Ακούει κανείς;;;; (46)

Κάθε φορά που νιώθουμε ένα συναίσθημα, μικρές ορμόνες, τα λεγόμενα «νευροπεπτίδια» εκκρίνονται από τα κύτταρά μας και κυκλοφορούν στο αίμα μας.

Αν το συναίσθημά μας αυτό το εκφράσουμε με οποιονδήποτε τρόπο, τα νευροπεπτίδια αυτά θα μεταβολιστούν και θα μετατραπούν σε άλλες χημικές ουσίες μέσα στο
σώμα μας, χρήσιμες στο να βοηθήσουν το σώμα μας να εκφραστεί, με τον τρόπο που αποφασίσαμε.

Αν όμως δεν εκφράσουμε το συναίσθημά μας, τα νευροπεπτίδια κυκλοφορώντας με το αίμα μας γύρω από όλα τα κύτταρά μας, θα κλειδώσουν σε κάποια από αυτά (όσα έχουν «υποδοχείς» που ταιριάζουν σε αυτά, ειδικές κεραίες δηλαδή στην περιφέρειά τους).

Η κατάσταση αυτή οδηγεί σε διαταραχή της λειτουργίας των κυττάρων αυτών. Διαταράσσεται ακόμη και η λειτουργία τω γονιδίων τους.

Οι επιστημονικές έρευνες έχουν πλέον καταλήξει σε αυτά τα συμπεράσματα. Δεν χρειάζεται λοιπόν πολλή εξυπνάδα για να αντιληφθεί κανείς πόσο σημαντική υπόθεση είναι η διαχείριση των συναισθημάτων για την υγεία. Εκτός από τους διάφορους περιβαλλοντικούς παράγοντες (μόλυνση ατμόσφαιρας, ηλεκτρομαγν. ακτινοβολίες, χημικά στις τροφές κ.λπ) τα συναισθήματα αποτελούν έναν επίσης πολύ σημαντικό παράγοντα υγείας.

Γι αυτό και πρέπει να μάθουμε να τα διαχειριζόμαστε από την μικρή ηλικία. Ποτέ δεν θα έπρεπε να λέμε στο παιδί μας την γνωστή φράση «μην κλαις… οι άντρες δεν κλαίνε…» ή τα «τα καλά παιδιά δεν φωνάζουν…» και όλες τις άλλες φράσεις με τις οποίες οι δικοί μας γονείς μεγάλωσαν ταλαιπωρημένα ψυχικά παιδιά, όλους εμάς. Είναι καλύτερα να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι είναι αυτό που οδηγεί το παιδί μας σε αυτή τη συμπεριφορά και να το βοηθήσουμε, στη συνέχεια, να βελτιώσει τον τρόπο που εκφράζει τα συναισθήματά του. Είναι μεγάλο λάθος να προσπαθούμε να το πείσουμε να μην τα εκφράζει και να τα κλείνει μέσα του. Αυτό θα το οδηγήσει, με μαθηματική ακρίβεια, σε ασθένεια στην ενήλικη ζωή του. Έχει τώρα διαπιστωθεί αυτό επιστημονικά.

Τα συναισθήματα δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε, μπορούμε, όμως, να εκπαιδευτούμε να τα διαχειριζόμαστε σωστά. Αυτό είναι  η «συναισθηματική νοημοσύνη». Και πρέπει να μπει σύντομα αυτό το μάθημα, μαζί με όλους του υπόλοιπους τρόπους αντιμετώπισης του στρες, στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, από την προσχολική ακόμη ηλικία, εάν θέλουμε να έχουμε μικρότερα ποσοστά νοσηρότητας στον τόπο μας, και λιγότερα έξοδα στο σύστημα υγείας.

Ελπίζω κάποιος υπεύθυνος να το ακούσει επιτέλους...

Με αγάπη