Με την ευκαιρία μιας ερώτησης
κάποιας φίλης στο FB σχετικά με το εάν πρέπει ή όχι να συγχωρέσει έναν σύντροφο
που δεν της φέρθηκε σωστά στο παρελθόν και στην συνέχεια γύρισε και της ζήτησε
συγγνώμη, σκέφτηκα να συζητήσω σήμερα το θέμα μαζί σας.
Το θέμα της συγχώρεσης νομίζω πως
είναι αρκετά παρεξηγημένο από πολλούς και πολλές. Είναι αρκετοί αυτοί που λένε «ποιος
είμαι εγώ που θα συγχωρέσω; Αυτά είναι θέματα της εκκλησίας και του Θεού»…
Ενώ από την άλλη, όσοι δεν θέλουν
να βλάψουν οι ίδιοι αυτόν που τους έχει κάνει κάποιο κακό, αφήνουν την εκδίκηση
στη Θεία Δύναμη, λέγοντας «απ’ τον Θεό να το βρει»…
Και οι δύο πιο πάνω αντιδράσεις όμως,
μόνον αυτόν που μας έβλαψε δεν αγγίζουν… Και οι δύο καταστρέφουν τον δικό μας οργανισμό,
αφού αυτός είναι που κρατάει μέσα του αρνητικά συναισθήματα, τα οποία,
διεγείροντας τον μηχανισμό της αντίδρασης του στρες στον εγκέφαλο, δεν αφήνουν το
κορμί μας να χαλαρώσει και να επιδιορθώσει τις βλάβες του. Το αποτέλεσμα είναι
η εμφάνιση κάποιας ασθένειας… και αναρωτιόμαστε μετά, «γιατί να τύχει αυτό σε
μένα; Εγώ δεν έχω βλάψει ούτε μυρμήγκι»…
Κι όμως, αγαπητές και αγαπητοί,
έχουμε βλάψει τον πιο σημαντικό για εμάς σε αυτόν τον κόσμο άνθρωπο, τον εαυτό μας.
Γιατί χωρίς αυτόν ο «κόσμος» απλά …δεν υπάρχει. Πώς γίνεται να μην το
αντιλαμβανόμαστε αυτό; Ότι βλέπουμε, αγγίζουμε, μυρίζουμε, υπάρχει χάρη στην
δική μας αντίληψη. Είμαστε για τον εαυτό μας, ότι πιο σημαντικό υπάρχει, γιατί
μέσα από αυτόν τον εαυτό αντιλαμβανόμαστε την ζωή και τα θαύματά της και όμως κανείς
δεν μας το έχει μάθει αυτό. Αντίθετα μαθαίνουμε από νωρίς, πως είναι σημαντικοί
οι γονείς μας και πρέπει να τους ακούμε και να τους σεβόμαστε, στη συνέχεια οι
δάσκαλοί μας, οι ιερείς, οι κυβερνώντες κ.ο.κ
Φτιάχνεται έτσι επιμελώς από το
σύστημα ένας αδύναμος ανθρωπάκος που φοβάται τους πάντες και τα πάντα, μισεί
πολλούς και πολλά που του εμποδίζουν την ελευθερία του, και αντιδρά συνεχώς με
το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, που είναι το ένστικτο του ζώου, η αντίδραση
δηλαδή του στρες του οργανισμού. Το σώμα υποφέρει, γιατί οι ορμόνες του στρες
δεν το αφήνουν να χαλαρώσει και να επιδιορθώσει τις βλάβες του και οι ασθένειες
θερίζουν την ανθρωπότητα, παρά την τόσο μεγάλη πρόοδο της ιατρικής επιστήμης.
