Πώς δημιουργούνται οι ασθένειες (3)

 Γεια σας φίλες και φίλοι

Στα δύο προηγούμενες αναρτήσεις της σειράς, αναφέρθηκα στα ευρήματα της Γενετικής. Της επιστήμης που ασχολείται με το DNA μας, του οποίου, σας θυμίζω, μόνον 1,5-2% γνωρίζουμε τη λειτουργία. Το υπόλοιπο ερευνάται ακόμη…

Σύμφωνα με όσα λοιπόν έχουμε μάθει από τις έρευνες των γενετιστών, μέχρι πριν λίγο καιρό πιστεύαμε (γιατροί και μη) ότι το DNA μας ευθύνεται για τις ασθένειες και όποιο άλλο πρόβλημα παρουσιάζει το υλικό μας σώμα. Χωρίς να μας έχουν εξηγήσει βέβαια τι είναι αυτό που κάνει τα γονίδια να αλλάζουν εντολές, να πηδούν σε άλλες θέσεις και όλα όσα σας ανέφερα στις προηγούμενες 2 αναρτήσεις της σειράς.

Χάρη στις έρευνες όμως

του πολύ γνωστού πια βιολόγου της εποχής μας Bruce Lipton, μία νέα επιστήμη γεννήθηκε εδώ και λίγα χρόνια. Η επιστήμη της Επιγενετικής. Τα πράγματα έγιναν πολύ ενδιαφέροντα, γιατί σύμφωνα με αυτή την επιστήμη, το  DNA, και ειδικότερα τα γονίδιά μας, αλλάζουν τον τρόπο έκφρασής τους (τις εντολές που δίνουν δηλαδή στα κύτταρα) ανάλογα με την κατάσταση του περιβάλλοντος του κυττάρου. Το περιβάλλον στο οποίο ζουν τα κύτταρά μας δηλαδή, είναι αυτό που αλλάζει την έκφραση των γονιδίων μας, ώστε τα κύτταρά μας να μπορέσουν να ζήσουν σε αυτό το περιβάλλον που ΕΜΕΙΣ δημιουργούμε με τον τρόπο που ζούμε και σκεπτόμαστε.

Πρέπει να φαντασθείτε τα κύτταρά μας σαν τα ψαράκια ενός ενυδρείου. Το νερό του ενυδρείου είναι το «μεσοκυττάριο υγρό». Το υγρό δηλαδή που υπάρχει ανάμεσα στα κύτταρά μας, στο οποίο καταφθάνουν με την κυκλοφορία μας όλες οι ουσίες που μπαίνουν στο σώμα μας με την τροφή, την εισπνοή ή το δέρμα μας, καθώς και όλες οι ορμόνες που παράγονται από τα συναισθήματα που δημιουργούν οι σκέψεις μας.

Αυτό το νερό του ενυδρείου μας οδηγεί τον οργανισμό μας σε υγεία ή ασθένεια και όχι η τύχη, όπως μας έχουν μάθει να πιστεύουμε. 

Τα γονίδιά μας αλλάζουν τον τρόπο λειτουργίας τους, πηδώντας και αλλάζοντας θέση, ή σωπαίνουν και δεν δίνουν εντολές, όχι τυχαία, αλλά ανάλογα με τις συνθήκες στις οποίες εμείς υποχρεώνουμε τα κύτταρά  μας να ζήσουν. Τα γονίδια δηλαδή με τις αλλαγές της λειτουργίας τους προσπαθούν να προστατέψουν την υγεία μας, γιατί αυτή είναι η δουλειά τους: Η επιβίωση του υλικού μας σώματος.

Η ευθύνη, επομένως, είναι όλη δικιά μας, εκτός από ελάχιστες σπάνιες περιπτώσεις. Το κορμί μας δεν γεννήθηκε για να υποφέρει. Η βελτίωση ή ακόμη και η εξάλειψη μιας ασθένειας, είναι στα χέρια μας, αρκεί να γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε και να το κάνουμε σωστά. Και αυτό έπρεπε να το διδασκόμαστε στο σχολείο, από το δημοτικό, όπως λέω συχνά. Το μάθημα αυτό θα ήταν το πιο χρήσιμο απ’ όλα, γιατί θα έφτιαχνε μια υγιή  κοινωνία, όχι μόνον σωματικά, αλλά και πνευματικά. Πράγμα, που όπως καταλαβαίνετε,  δεν βολεύει τους εξουσιαστές, ούτε τα οικονομικά συμφέροντα φαρμακευτικών εταιρειών κ.λπ. Τους στερεί δύναμη και χρήμα, γι αυτό και δεν θα επιτρέψουν ποτέ, να γίνει κάτι τέτοιο, φοβάμαι...

 Συνεχίζεται