Δεν συμφωνείτε;

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Μία ανάρτηση φίλης σε ιστοσελίδα με ένα ερώτημα του Μπρεχτ σχετικό με την βλακεία και την κακία*, έγινε η αιτία να κάνω κάποιες σκέψεις τις οποίες μοιράζομαι μαζί σας σήμερα.

Μου προκαλεί πραγματικά απορία η ανάγκη των ανθρώπων να μοιάζουν μεταξύ τους, όπως και η πίστη των περισσοτέρων πως όποιος είναι διαφορετικός είναι «λάθος». Γιατί προσπαθούμε να μοιάσουμε ο ένας στον άλλον, σαν να υπάρχει ένα μοντέλο του τέλειου ανθρώπου; Υπάρχει, άραγε;

Ως προς την εξωτερική εμφάνιση, αυτό αφορά περισσότερο τις γυναίκες. Ως προς τις ικανότητες όμως αφορά και τα δύο φύλα.

Στην Ελληνική  τηλεόραση δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις πια την μία
παρουσιάστρια του ενός παιχνιδιού από την άλλη. Έχουν γίνει οι περισσότερες ξανθιές και το παρόμοιο μακιγιάζ τις κάνει να μοιάζουν με  την γνωστή  κούκλα  «Μπάρμπι».

Αν έπρεπε να είμαστε όλοι όμοιοι, όμως, η φύση θα το είχε κάνει πρώτη, χωρίς καμιά αμφιβολία. Για να γεννιόμαστε διαφορετικοί, και όχι όλοι όμοιοι, όπως τα τριαντάφυλλα στη τριανταφυλλιά, σημαίνει πως έχουμε διαφορετικά πράγματα να κάνουμε σε αυτή την γη. Ο καθένας μας έχει και έναν διαφορετικό ρόλο και για να τον παίξει καλά, πρέπει να είναι διαφορετικός στην εμφάνιση, στο μυαλό, στις ικανότητες. Αλλιώς δεν θα μπορούσε να παίξει τον δικό του, τελείως διαφορετικό, ρόλο στη ζωή.

Θα μπορούσε ποτέ να κλειστεί ο Αινστάιν να δουλέψει σε ένα φορτηγό σαν οδηγός; Σίγουρα όχι. Αν όμως όλοι οι άνθρωποι ήταν «Αινστάιν» ποιος θα οδηγούσε τα φορτηγά; Ποιος θα μάζευε τα σκουπίδια; Ποιος θα έμπαινε μέσα στους υπονόμους να τους καθαρίσει;

Και πώς θα ήταν η ζωή μας δίχως αυτούς τους ανθρώπους που μπορούν και κάνουν όλες αυτές τις δουλειές;
Αν μας φαιρόντουσαν, άραγε, όλες και όλοι όπως εμείς επιθυμούμε, θα ήμασταν άραγε αυτοί που είμαστε τώρα; θα είχαμε τις εμπειρίες και τα μαθήματα που αλλάζουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε, κάνοντας τον εγκέφαλό μας να προσπαθεί να κατανοήσει και να βρει καινούργιες λύσεις, πράγμα που τον οδηγεί σε εξέλιξη;

Η κριτική, οι ταμπέλες και η συνεχής κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε έξυπνους και κουτούς, ωραίους και άσχημους, καλούς και κακούς, μόνον χάσιμο ενέργειας είναι και δεν βοηθάει κανέναν. Ο καθένας μας είναι αυτός που είναι ανάλογα με τους προγόνους του (που έχουν μεταφέρει στα γονίδιά του τις δικές τους εμπειρίες και ικανότητες), καθώς και ανάλογα με τις συνθήκες μέσα στις οποίες γεννήθηκε και μεγάλωσε. Στην ουσία, όμως, είμαστε όλοι ΑΣΤΡΟΣΚΟΝΗ!

Η άποψή μου είναι πως με την κατανόηση των πιο πάνω, την αποδοχή της διαφορετικότητας και την συνεχή άσκηση του εαυτού στη συμπόνια και την ενσυναίσθηση,  τα αισθήματά μας για τους συνανθρώπους μας μπορούν να γίνονται όλο και πιο θετικά, πράγμα που μειώνει την επιθετικότητα και οδηγεί σε αρμονία την κοινωνική ζωή.

Για να γίνει καλύτερος ο κόσμος μας πρέπει να προσπαθήσουμε να αγαπηθούμε αντί να κρίνουμε και να κατηγορούμε. Δεν συμφωνείτε;

* Το ερώτημα του Μπρεχτ που δημοσίευσε η φίλη ήταν: "Άραγε η βλακεία οδηγεί στην κακία ή η κακία οδηγεί στην βλακεία";