Αυτή είναι δυστυχώς η ζωή που
έχουμε φτιάξει για τον άνθρωπο στη γη. Αυτή είναι η κόλασή μας μέσα στον παράδεισο της γης που μας περιτριγυρίζει…
Η κατανόηση της αξίας μας, του
καθενός από εμάς ξεχωριστά, είναι το πιο σημαντικό πράγμα για την υγεία μας. Ο
άνθρωπός που πιστεύει στην αξία του εαυτού του, θα κάνει κάθε προσπάθεια στη
συνέχεια για να διατηρήσει αυτόν τον εαυτό σε καλή κατάσταση, προσέχοντας τι
τρώει, τι κάνει, τι σκέπτεται, τι αισθάνεται…
Οι τρόποι αντιμετώπισης του στρες
που σας συστήνω σε αυτή την ιστοσελίδα και στους οποίους εκπαιδεύουμε όσους μας
το ζητούν στο ΕΛ.ΙΝ.Α.Σ, είναι ακριβώς οι τρόποι με τους οποίους διατηρείται ο
εαυτός μας σε καλή κατάσταση, εμποδίζοντας τις ορμόνες της αντίδρασης του στρες
να καταστρέψουν τον οργανισμό.
Η συγχώρεση έχει να κάνει με τη
διαχείριση των συναισθημάτων μας. Τα αρνητικά συναισθήματα αποτελούν ένα
συνεχές στρες για το σώμα και είναι καταστροφικά. Πρέπει γι αυτό να μάθουμε να
τα διαχειριζόμαστε σωστά. Δεν έχει να κάνει με την θρησκεία και τον Θεό η
συγχώρεση. Είναι τρόπος σκέψης και ζωής, που βοηθάει την υγεία.
Συγχωρώ (συν – χωρώ) σημαίνει
απλά : μπορώ να βρίσκομαι μαζί με τον άλλο στον ίδιο χώρο… Τον αντέχω, με λίγα
λόγια, χωρίς να νιώθω άσχημα. Τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με τα Θεία;
Στο μικρό βιβλίο «οι τέσσερες
συμφωνίες» εκδ. Διόπτρα ο μεξικάνος γιατρός συγγραφέας, στην μία από τις τέσσερες
συμβουλές ζωής που δίνει, συστήνει να μην παίρνουμε τίποτα προσωπικά. Το θέμα σας
το έχω αναλύσει σε προηγούμενη ανάρτηση.
Ο καθένας μας φέρεται ανάλογα με
τα όσα είναι καταγραμμένα στο
υποσυνείδητό του. Αυτές οι καταγραφές, δυστυχώς, κατά 95% όπως δείχνουν οι
έρευνες, οδηγούν και κατευθύνουν τις πράξεις μας και ας νομίζουμε εμείς πως
δρούμε με την λογική μας.
Οι όποιες άσχημες λοιπόν
συμπεριφορές απέναντί μας, οφείλονται σε βεβαρημένα υποσυνείδητα, και αν το
κατανοήσουμε αυτό, όχι μόνον να συγχωρέσουμε βοηθάει, αλλά και να συμπονέσουμε
ακόμη, το πρόσωπο που μας έβλαψε…
Τα αρνητικά μας συναισθήματα τότε
θα μετατραπούν σε θετικά, το σώμα μας θα χαλαρώσει και θα μπορέσει να
επιδιορθώσει τις βλάβες του, η ζωή μας θα βελτιωθεί γιατί η θετική μας συμπεριφορά
θα επηρεάσει τις συμπεριφορές των άλλων απέναντί μας και όλα θα είναι καλύτερα
για εμάς και τους γύρω μας.
Ακόμη και αυτός που μας έβλαψε θα
αλλάξει προς το θετικότερο, όσο και αν φαίνεται περίεργο. Δεν σημαίνει όμως αυτό
πως εμείς θα ξαναβάλουμε αυτό το άτομο στη ζωή μας. Κάθε εμπειρία, πρέπει να
γίνεται ένα μάθημα ζωής, που θα μας οδηγήσει σε καλύτερες επιλογές, με στόχο
πάντα την βελτίωσή μας σαν άτομα και την
συμμετοχή μας στο καλό της ανθρωπότητας.
Αν όμως έχετε αντιρρήσεις, θα
ήθελα πολύ να τις ακούσω.
Με αγάπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου