Πόσο «ψυχιατρική» είναι η ψυχιατρική επιστήμη;

Πόσο "ψυχιατρική" είναι η ψυχιατρική επιστήμη;

Νομίζω πως όλα τα νοσήματα είναι ψυχικά. Από εκεί ξεκινούν όλα και καταλήγουν να εμφανίζονται σαν βλάβες οργάνων του σώματος. 
Θεωρώ πως τα λεγόμενα «ψυχικά» νοσήματα δεν είναι τίποτ΄ άλλο από βλάβες της λειτουργίας του εγκεφάλου. Δηλαδή, νευρολογικά νοσήματα.
Ο εγκέφαλος είναι ένα από τα όργανα του υλικού μας σώματος. Δεν είναι αυτό που λέμε ψυχή. Τα νοσήματα που εμφανίζονται, λοιπόν, σαν βλάβες δικές του, δεν θα έπρεπε να ονομάζονται
ψυχιατρικά, όπως δεν ονομάζονται έτσι αυτά που οφείλονται σε βλάβες των νεφρών, του ήπατος ή άλλων οργάνων του σώματος.

Η ψυχιατρική, θα έπρεπε να είναι η μόνη ιατρική. Αλλά όχι η γνωστή μας σημερινή ψυχιατρική, αυτή που με φάρμακα προσπαθεί να αλλάξει λειτουργίες εγκεφαλικές. Ψυχιατρική θα έπρεπε να είναι η ουσιαστική θεραπεία κάθε νόσου, αφού όλες έχουν σαν βάση τους κάποια δυσαρμονία μεταξύ πνεύματος και ύλης. Η υλοποιούμενη καθημερινά υπόστασή μας χρειάζεται απρόσκοπτη μεταφορά της ενεργειακής εντολής ανάμεσα στα διαφορετικής πυκνότητας ενεργειακά μας σώματα. Ανάμεσα σε αυτό που εμείς πρακτικά ονομάζουμε «ψυχή» και του υλικού μας σώματος, το οποίο συνεχώς ανανεώνεται. Κύτταρά του (σε κάθε όργανό μας)  πεθαίνουν και αντικαθίστανται από καινούργια, συνεχώς. Η διάρκεια της ζωής τους διαφέρει από όργανο σε όργανο. Όλα όμως, κάποια στιγμή ανανεώνονται.

Αν η ψυχή μας δεν είναι καθαρή και απαλλαγμένη από προβλήματα που οδηγούν στην παραγωγή αρνητικών συναισθημάτων (σημαντική αιτία στρες), τα νέα κύτταρα, έχοντας μέσα τους γονίδια επηρεασμένα λειτουργικά από αυτά τα συναισθήματα θα οδηγούν στη παραγωγή κυττάρων προβληματικών, που θα οδηγήσουν κάποιο ή  κάποια όργανά μας τελικά σε νόσο. Η βάση λοιπόν κάθε νόσου είναι η ψυχή μας και τα προβλήματα που αυτή κουβαλάει. Στη βελτίωση της κατάστασης της ψυχής μας θα έπρεπε να εστιάζεται κάθε θεραπεία (παράλληλα με την υπόλοιπη συνολική αντιμετώπιση του στρες), οποιοδήποτε όργανό μας και αν πάσχει. Η «ψυχιατρική»  θα έπρεπε  να είναι η βάση της ιατρικής και όχι να σημαίνει ιατρική των νοσημάτων του εγκεφάλου, που οφείλονται σε λειτουργικές διαταραχές του, όπως συμβαίνει σήμερα. Δεν πρέπει να συγχέεται η ψυχιατρική με την νευρολογία.

Όλες οι πιο πάνω σκέψεις, προϊόν των προβληματισμών που προέκυψαν βλέποντας να βελτιώνονται κοντά μου άτομα  με διάφορα «ψυχικά» νοσήματα, χωρίς να έχω καμία ουσιαστική σχέση με την ψυχιατρική  και την ψυχολογία, πέρα από την ενασχόλησή μου με το στρες και την σωστή του διαχείριση, έχουν γίνει η αιτία της συγγραφής ενός νέου βιβλίου. Ένα βιβλίο που αλλιώς ξεκίνησε, αλλιώς εξελίσσεται και είμαι περίεργη να δω πώς θα ολοκληρωθεί, τελικά, με τον τίτλο «Η Τίνα, εγώ και οι άλλοι»…