Τι μας κρατάει ζωντανούς;

Τι μας κρατάει ζωντανούς και ακμαίους; Η πάλη για την έξοδο από κάποια ταλαιπωρία και η δημιουργία. Δίχως αυτές τις δύο καταστάσεις ο άνθρωπος δεν νιώθει ζωντανός.

Με τις ταλαιπωρίες στη ζωή, ο άνθρωπος γίνεται πιο ικανός, μαθαίνει πώς να επιβιώνει, γιατί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι πολύ δυνατό. Δίνει δύναμη αυτό το ένστικτο και κουράγιο να αντεπεξέλθει κάποιος τις κακουχίες και να δημιουργήσει κάτι νέο και πάλι.

Αυτή είναι η ανθρώπινη ζωή. Μία θάλασσα που κυματίζει… Ταλαιπωρίες και δημιουργία, εναλλάσσονται συνεχώς, σαν τα κύματα της θάλασσας κάνοντας τη ζωή ενδιαφέρουσα και τον άνθρωπο όλο και πιο ικανό να ζήσει και να κατανοήσει το μεγαλείο αυτής της ζωής.

Δεν ξέρω αν ο άνθρωπος είναι προϊόν της εξέλιξης της ζωής στη γη ή απλά ένα
ακόμη είδος ζωής με διαφορετική νοημοσύνη από τα υπόλοιπα, μέσα στην ατέλειωτη ποικιλία των ειδών ζωής που υπάρχει στον πλανήτη μας. Όπως και να΄χει όμως, είμαι βέβαιη πως μέσα στο υπόλοιπο σύμπαν θα υπάρχουν και ζωές με ανώτερη νοημοσύνη από την δική μας την ανθρώπινη. Και το λέω αυτό με σιγουριά, γιατί διαπιστώνω, όσο περνούν τα χρόνια, πως είναι πολλά αυτά που ο γνωστός μας άνθρωπος της γης δεν μπορεί όχι μόνον να κατανοήσει (σχετικά με τη ζωή και το σύμπαν) αλλά ούτε καν να προβληματιστεί σχετικά. Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, μέσα στο σύμπαν και την τόση σοφία που αυτό κρύβει να μην υπάρχει κάποιο ον  με πολύ ανώτερη νοημοσύνη.

Αν αυτό πρόκειται να συμβεί και στον πλανήτη μας και η εξέλιξη της ανθρώπινης φύσης οδηγήσει σε όντα με μεγαλύτερη νοημοσύνη, πριν ο πλανήτης καταστραφεί,  αυτό θα το αναγνωρίσουν επόμενες γενεές.

Δείγματα πως κάτι τέτοιο μάλλον πρόκειται να συμβεί, ή καλύτερα «συμβαίνει» ήδη, αφού για το σύμπαν παρελθόν, παρόν και μέλλον δεν υπάρχουν και όλα απλά «συμβαίνουν» συνεχώς, γιατί η ενέργεια που το αποτελεί κοχλάζει και σφύζει από δημιουργία,  έχω και εγώ, καθώς και αρκετοί άλλοι άνθρωποι, όπως διαπιστώνω χάρη στην ανάπτυξη του διαδικτύου, που μας φέρνει κοντά.

Θυμάμαι συχνά εκείνο το βιβλίο του Πάουλ Αμαντέους Ντίναχ που είχα διαβάσει στα νιάτα μου και είχα ενθουσιαστεί. Έχει τίτλο «Η κοιλάδα των ρόδων». Είναι ένα πολύ μεγάλο βιβλίο, που δύσκολα πιστεύει κάποιος πως θα καταφέρει να το διαβάσει και όμως το διαβάζει εύκολα και με μεγάλη όρεξη γιατί τον συνεπαίρνει τόσο η απλή γραφή του όσο και τα απίστευτα όμορφα πράγματα που περιγράφει για την ανθρώπινη ζωή στη γη κάποιες επόμενες χιλιετηρίδες. 

Ο συγγραφέας, μετά από ένα ατύχημα που είχε το 1921, έμεινε κλινικά νεκρός για 15 λεπτά και στο διάστημα αυτό ένιωσε να ζει στο 3906 μ.Χ. Στο βιβλίο του περιγράφει την εμπειρία του από τη  ζωή στη γη αυτής της εποχής και όλα όσα αναφέρει σχετικά με τις διάφορες επιστημονικές ανακαλύψεις έχουν ήδη πραγματοποιηθεί στις ημέρες μας.

Αν η ανθρώπινη ζωή στη γη εξελιχθεί προς την κατεύθυνση που ο Ντίναχ περιγράφει στο βιβλίο του, την ανθρωπότητα την περιμένουν καταπληκτικά όμορφες ημέρες στη γη… Εύχομαι να πραγματοποιηθούν  όλα όσα στο βιβλίο του περιγράφει!