Πού και πώς καταγράφονται οι μνήμες μας;

 Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Στο βιβλίο μου με τον τίτλο «Η επιστήμη οδηγεί στην αγάπη» υπάρχει κεφάλαιο που αναφέρεται στη μνήμη και τις υποθέσεις που μέχρι τώρα έχουν διατυπωθεί σχετικά με το πού βρίσκεται αποθηκευμένη αυτή. Τίποτα δεν είναι σίγουρο, αλλά η αρχική άποψη πως αυτή βρίσκεται καταγεγραμμένη μέσα στον εγκέφαλο γίνεται όλο και λιγότερο πιστευτή…

Πρόσφατα, σε έναν ομαδικό διαλογισμό, συνέβη κάτι που ξύπνησε και πάλι μέσα μου αυτό το μέχρι τώρα αναπάντητο από την επιστήμη ερώτημα  «Πού βρίσκονται αποθηκευμένες οι μνήμες μας;»

Μία φίλη που αντιμετωπίζει εδώ και αρκετό καιρό προβλήματα με τη κοιλιά της που την ταλαιπωρούν,

παρά τις διάφορες «θεραπείες» που έχει δοκιμάσει, έβαλε τα κλάματα στο τέλος του διαλογισμού. Ήταν ο διαλογισμός «Ho oponopono” του Χαβανέζου ψυχιάτρου Hew Len. Κατ΄αυτόν, μετά από χαλάρωση νιώθει ο διαλογιζόμενος πως μπαίνει βαθιά μέσα στη καρδιά του και συναντάει εκεί τον βρεφικό του εαυτό. Του ζητάει την άδεια να του χαϊδέψει τρυφερά πρώτα ο κεφαλάκι και στη συνέχεια το κάθε χέρι λέγοντας με πίστη τα λόγια «σ’ αγαπώ, σ’ ευχαριστώ και συγχώρα με». Τέλος ζητάει από το βρέφος να του επιτρέψει να το αγκαλιάσει από τους ώμους επαναλαμβάνοντας για μία ακόμη τελευταία φορά τα ίδια λόγια.

Είναι πολύ βαθύτερο το νόημα αυτού του διαλογισμού απ΄ ότι φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αλλά δεν είναι αυτό ο θέμα που θέλω σήμερα να συζητήσουμε. Θέλω να σας περιγράψω  αυτά που έζησε η φίλη που ανέφερα πιο πάνω κατά τον διαλογισμό και έχουν σχέση με το θέμα της αποθήκευσης της μνήμης.  

Όταν λοιπόν σταμάτησε να κλαίει μας είπε ότι «είδε» κατά τον διαλογισμό τον εαυτό της βρέφος στην αγκαλιά της μητέρας της μέσα σε ένα ταξί που τους πήγαινε στο νοσοκομείο κορνάροντας.  Θυμόταν καθαρά τη φυσιογνωμία του οδηγού του ταξί και τον γιατρό που την αντιμετώπισε ο οποίος ήταν «σκουρόχρωμος»…

Μείναμε όλοι έκπληκτοι. Της ζήτησα να πάρει τηλέφωνο τη μητέρα της και να ρωτήσει αν είχε πράγματι συμβεί κάτι τέτοιο. Και η μητέρα της απάντησε:

-Πώς γίνεται να θυμάσαι αυτό το πράγμα παιδί μου; Ήσουν μόλις 40 ημερών βρέφος… Από την ημέρα που γεννήθηκες μέχρι τότε έκλαιγες πολύ και συνέχεια. Δεν ξέραμε πώς να σε αντιμετωπίσουμε. Εκείνη την ημέρα που ο πατέρας σου έλειπε και ήμουν μόνη μαζί σου έκλαιγες τόσο πολύ που αποφάσισα να σε πάω στο νοσοκομείο με ταξί. Ο οδηγός παρατήρησε πως όταν πατούσε την κόρνα του σταματούσες το κλάμα και γι αυτό το έκανε συχνά. Ο γιατρός που σε αντιμετώπισε στο νοσοκομείο ήταν μαύρος. Είχες ένα συρίγγιο στον αφαλό σου και γι αυτό έκλαιγες τόσο πολύ. Σου το θεράπευσαν και από τότε σταμάτησες τα κλάματα και έγινες ένα φυσιολογικό μωρό…

Δεν θα πω τίποτ’ άλλο. Σας αφήνω στις σκέψεις σας… Πόσα καταλαβαίνει ένα βρέφος 40 ημερών; Που αποθηκεύονται οι μνήμες μας;  Τα λεγόμενα «συμπτώματα» είναι ο τρόπος με τον οποίο το σώμα μας ειδοποιεί πως αντιμετωπίζει κάποιο στρες. Μπορεί αυτός ο τρόπος (σύμπτωμα) να αποθηκευτεί στη μνήμη του σώματός μας και να επανέρχεται αργότερα σαν ειδοποίηση για κάθε είδους στρες που αντιμετωπίζουμε ;;;

To υλικό για το νέο μου βιβλίο αυξάνεται με γρήγορους ρυθμούς…

Με αγάπη