Πρόληψη και εμβόλια

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Η πρόσφατη παγκόσμια εμπειρία μας με τον "επικίνδυνο ιό" και την αντιμετώπισή του, άφησε μεγάλες πληγές στην επαφή και την επικοινωνία μας. Δημιούργησε αντίπαλα στρατόπεδα και φανατισμό και άφησε την κοινωνία διασπασμένη και πολύ ευκολότερα εξουσιαζόμενη, δυστυχώς…

Το γιατί συμβαίνει αυτό, δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς. Νιώθει μικρός ο άνθρωπος και αδύναμος μπροστά στη φύση και προσπαθεί με την είσοδό του σε μία ομάδα να ισχυροποιηθεί. Μέσα στις ομάδες όμως, ο ανθρώπινος εγωϊσμός δεν εξαφανίζεται. Αντίθετα ισχυροποιείται έχοντας γύρω του πολλούς με παρόμοια πιστεύω και δημιουργεί φανατισμό…

Όσοι έχουν στα χέρια τους εξουσία,

τα γνωρίζουν αυτά καλά, γι αυτό και φροντίζουν με διάφορους τρόπους να συντηρούν αυτόν τον φανατισμό και να τον ενισχύουν (θρησκευτικές ομάδες, πολιτικές ομάδες, ποδοσφαιρικές ομάδες κ.λπ) , ώστε να παραμένει η ανθρωπότητα διασπασμένη και εύκολα εξουσιαζόμενη.

Η υποχρεωτική χρήση φαρμακευτικών ουσιών για πρόληψη, όπως παρουσιάστηκε στη πρόσφατη επιδημία, δημιούργησε και πάλι ανάμεσά μας εχθρικά στρατόπεδα. Κάποιοι τάχθηκαν υπέρ και κάποιοι κατά και ο φανατισμός ισχυροποιήθηκε για άλλη μια φορά.

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε, πως η φαρμακοβιομηχανία είναι αναγκαίο να έχει κέρδη, όπως κάθε επιχείρηση. Αυτό από μόνο του κάνει υποχρεωτικό τον εξονυχιστικό έλεγχο των προϊόντων που αυτή παράγει, πριν αυτά δοθούν για χρήση στον κόσμο. Και αυτό μέχρι πρότινος, συνέβαινε, στον μεγαλύτερο βαθμό, πράγμα που είχε δημιουργήσει εμπιστοσύνη στα φάρμακα και την χρησιμότητά τους… Ήρθε όμως ο «ιός» και ανέτρεψε αυτή την εμπιστοσύνη. Δηλώθηκε πως αυτός ήταν θανατηφόρος και πως έπρεπε κατεπειγόντως να ενισχυθεί η άμυνα του οργανισμού με τη χρήση νέων φαρμακευτικών ουσιών, παρ΄ ότι αυτές δεν είχαν ικανοποιητικά μελετηθεί ως προς τη δράση και τις παρενέργειές τους…

Ο φόβος είναι ο χειρότερος εχθρός της λογικής. Τα αντίθετα στρατόπεδα δημιουργήθηκαν αμέσως, Οι πιο φοβισμένοι τάχθηκαν στο στρατόπεδο που υποστήριζε τη χρήση των νέων ουσιών και οι λιγότερο φοβισμένοι σ΄ αυτό που υποστήριζε την αναμονή μέχρι να υπάρξουν σοβαρά ερευνητικά αποτελέσματα. Δυστυχώς, παρ΄ ότι έχει περάσει καιρός, ο διχασμός συνεχίζει να υπάρχει, γιατί κανείς δεν μπορεί εύκολα να αναγνωρίσει πως γελάστηκε. Ο εγωϊσμός δεν αφήνει να δούμε τα πράγματα με καθαρή ματιά. Και όσοι επωφελούνται από αυτό τον διχασμό προχωρούν τώρα στη δημιουργία και άλλων παρόμοιων φαρμακευτικών ουσιών απευθυνόμενοι αυτή τη φορά σε κοινό που πάσχει από μία ασθένεια που θεωρείται θανατηφόρα (καρκίνος), μοιράζοντας ελπίδα με την ονομασία «εμβόλιο».

Τα εμβόλια φτιάχτηκαν στο παρελθόν για την πρόληψη από διάφορους ιούς, ξένους προς το σώμα μας. Φτιάχνοντας εξασθενημένους ιούς, ώστε αυτοί να μην είναι ικανοί να δημιουργήσουν νόσο, τους χορηγούσαν με την μορφή εμβολίου στον οργανισμό, ώστε να διεγερθεί το ανοσοποιητικό σύστημα και να φτιάξει αντισώματα εναντίον του ιού αυτού, για να είναι έτοιμο, δυναμωμένο, να αντιμετωπίσει τον κανονικό ιό εάν ερχόταν σε επαφή μαζί του. Αυτά ήταν τα εμβόλια, όπως τα ξέραμε μέχρι τώρα.

