Ο παράδεισος των πέντε μας αισθήσεων

Τα σήματα, ηλεκτρομαγνητικά και άλλα, που υπάρχουν στο σύμπαν, φθάνουν στις αισθήσεις μας μέσα από τα αισθητήρια όργανά μας, μάτια, αυτιά, μύτη, στόμα, δέρμα. Αυτά τα όργανα, πολλά από τα ερεθίσματα που φτάνουν επάνω τους, τα απορρίπτουν και δεν τα στέλνουν στον εγκέφαλό μας για να τα επεξεργαστεί και να τα αντιληφθούμε.

Π.χ. δεν βλέπουμε την υπεριώδη ούτε την υπέρυθρη ακτινοβολία, δεν ακούμε τους υπερήχους, ωστόσο τώρα ξέρουμε πως
όλα αυτά υπάρχουν...
Όσο πιο χαμηλή στην εξέλιξη των ειδών είναι η θέση ενός ζώου, τόσο λιγότερα ερεθίσματα από το περιβάλλον φτάνουν στον εγκέφαλό του από τα αισθητήρια όργανά του, όπως έχει αποδειχθεί ερευνητικά.

Ο βάτραχος, π.χ. δεν βλέπει παρά μόνον σκιά και φως και αν αυτά κουνιούνται μακριά ή κοντά σε αυτόν!!! Ότι του χρειάζεται, δηλαδή, για να ζει, βρίσκοντας την τροφή του προστατευόμενος από εχθρούς.

Ο «κόσμος» στον οποίο ζει κάθε ζωντανός οργανισμός, είναι, με λίγα λόγια, κατασκεύασμα των δικών του αισθήσεων!!! 

Αυτό που θεωρούμε, με βεβαιότητα οι περισσότεροι, πραγματικότητα, δεν είναι παρά ένα θεατρικό σκηνικό, μέσα στο οποίο μας έχει επιτραπεί, από την δημιουργική πηγή του κόσμου, να ζούμε, μέσα από τις πέντε αισθήσεις μας.

Δεν ξέρω, πώς ακριβώς αισθάνονται τον κόσμο τα διάφορα μικρόβια, ζώα και φυτά, σε εμάς τους ανθρώπους όμως, είναι βέβαιο, πως μας έχει χαριστεί η ικανότητα να ζούμε με τις πέντε αισθήσεις μας σε ένα σκηνικό παραδείσου…

Γιατί, ως ανώτερα στην εξέλιξη ζώα, μας έχει δοθεί και ένας εγκέφαλος ο οποίος σαν ένα καταπληκτικής τεχνολογίας κομπιούτερ, επεξεργάζεται τα σήματα που στέλνουν σε αυτόν οι αισθήσεις μας, και δημιουργεί το καταπληκτικό αυτό σκηνικό του παραδείσου που αντιλαμβανόμαστε γύρω μας…

Ωστόσο, ούτε και ο εγκέφαλός μας είναι τόσο εξελιγμένος, ώστε να μπορεί να επεξεργάζεται όλα τα σήματα που οι αισθήσεις μας είναι ικανές να προσλάβουν. Έτσι εκτός από τα σήματα που οι ίδιες οι αισθήσεις μας απορρίπτουν, απορρίπτει με τη σειρά του και εκείνος, μέσω μιας ομάδας κυττάρων του που βρίσκονται στην βάση του και ονομάζονται RAS (από το αρχικά των λέξεων Reticular Activating System), όσα ερεθίσματα δεν έχουν σχέση με το ένστικτο της αυτοσυντήρησής μας καθώς και όσα  θεωρούνται ήδη γνωστά.

Η εικόνα δηλαδή του σκηνικού της ζωής μας μικραίνει ακόμη περισσότερο από τον ίδιο μας τον εγκέφαλο, λόγω  των περιορισμένων  δυνατοτήτων που έχει αυτός.

Αυτός ο παράδεισος, που μας έχει χαριστεί για να ζούμε, δεν είναι τελικά, παρά μια πολύ μικρή άποψη μιας ευρύτερης πραγματικότητας, που είναι αδύνατον να συλλάβει ο νους μας.

Η Ζωή, μας έχει τοποθετήσει μέσα σε ένα μαγικό σκηνικό και μας έχει αφήσει να παίζουμε μέσα σε αυτό, διάφορους θεατρικούς ρόλους. Αυτή είναι μια διαπίστωση στην οποία έχει φτάσει η επιστήμη.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν, όμως, είναι : 
1. γράφουμε μόνοι μας το θεατρικό μας έργο και επιλέγουμε τον ρόλο μας και πώς θα τον παίξουμε, ή κάποιος άλλος κάνει την συγγραφή και την σκηνοθεσία;;;
2. είναι άσχετα τα διάφορα θεατρικά έργα στα οποία ο καθένας μας συμμετέχει ή αποτελούν απλά σκηνές ενός μεγαλύτερου, ασύλληπτου από τον εγκέφαλό μας, θεατρικού έργου;;;;

Πολύ θα με ενδιέφερε η άποψή σας!