Σκέψεις και προβληματισμοί (38)

Είμαστε κόμβοι ενέργειας μέσα σε ένα ενεργειακό σύμπαν. Η φυσική το έχει πλέον αποδείξει αυτό, το έχει εξηγήσει  πολύ καλά και σε βίντεό του ο Έλληνας αστροφυσικός Μάνος Δανέζης.

Η ύλη από την οποία αποτελούμαστε δεν είναι παρά συμπυκνωμένη ενέργεια. Ο όρος «εν-έργεια» δείχνει πως αυτή είναι μία κατάσταση κατά την οποία μπορεί να παραχθεί έργο. Και, όπως η καινούργια φυσική (η κβαντική) έχει αποδείξει, για να παραχθεί αυτή η ύλη, πρέπει να υπάρχει κάποιος παρατηρητής (πείραμα διπλής σχισμής).

Ως συμπυκνωμένα σημεία ενέργειας λοιπόν
μέσα στο σύμπαν, εμείς οι άνθρωποι παράγουμε κάποιο έργο, όπως κάθε τι υλικό γύρω μας. Η διαφορά μας από τα άψυχα υλικά είναι πως εμείς μπορούμε να επηρεάσουμε το έργο που παράγουμε, με αυτό που λέμε ψυχή, Εαυτό, ή όπως αλλιώς θέλει να το ονομάσει κάποιος, το μέρος αυτό της ύπαρξής μας που μας διαφοροποιεί από την άψυχη ύλη.

Εκείνη, η άψυχη, παράγει, κατά την άποψή μου, το έργο με το οποίο την έχει επιφορτίσει ο παρατηρητής που την έχει υλοποιήσει, έστω και αν αυτό είναι αδύνατον να γίνει κατανοητό με το τόσο μικρό εύρος της ανθρώπινής μας συνείδησης.

Εμείς όμως, τα έμψυχα όντα, μπορούμε και επηρεάζουμε το έργο που παράγουμε. Πώς ;

Μα, επηρεάζοντας τη συχνότητα της ενέργειας που μας αποτελεί και που εκπέμπεται από εμάς. Γιατί η ενέργεια δεν είναι κάτι στατικό, μεταδίδεται κατά κύματα  τριγύρω και συχνότητα είναι, χονδρικά, ο αριθμός των κυμάτων που εκπέμπεται κάθε δευτερόλεπτο.  Είναι δε γνωστό πως οι πολύ υψηλές συχνότητες συνοδεύονται από μεγάλα ποσά ενέργειας.

Από τις ιατρικές έρευνες τώρα, είναι γνωστό από τα πειράματα του Heart Math Institute  πως το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο της καρδιάς μας επηρεάζει όλες τις ενέργειες που παράγονται στο σώμα μας, γιατί είναι το πιο δυνατό ηλεκτρομαγνητικό πεδίο του σώματος.  Και όταν αυτό είναι αρμονικό (coherent), πράγμα που επιτυγχάνεται όταν νιώθουμε θετικά συναισθήματα, τότε όλες οι ενέργειες που παράγονται στο σώμα ομαλοποιούνται και συγχρονίζονται καθιστώντας μας ένα «λέιζερ», κατά κάποιο τρόπο.

Αν υποθέσουμε πως σε αυτή την ιδανική κατάσταση εκπέμπουμε την πιο ψηλή ενεργειακή συχνότητα με την μεγαλύτερη ενέργεια, θεωρώ πως εμείς οι άνθρωποι, χάρη στην συνείδησή μας (επεξεργασία σκέψεων και συνειρμών), έχουμε, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ζώα, την ικανότητα να ελέγχουμε το έργο που παράγουμε στη γη, επηρεάζοντας, με τα συναισθήματα που αυτή η συνείδηση δημιουργεί, την ενέργεια που διαθέτουμε. Όταν, δηλαδή, ζούμε με την καρδιά γεμάτη θετικά συναισθήματα, διαθέτοντας και εκπέμποντας το μεγαλύτερο ποσό ενέργειας γύρω μας, προφανώς βρισκόμαστε στον δρόμο του έργου για το οποίο υλοποιηθήκαμε και μπορούμε να το διεκπεραιώσουμε ικανοποιητικά.

Το θέμα είναι όμως, όχι μόνον η δυσκολία να νιώθει κάποιος διαρκώς θετικά συναισθήματα επάνω στη γη, αλλά και το κατά πόσο απολαμβάνει αυτόν τον δρόμο και το έργο που του έχει ανατεθεί, αν η υλοποίησή του εξαρτάται από κάποιον άλλον παρατηρητή (Θεός ;).

Αν πάλι για την υλοποίησή του είναι ο ίδιος υπεύθυνος, όπως πιστεύεται από άλλους και είναι ο ίδιος  τόσο παρατηρητής όσο και υλοποιημένος εαυτός, και το έργο που καλείται να επιτελέσει είναι δική του απόφαση, το ερώτημα γίνεται ακόμη πιο δύσκολο ως προς το εάν του αρέσει και απολαμβάνει το έργο που έχει αποφασίσει να επιτελέσει επάνω στη γη, γιατί μπορεί η επιλογή να μην είναι θέμα δικής του ευχαρίστησης αλλά κάποιας άλλης διαφορετικής ανάγκης δικής του ή γενικότερης, που δεν μπορεί ο εγκέφαλός μας με τις πεπερασμένες του ικανότητες να αντιληφθεί.

Γι αυτό νομίζω, η αίσθηση που θα αφήνει η πραγματοποίηση ενός έργου σύμφωνου με τον σκοπό υλοποίησης του κάθε ανθρώπου, (όποιος και αν ορίζει αυτόν τον σκοπό), δεν θα πρέπει να περιμένει κανείς να είναι ευτυχία και χαρά, αλλά βαθιά ικανοποίηση πως επιτεύχθηκε ένας στόχος.

Η απαλλαγή από αρνητικά συναισθήματα και η ήρεμη ικανοποίηση, είναι επομένως ότι πρέπει να επιδιώκει  κανείς στην επίγεια ζωή του και όχι τις μεγάλες εξάρσεις χαράς και ευτυχίας που πολλοί ανάμεσά μας αναζητούν με κάθε τρόπο, πράγμα που τους δημιουργεί, στη συνέχεια, διάφορα προβλήματα. Αυτό πιθανόν να είναι και το νόημα της Βουδιστικής «νιρβάνα».

Συμφωνείτε ;