Αιτείτε και δοθήσεται υμίν...

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Γλυτσίνια (wisteria)

Όταν πριν 25 χρόνια αγόρασα ένα παλιό μικρό σπίτι στη Κέρκυρα, στη μία του άκρη, υπήρχε μια μικρή τσιμεντένια αυλή, όπου ο προηγούμενος ιδιοκτήτης παρκάριζε το αυτοκίνητό του. Η μικρή αυτή αυλή, με μία πέτρινη μάντρα και ένα συρμάτινο πλέγμα επάνω της, χώριζε το δικό μου οικόπεδο από αυτό του γείτονα.

Δεν συνέχισα να χρησιμοποιώ εγώ αυτό το μέρος του σπιτιού για γκαράζ, γιατί στο μεταξύ έκτισα μία προσθήκη μεγαλώνοντας το υπάρχον σπίτι, και έκανα τελικά χώρο για τη στάθμευση του αυτοκινήτου μου στην άλλη άκρη του οικοπέδου. Η τσιμεντένια αυλή, έγινε ακόμη πιο μικρή, γιατί μπήκε εκεί μια μικρή κατασκευή για τον καυστήρα και το ντεπόζιτο πετρελαίου του καλοριφέρ, και δημιουργήθηκε επίσης και ένας μικρός χώρος αποθήκευσης ξύλων για το τζάκι.

Αγαπώ πολύ τα φυτά και τους κήπους, όπως ξέρετε. Κάθε φορά λοιπόν που βρισκόμουν εκεί και κοιτούσα τη πέτρινη μάντρα με το συρμάτινο πλέγμα, σκεφτόμουν τι όμορφα που θα ήταν αν υπήρχε εκεί μία γλυτσίνια (Wisteria) να καλύπτει με την ομορφιά της αυτή τη διαχωριστική των δύο οικοπέδων κατασκευή. Θα ομόρφαινε όχι μόνον την δική μου αυλή, αλλά και τον κήπο του γείτονα. Θα ήταν ένα ιδανικό διαχωριστικό…

Το σκεφτόμουν αυτό συνέχεια, αλλά δεν υπήρχε χώμα για να φυτέψω κάτι εκεί. Το τσιμεντένιο δάπεδο έφτανε μέχρι τη μάντρα. Σκεφτόμουν πολλές φορές να σπάσω το τσιμέντο και να φτιάξω ένα μικρό παρτέρι όπου θα φύτευα μερικά φυτά, αλλά όλο το μετάνιωνα… Και ο καιρός περνούσε.

Κάποιο πρωί, όπως συχνά συμβαίνει, είδα στην άκρη της μικρής αυλής να βγαίνει μέσα από το τσιμέντο, ακριβώς στη ένωσή του με την μάντρα, ένα μικρό χορταράκι. Το τράβηξα και το έκοψα, για να μην μεγαλώσει και καταστρέψει το τσιμέντο, γιατί τα φυτά έχουν ξέρετε τεράστια δύναμη. Θα το έχετε προσέξει πως βγαίνουν και ανθίζουν σε απίθανες μεριές και με τις ρίζες τους κάνουν πολλές ζημιές,

Μερικές εβδομάδες αργότερα, το χορταράκι είχε και πάλι ξαναβγεί στο ίδιο μέρος. Το έκοψα για άλλη μια φορά και αυτή η ιστορία συνεχίστηκε αρκετές φορές… Κάθε φορά το μικρό φυτό ήταν πιο δυνατό, πιο σκληρό και πιο δύσκολο να το κόψω. Γεμάτη περιέργεια, αποφάσισα τελικά να το αφήσω να μεγαλώσει λίγο για να δω τι είδους χόρτο ήταν…

Μαντέψατε πιστεύω την απάντηση… ΝΑΙ ! ήταν μία γλυτσίνια… Είχε έρθει μόνη της και φύτρωσε εκεί ακριβώς που επιθυμούσα… Στο τσιμέντο!!!

Δίχως κανένα δισταγμό πια, φώναξα εργάτες και έσπασαν το τσιμέντο με προσοχή. Φτιάξαμε εκεί ένα παρτέρι με διάφορα φυτά, ανάμεσα στα οποία 25 χρόνια τώρα τον θρόνο κατέχει η γλυτσίνια. Κάθε τέτοια εποχή, που απολαμβάνω την ομορφιά και την ευωδιά των λουλουδιών της, την ευχαριστώ για την τιμή που μου έκανε, να έρθει να φυτρώσει εκεί ακριβώς που τόσο πολύ επιθυμούσα…

Τα συμπεράσματα δικά σας…

Με αγάπη