Τα προβλήματα της ιατρικής

Μία φίλη ζήτησε χθες την φιλική μου συμβουλή για ένα πρόβλημα υγείας που παρουσίασε.  Ήξερα πολύ καλά τη ζωή της και τα προβλήματά της, λόγω φιλίας χρόνων. Την εξέτασα και η απάντηση που της έδωσα, όχι μόνον είχε σχέση με τα προβλήματα που πρόσφατα αντιμετώπιζε στη ζωή της, αλλά ήταν και κάτι που είχα προβλέψει πως θα συνέβαινε όταν πριν λίγο καιρό κουβεντιάζαμε το πόσο σωστές ή όχι ήταν κάποιες αποφάσεις που ετοιμαζόταν να πάρει.

Η απάντησή της, σε όσα της είπα, με έβαλε σε πολλές σκέψεις :

-Μα γι αυτό δεν πήγα σε κάποιον γιατρό, και είπα πρώτα να το συζητήσω μαζί σου, μου είπε. Δεν μπορώ, βλέπεις, να λέω τώρα στον κάθε γιατρό τα προσωπικά μου …

Ακούγοντας αυτά τα λόγια, συνειδητοποίησα, πόσο η ιατρική έχει ξεφύγει από
τον ρόλο της, στην εποχή μας. Πόσο ψυχρά και ουδέτερα ο κάθε γιατρός με βάση κάποια πρωτόκολλα δίνει χάπια και συστήνει εξετάσεις στο κάθε πρόβλημα υγείας.

Χάθηκε ο γιατρός του χωριού, που ήταν κάτι ανάλογο του παππά και ήξερε όλες τις λεπτομέρειες της ζωής κάθε οικογένειας. Πολύ λίγοι είναι οι γιατροί που έχουν απομείνει, που καταφέρνουν να έχουν χρόνο και διάθεση να ασχοληθούν πραγματικά με την ψυχική κατάσταση του ασθενούς που έχουν να αντιμετωπίσουν. Πολύ λίγοι, δυστυχώς, πιστεύουν ότι τα συμπτώματα για τα οποία τους επισκέπτεται ο ασθενής έχουν την βάση τους στον τρόπο που αυτός σκέφτεται και ζει…

Όμως τα διάφορα «συμπτώματα» είναι ο μόνος τρόπος που έχει το σώμα μας για να μας μιλήσει. Είναι αυτά, ο λόγος του σώματός μας. Με αυτόν τον λόγο εκείνο επικοινωνεί με το πνεύμα μας.   Και ο λόγος αυτός είναι πολύ καθαρός για κάποιον που έχει μάθει να τον καταλαβαίνει… Μόνο που, δυστυχώς, αυτό δεν διδάσκεται στις ιατρικές σχολές της εποχής μας…

Έτσι οι γιατροί, βρίσκονται ανίσχυροι να εξηγήσουν οι ίδιοι τα συμπτώματα του ασθενούς τους και αναγκάζονται να ψάχνουν την σωστή τους αντιμετώπιση σε πίνακες απρόσωπους που με στατιστικά στοιχεία έχει το σύστημα ετοιμάσει γι αυτούς… Προσπαθούν να κατατάξουν τον ασθενή που έχουν να αντιμετωπίσουν σε κάποια ομάδα με την αντίστοιχη ταμπέλα που έχει βάλει το σύστημα γι αυτήν, και στη συνέχεια συστήνουν τα φάρμακα και τις εξετάσεις που έχει καθορίσει το σύστημα για όσους κατατάσσονται σε αυτή την ταμπέλα. 

Αν τώρα ο ασθενής είναι τυχερός και το πρόβλημα το οποίο τον οδήγησε σε ασθένεια έχει λυθεί αφήνοντάς τον πλέον ήρεμο και χαρούμενο, τα φάρμακα και οι οδηγίες που θα έχει πάρει από τον γιατρό του θα τον οδηγήσουν γρήγορα σε θεραπεία. Αν όμως το πρόβλημα που ψυχικά τον ταλαιπωρεί συνεχίζεται, τα συμπτώματά του, μπορεί να βελτιώνονται προσωρινά με την «θεραπεία», ωστόσο θα επανέρχονται μετά από λίγο και θα πρέπει αυτός να τεθεί, τελικά, σε μόνιμη θεραπεία με συνεχείς ελέγχους και επαφή με τον γιατρό του, ή θα αντικατασταθούν αυτά από καινούργια συμπτώματα που θα οδηγήσουν με τη σειρά τους σε κάποια καινούργια θεραπεία.

Δεν θα ξεχάσω τα σακουλάκια τα γεμάτα κουτάκια φαρμάκων που οι ασθενείς έφερναν μαζί τους όταν ερχόντουσαν για κάποιο λόγο στο νοσοκομείο να τους εξετάσω, όσο εργαζόμουν εκεί.  Ο καθένας τους έπασχε από μία σειρά νοσημάτων για τα οποία έπαιρνε διαφορετικά φάρμακα από διαφορετικούς γιατρούς, φάρμακα που πολλές φορές δεν ταίριαζαν μεταξύ τους… Ο κάθε γιατρός, με τη διαφορετική του ειδικότητα, έδινε και τα δικά του φάρμακα. 

Κανείς δεν σκέφτεται, δυστυχώς, ότι ο ασθενής αυτός είναι ένα σώμα που εμφανίζει το ένα μετά το άλλο καινούργια συμπτώματα. Κανείς δεν σκέφτεται πως μπορεί να υπάρχει μία κοινή αιτία πίσω από όλα αυτά… Ο τρόπος ζωής και σκέψης αυτού του ασθενούς…

Ελπίζω να πλησιάζει η εποχή της αλλαγής που πρέπει να γίνει στην ιατρική!