Έχω δίκιο ή άδικο;

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Η αντιμετώπιση του στρες, για την οποία συνεχώς σας μιλάω σ’ αυτήν εδώ την ιστοσελίδα, δεν είναι κάτι τόσο εύκολο, όσο φαίνεται με την πρώτη ματιά. 
Αυτό που δυσκολεύει τα πράγματα (και γι αυτό δεν είναι εύκολο να μελετηθεί επιστημονικά, με έρευνες, η επίδραση της ολοκληρωμένης διαχείρισης του στρες) είναι, πως υπάρχει τεράστια αντίδραση μέσα στον άνθρωπο, όπως έχω διαπιστώσει στα τόσα χρόνια που ασχολούμαι αποκλειστικά με το θέμα αυτό.

Για λόγους που δυσκολεύομαι ακόμη να κατανοήσω, είναι πολλοί οι άνθρωποι που αντιδρούν αρνητικά στην ολοκληρωμένη διαχείριση του στρες. Την βρίσκουν δύσκολα εφαρμόσιμη και προτιμούν την ταλαιπωρία της ασθένειάς τους και τη χρήση μεγάλου αριθμού φαρμακευτικών σκευασμάτων, ακόμη και κάποιοι που πιστεύουν πως αυτή η διαχείριση του στρες θα τους βοηθούσε να τα μειώσουν και να ζήσουν καλύτερα...

Μία φίλη διαβητική, μορφωμένη, μου το εμπιστευόταν αυτό πριν λίγες ημέρες, κλαίγοντας… Τα καταλαβαίνω όλα, μου είπε, αλλά είναι δύσκολο να τα εφαρμόσω…

Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πού βρίσκεται η δυσκολία στο να φροντίσει κάποιος να τρέφεται πιο υγιεινά, να ασκείται λίγο περισσότερο, να γειώνεται συχνά, να βρίσκεται συχνά στη φύση και με φίλους, και να μάθει να χαλαρώνει με απλούς πρακτικούς τρόπους, όπως και να διαχειρίζεται καλύτερα τα συναισθήματά του.

Για μένα προσωπικά, αυτά όλα ήταν μικρές αλλαγές που, όχι μόνον βελτίωσαν την φυσική μου κατάσταση, αλλά έδωσαν, επιπλέον, πολύ μεγαλύτερο νόημα στη ζωή μου. Γιατί μέσα από την αλλαγή αυτή του τρόπου ζωής και σκέψης μου, οι σχέσεις μου τόσο με τους άλλους όσο και με τη φύση ολόκληρη απέκτησε άλλο βάθος και ουσία… Απέκτησα μία εσωτερική γαλήνη και χαρά που παραμένουν μέσα μου αναλλοίωτες, ανεξάρτητα από τις όποιες εξωτερικές συνθήκες.

Είναι αρκετές οι φίλες και οι φίλοι που το κατάφεραν επίσης, μέσα από την καθοδήγησή μου στα χρόνια αυτά που διδάσκω στο ΕΛ.ΙΝ.Α.Σ.  Υπάρχουν κάποιοι που έκαναν «θαύματα», κοντά μου, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Είναι, όμως και  πολλοί αυτοί που βρίσκουν μεγάλη δυσκολία στην εφαρμογή των πιο πάνω αλλαγών στη ζωή τους.

Είναι μία πραγματική άβυσσος η ανθρώπινη ψυχή και το διαπιστώνω όλο και περισσότερο αυτό όσο περνούν τα χρόνια και έρχομαι σε επαφή με περισσότερους ανθρώπους. Ο καθένας μας και ένας ολόκληρος διαφορετικός κόσμος… 

Δύσκολη πολύ η αντικειμενική έρευνα, δύσκολη πολύ η ερμηνεία των συμπεριφορών και ακόμη δυσκολότερη η θεραπευτική αντιμετώπιση των διαφόρων προβλημάτων. Διαπιστώνω, με τρόμο, πως υπήρξα πολύ αφελής τόσα χρόνια που νοσήλευα στα νοσοκομεία ασθενείς με βάση τα υπάρχοντα θεραπευτικά πρωτόκολλα…

Τώρα μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησης με το αντικείμενο κατάλαβα το γιατί με την ίδια ακριβώς θεραπευτική αντιμετώπιση άλλοι άρρωστοι είχαν πολύ καλή εξέλιξη και άλλοι όχι. Και τώρα καταλαβαίνω πολύ καλά το γιατί διακινδύνευσα πολλές φορές στη νοσοκομειακή μου καριέρα τη θέση μου ακολουθώντας μια διαφορετική θεραπευτική προσέγγιση από αυτή που τα βιβλία συνιστούσαν σε κάποιες δύσκολες περιπτώσεις, με αποτέλεσμα άνθρωποι που θα έχαναν τη ζωή τους να βρίσκονται ακόμη υγιείς…

Ήταν γιατί στις περιπτώσεις αυτές, μία καθαρά ενεργειακή επαφή με τους ασθενείς αυτούς καθοδηγούσε τα βήματά μου. Το πιστεύω τώρα αυτό απόλυτα.

Προφανώς οι δυσκολίες της ζωής δεν είναι τυχαία γεγονότα. Κάτι μέσα στον καθένα μας τις «χρειάζεται» για λόγους που δεν έχουν καμία σχέση με την κοινή μας λογική… 

Υπάρχει ενεργειακή επαφή μεταξύ θεραπευόμενου και θεραπευτή και ο θεραπευόμενος παίρνει από τον θεραπευτή του αυτό που ο ίδιος επιθυμεί. Κάποιες φορές την ίαση και κάποιες φορές την… ταλαιπωρία.

Φοβάμαι πως λίγοι θα συμφωνήσουν με τα πιο πάνω. Η επιστήμη, άλλωστε, τώρα μόλις,  έχει αρχίσει να πλησιάζει θέματα σαν και αυτά. Εγώ, όμως, δεν διστάζω να λέω τη γνώμη μου, όπως πάντα. Ο χρόνος θα δείξει αν έχω δίκιο ή άδικο…

Με αγάπη