Γιατί εμπιστευόμαστε το ξημέρωμα πως θα έρθει μετά την νύχτα,
ή πως τα μαλλιά και τα νύχια μας θα
μεγαλώσουν και θα πρέπει να τα κόψουμε σε λίγο, ή πως το έντερό μας θα πέψει την τροφή
που του βάζουμε και δεν εμπιστευόμαστε τις καταστάσεις που βιώνουμε γύρω μας, σαν
κομμάτια αυτής της διάνοιας που άλλοι ονομάζουμε ζωή και άλλοι Θεό;
Γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ να την εμπιστευθούμε και να
προχωρήσουμε με βάση τα δικά της σημάδια, έστω και αν δεν μπορεί ο μικρός
εγκέφαλός μας
να κατανοήσει το γιατί και το πώς…
να κατανοήσει το γιατί και το πώς…
Μέσα στην μήτρα σαν έμβρυα νιώθουμε ένα με τη ζωή, δεν
νιώθουμε αποκομμένοι και μόνοι. Μετά την γέννησή μας όμως, σιγά-σιγά όλα
αλλάζουν. Όσο ο μικρός μας εγκέφαλος αναπτύσσεται και αρχίζει να κάνει «λογικές»
σκέψεις, τόσο απομακρυνόμαστε από την αλήθεια της ενότητας των πάντων μέσα στο
σύμπαν. Συμβάλλουν, βέβαια σε αυτό με τις συμβουλές τους και οι γύρω μας
ενήλικες, που έχουν ήδη δημιουργήσει μια λανθασμένη άποψη για την ζωή και τον
κόσμο.
Γεμίζει έτσι το κορμί μας με μνήμες φόβων, που αθροίζει μέσα
μας το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, και αλλοιώνεται από αυτούς τους φόβους η
λειτουργία των κυττάρων μας, η υγεία και η συμπεριφορά μας, με την οποία
χτίζεται η ζωή μας…
Σε αυτή την λανθασμένη άποψη της αποκοπής μας από την ολότητα του σύμπαντος που δημιουργούν οι φτωχές
5 αισθήσεις μας νομίζω πως οφείλονται όλα τα κακά που βιώνει η ανθρωπότητα. Δεν
βλέπουμε, ακούμε, μυρίζουμε, γευόμαστε και αισθανόμαστε παρά ένα απειροελάχιστο ποσοστό των όσων υπάρχουν γύρω μας. Και όμως, εμπιστευόμαστε την «λογική» που
δημιουργεί με βάση αυτές τις «λειψές» αισθήσεις ο μικρός μας εγκέφαλος, σαν την
μοναδική αλήθεια που υπάρχει και την αφήνουμε να μας παρασύρει έξω από τον πραγματικό
σκοπό της ύπαρξής μας, που δεν μπορεί να είναι άλλος από την συνεισφορά της μοναδικής
του καθενός προσωπικότητας στο καλό του συνόλου της ανθρωπότητας και του
πλανήτη επάνω στον οποίο βρεθήκαμε να ζούμε.
Το τελευταίο συμπέρασμα βγαίνει εύκολα, αν παρατηρήσει κάποιος
με προσοχή γύρω του τη φύση. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τα πάντα εξυπηρετούν
κάποιο σκοπό. Το κάθε είδος κάνει απλά αυτό που ξέρει να κάνει καλά, ωστόσο
βοηθάει το ένα είδος το άλλο σε κάτι και
όλα μοιάζουν να λειτουργούν με έναν απίθανο συντονισμό.
Αν μπορούσαμε οι άνθρωποι να εμπιστευθούμε αυτόν τον
συντονισμό και να αφεθούμε να λειτουργήσουμε μέσα του χωρίς φόβο, βάζοντας τις ιδιαίτερες
ικανότητες που έχει ο καθένας μας στην υπηρεσία των συνανθρώπων μας και όλου
του πλανήτη, είναι βέβαιο πως θα άλλαζε προς το καλύτερο η ζωή επάνω στη γη.
Αν δηλαδή κατεβάζαμε την «λογική» μας από τον θρόνο του
βασιλιά της ζωής μας και βάζαμε στην θέση της την «αγάπη» για την ζωή, τον
άνθρωπο και τη φύση.
Με αγάπη και από μένα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου