Το χρονικό μιας ταλαιπωρίας

 

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Ο εγγονός μου ετών 18 που ήρθε στη Κέρκυρα πριν λίγες μέρες, παρουσίασε συμπτώματα κόπωσης και πυρετό μέχρι 38. Το σελφ τεστ του ήταν θετικό. Πήγαμε στο νοσοκομείο για μοριακό τεστ (pcr), αλλά δεν μας το έκαναν, μας έστειλαν στο κλιμάκιο του ΕΟΔΥ που ήταν έξω από το νοσοκομείο για να μας κάνουν rapid test… Τα παιδιά που έκαναν το τεστ εκεί, μου είπαν πως έτσι γίνεται συνήθως, στο νοσοκομείο δεν κάνουν μοριακό και στέλνουν όλα τα περιστατικά σ΄ αυτούς. Με βεβαίωσαν πως το χαρτί νόσησης (που το χρειάζεται ο εγγονός μου για το πανεπιστήμιο) θα του το δώσουν με αυτό και μόνο το τεστ, γιατί το δηλώνουν αυτοί στο σύστημα… Ευχαριστήσαμε τα παιδιά του ΕΟΔΥ και γυρίσαμε στο σπίτι μας.

Το τρίτο 24ωρο, ο πυρετός ήταν σε πτώση και ο εγγονός μου ένιωθε καλύτερα. Το βράδυ όμως της τρίτης ημέρας, ο πυρετός ανέβηκε και πάλι ψηλά (39) και άρχισε να έχει πονόλαιμο, βήχα και ρίγη. Τον ακροάστηκα (είμαι γιατρός όπως γνωρίζετε), δεν υπήρχαν ακροαστικά. Η γενική του κατάσταση όμως χειροτέρευσε την επομένη και έκρινα πως έπρεπε να πάρει αντιβίωση, γιατί η επιδείνωση αυτή, από την εμπειρία μου καταλάβαινα, πως έπρεπε να είναι μικροβιακής αιτιολογίας.

Τα αντιβιοτικά δεν πωλούνται στα φαρμακεία ελεύθερα όπως παλαιότερα όμως, όπως γνωρίζετε. Έπρεπε να βρεθεί φίλος γιατρός (γιατί εγώ είμαι από χρόνια συνταξιούχος) να μου γράψει ηλεκτρονική συνταγή. Για ένα γιατρό, σαν εμένα, αυτό δεν είναι και τόσο δύσκολο, όπως καταλαβαίνετε. Εξυπηρετήθηκα άμεσα, πράγμα που δεν θα μπορούσε να κάνει το ίδιο εύκολα κάποιος μη γιατρός.

Ο εγγονός μου πήρε το αντιβιοτικό και ένα αποχρεμπτικό σιρόπι, και τρία 24ωρα αργότερα ήταν πια καλά και δίχως συμπτώματα.

Τι θα γινόταν όμως αν εγώ δεν ήμουν γιατρός και δεν αναλάμβανα την ευθύνη για την πορεία της ασθένειάς του;;;

Θα είχε αυτός καταλήξει με βεβαιότητα στη κλινική κό-βιντ του νοσοκομείου με βαριά πνευμονία… Ένα ακόμη «βαρύ περιστατικό κό-βιντ»… Γιατί γιατρός δεν θα μπορούσε να του γράψει αντιβίωση αν δεν τον εξέταζε ο ίδιος… Αυτό όμως δεν θα το έκανε ένας ιδιώτης γιατρός, γιατί ουσιαστικά του απαγορεύεται. Αν κολλήσει και νοσήσει ο ίδιος, θα του κλείσουν, όπως μου είπε συνάδελφος ιδιώτης, το ιατρείο του…

Αυτό δεν έχει ξαναγίνει!!! Γιατρός να μην μπορεί να εξετάσει ασθενή από φόβο να μην κολλήσει!!!

Θυμήθηκα τα νεανικά μου χρόνια στο νοσοκομείο Σωτηρία με τους φυματικούς ασθενείς να κάνουν αιμοπτύσεις και να σκορπίζεται το αίμα επάνω μας, καθώς τους κρατούσαμε το κεφάλι (γιατροί και νοσηλευτές) για να μπορέσουν να αναπνεύσουν… Αλλά και όλα τα άλλα εμπύρετα μολυσματικά περιστατικά (μηνιγγίτιδες κ.λπ) που αντιμετωπίζαμε με τόσο ζήλο στα νοσοκομεία… Το μόνο που είχαμε στο νου μας ήταν η θεραπεία του ασθενούς…

Φοβάμαι πως η οργάνωση όλης αυτής της «πανδημίας» ήταν μεθοδικότατη και για αρκετό καιρό μας ξεγέλασε όλους. Τους υγειονομικούς, εννοώ. Η έντονη διασπορά φόβου από τις κυβερνήσεις μέσω των ΜΜΕ για κάποιο «θανατηφόρο» ιό και η εξ αιτίας του κατάργηση της λειτουργίας της πρωτοβάθμιας περίθαλψης οδήγησαν τον κόσμο στα νοσοκομεία και στις ΜΕΘ και στη συνέχεια ο αριθμός που νοσηλεύεται εκεί χρησιμοποιείται για αύξηση του εκφοβισμού... φαύλος κύκλος...

Ο χρόνος όμως λειτουργεί πάντα προς όφελος της αλήθειας… Τα πράγματα σιγά-σιγά άρχισαν να γίνονται όλο και πιο φανερά σε πολλούς ανάμεσά μας… Και όσο εμείς αυξανόμαστε σε αριθμό τόσο τα μέτρα γίνονται πιο σκληρά γιατί πρέπει (όπως φαίνεται) να επιτευχθεί ο στόχος, που είναι ο «εμ// μπο//λιασμός» και η μέσα από αυτόν επίτευξη κάποιου άλλου στόχου (άγνωστου προς το παρόν)  που αφορά τον τρόπο ζωής της κοινωνίας ολόκληρης (αν και πολλά έχουν αρχίσει να γίνονται αντιληπτά και προς αυτή την κατεύθυνση, όσο περνάει ο καιρός).

Το ποιοι συνέλαβαν αυτό το τόσο πολύπλοκο σχέδιο και ποιοι βοήθησαν στη πραγματοποίησή του δεν είναι το θέμα της σημερινής μου ανάρτησης. Το θέμα της είναι ο σοβαρότατος ρόλος των συναδέλφων της πρώτης γραμμής, που πήραν μέρος σε αυτό το δόλιο σχέδιο, δίχως και οι ίδιοι να το καταλάβουν… Νιώθω πραγματικά πολύ προβληματισμένη βλέποντας πολλούς από αυτούς να μην έχουν ακόμη δει και κατανοήσει το όλο πρόβλημα, του οποίου έχουν γίνει μέρος άθελά τους.

Εύχομαι καλή λευτεριά για όλους!

Με αγάπη