξάρτητα από την οικονομική, σωματική ή ψυχική του κατάσταση.

Κατηγορήθηκε και χλευάστηκε από την εξουσία, γιατί οι ιδέες του μείωναν την δική της δύναμη, ενώ για λίγα χρήματα (οικονομικός παράγοντας) οδηγήθηκε στη μεγαλύτερη ταλαιπωρία του, την σταύρωση.

Δεν έχει νόημα, δηλώνει η πιο πάνω ιστορία, να θάβει κάποιος και να κρατάει μέσα του τα αρνητικά του συναισθήματα. Οφείλει να τα αποδέχεται και να τα εκφράζει. Προέρχονται αυτά, από τον φόβο της αποκοπής από το Όλο, που κρύβει μέσα του κάθε άνθρωπος, εξ αιτίας των περιορισμένων δυνατοτήτων των αισθήσεών του, που του δημιουργούν μία εικονική πραγματικότητα. Ακόμη και ο Χριστός, που ήξερε καλά την πλήρη ενότητά του με τον Πατέρα του, ως άνθρωπος (Ιησούς) δεν μπόρεσε να αποφύγει τα αρνητικά συναισθήματα. Δηλώνει αυτή η διαπίστωση την παραδοχή πως ο φόβος που οδηγεί στα αρνητικά συναισθήματα είναι κομμάτι αναπόσπαστο του υλοποιημένου ανθρώπου. Είναι ο Διάβολος (φόβος), ο συμβολικός βασιλιάς της γης…

Όμως μέσα στην ταλαιπωρία της σταύρωσης, ο Ιησούς, συμπονά και συγχωρεί… Συγχωρεί τους υβριστές και εκτελεστές του και τον ληστή που έχει πλάι του. «Πάτερ αφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι…» Δηλώνει με τα λόγια του αυτά, ότι αναγνωρίζει πως ο άνθρωπος λειτουργεί με βάση το υποσυνείδητό του και όσα αρνητικά έχουν καταχωρηθεί με τα χρόνια μέσα σε αυτό και όχι με μία «καθαρή» λογική. Η συμπόνια και η συγχώρεση, τα θετικά αυτά συναισθήματα που έχουν σαν βάση τους την αγάπη (όπως όλα τα θετικά συναισθήματα) τον λυτρώνουν από την ταλαιπωρία του σταυρού. Τον απελευθερώνουν από τα αρνητικά ανθρώπινα συναισθήματα, τον οδηγούν στο τέλος του πόνου,  φυσικού και ψυχικού που ένιωθε, όσο πίστευε πως τον έχει εγκαταλείψει ο  Πατέρας του (αίσθημα αποκοπής από το Όλο = φόβος)  και τον βοηθούν να κάνει την υπέρβαση… Να οδηγηθεί στην Ανάσταση και την Ανάληψη που θα ακολουθήσει, ενοποιώντας τον και πάλι με το ¨Ολο. Να γίνει ο «Χριστός» (ΑΓΑΠΗ))…

Είναι η ιστορία του Ιησού, η ιστορία του κάθε ανθρώπου πάνω στη γη. Δείχνει καθαρά την πάλη και τις ταλαιπωρίες της υλικής μας ζωής, τη δημιουργία των συναισθημάτων και την βαρύτητά τους.

Ο Ιησούς, με την οργή του προς τους Φαρισαίους και όσους έχουν βρομίσει τον ναό του Πατέρα του, δηλώνει τα άρρηκτα συνυφασμένα με την ανθρώπινη υπόσταση αρνητικά συναισθήματα. Στα γονίδιά του, δηλαδή, υπάρχουν καταγεγραμμένα, όπως σε κάθε άνθρωπο, όλοι οι φόβοι και ο αρνητισμός της ανθρωπότητας, αφού αυτά έχουν επηρεάσει, όπως γνωρίζουμε τώρα καλά από την βιολογία, με τα χρόνια, από γενιά σε γενιά, τον γενετικό του κώδικα.

Ο Χριστός, ο αμνός του Θεού, ο αίρων τις αμαρτίες του κόσμου, δεν είναι άλλος από τον κάθε άνθρωπο, νομίζω. Η ζωή του, περιγραφή της ανθρώπινης ζωής και ταλαιπωρίας επάνω στη γη. Και η Ανάστασή του η υπέρβαση της ύλης και η Θέωση του ανθρώπου (επανασύνδεση με το πνεύμα του), στην οποία οδηγεί η αγάπη και όλα τα θετικά συναισθήματα που απορρέουν από αυτήν.