Οι νεότερες φαρμακευτικές ουσίες (mRNA) δεν έχουν καμία σχέση με την παραπάνω λειτουργία. Αυτές είναι φτιαγμένες έτσι, ώστε να δίνουν εντολή στο κύτταρο να παράγει διάφορες πρωτεΐνες. Οι πρωτεΐνες είναι τα δομικά συστατικά κάθε ζωντανού οργανισμού. Και μέχρι πρότινος, οι ερευνητές πίστευαν πως αυτό το mRNA καταστρέφεται αφού δώσει την εντολή για την παρασκευή μιας πρωτεΐνης. Ωστόσο πολύ πιο πρόσφατες έρευνες έδειξαν, πως μπορεί και να μην καταστραφεί αυτό το mRNA και να μπει μέσα στον πυρήνα του κυττάρου, όπου βρίσκεται ασφαλισμένο το DNA μας επηρεάζοντας τη λειτουργία αυτού του τελευταίου… Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα που προκύπτει από τη χρήση των νέων σκευασμάτων. Γι αυτό χρειάζονται πολλές και μακροχρόνιες έρευνες πριν χορηγηθούν αυτά στον κόσμο. Δεν επιτρέπεται να «παίζει» κανείς με το DNA, ιδιαίτερα στην εποχή μας που ακόμη δεν γνωρίζουμε παρά ελάχιστα πράγματα σχετικά με τη λειτουργία του.

Όσο για τον καρκίνο, πρέπει να καταλάβουμε καλά, πως είναι κι αυτός μία νόσος που οφείλεται στον τρόπο που εμείς ζούμε και σκεπτόμαστε, όπως όλα σχεδόν τα νοσήματα. Τα κύτταρα γίνονται καρκινικά, στη προσπάθειά τους να επιβιώσουν στις πολύ άσχημες συνθήκες που δημιουργεί ο τρόπος ζωής και σκέψης μας γύρω τους, με τις ουσίες που κυκλοφορούν και μεταφέρονται με το αίμα μας γύρω από όλα μας τα κύτταρα. Ότι τρώμε, ότι μυρίζουμε, ότι βάζουμε στο δέρμα μας και ότι νιώθουμε (συναισθήματα) αφήνουν το αποτύπωμά τους στο αίμα μας και μέσω αυτού και στο υγρό που υπάρχει ανάμεσα στα κύτταρά μας. Κι εκείνα προσπαθούν να επιβιώσουν στο περιβάλλον αυτό που τους δημιουργούμε…

Ο οργανισμός μας μάλιστα, με τη πολλή σοφία του, έχει προνοήσει και έχει φτιάξει 4 είδη λευκών αιμοσφαιρίων (κύτταρα του ανοσοποιητικού) που τρώνε και καταστρέφουν τα καρκινικά κύτταρα, ώστε να μας προφυλάσσει από αυτή τη νόσο… Η συνεχής όμως μακράς διάρκειας αντίδραση του στρες έχει βρεθεί πως εμποδίζει τη λειτουργία αυτών των θεραπευτικών κυττάρων. Γι αυτό νοσούμε τελικά. Ο τρόπος ζωής και σκέψης μας δημιουργεί καρκινικά κύτταρα, και ο ίδιος αυτός τρόπος ζωής και σκέψης, μέσω της αντίδρασης του στρες, μειώνει τη θεραπευτική δράση του ανοσοποιητικού μας . Γι αυτό αρρωσταίνουμε.

Όπως γίνεται κατανοητό, ο καλύτερος τρόπος πρόληψης και θεραπείας αυτής της νόσου είναι η βελτίωση του τρόπου ζωής και σκέψης μας, ώστε να δώσουμε την ευκαιρία στον οργανισμό να κάνει σωστά το έργο για το οποίο είναι φτιαγμένος. Προσωπικά πιστεύω, πως ότι καλύτερο μπορεί να κάνει η επιστήμη προς αυτή τη κατεύθυνση είναι η εύρεση τρόπων ενίσχυσης του ανοσοποιητικού.

Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο κύριος βοηθός στη βελτίωση κάθε νόσου είναι ο νους μας. Και πως αυτόν πρέπει με κάθε τρόπο να δαμάσουμε από νωρίς, για να τον κάνουμε σύντροφο και βοηθό στη ζωή μας αντί για εχθρό μας… Είναι τεράστια η ευθύνη των εκπαιδευτικών. Πόσο προετοιμασμένοι όμως είναι και οι ίδιοι;

Με αγάπη