Ολιστική ή ενοποιημένη ιατρική/Καρκίνος (2)

Καρκίνος, ένας γνωστός άγνωστος...(1)

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Ένιωσα σήμερα την ανάγκη να μιλήσω λίγο για τον καρκίνο. Την πάθηση αυτή, το όνομα της οποίας είναι ταμπού για πολλούς και πολλές ανάμεσά μας. Δεν αντιμετωπίζονται όμως τα πράγματα με ξόρκια και άρνηση. Η πάθηση αυτή, όπως όλες, αντιμετωπίζεται με γνώση και σωστή ενημέρωση, πράγμα που δυστυχώς δεν υπάρχει γύρω μας σε αφθονία, λόγω συμφερόντων αλλά και άγνοιας πολλών από αυτούς  που εμπλέκονται στο πρόβλημα.

Μία ερώτηση στην οποία απάντησα πρόσφατα στο facebook, έγινε αιτία να γράψω αυτό το σημερινό άρθρο και ελπίζω όσα θα πω να φανούν χρήσιμα σε αρκετούς και αρκετές.

Το πρώτο λοιπόν που πρέπει να ξέρουμε είναι πως ο καρκίνος είναι και αυτός μία πάθηση για την οποία φταίνε αλλαγές που τα διάφορα στρες της ζωής κάνουν στα γονίδιά μας. Είναι η ίδια αιτία που μας οδηγεί σε όλες τις παθήσεις, ανάλογα με την ευαισθησία του κάθε οργανισμού (της αντοχής δηλαδή που έχουν τα διάφορα γονίδιά του).

Ο άνθρωπος όταν πρωτοπαρουσιάστηκε επάνω στη γη είχε ουσιαστικά εχθρούς τα θηρία και τις καιρικές συνθήκες. Αυτά ήταν εκείνα που του προκαλούσαν φόβο και ανάγκη για άμυνα και με βάση αυτά φτιάχτηκε η αντίστοιχη αντίδραση του οργανισμού μας στα στρες.

Μόλις δηλαδή ο εγκέφαλος αισθανόταν φόβο, άρχιζε η παραγωγή διαφόρων ορμονών και άλλων χημικών ουσιών, που είχαν σαν κατάληξη την έκκριση αδρεναλίνης και κορτιζόνης από τα επινεφρίδιά μας (μικροί αδένες που βρίσκονται επάνω από τους νεφρούς μας) για να αυξηθεί η δύναμή μας και να μπορέσουμε ή να παλέψουμε με το θεριό ή να το βάλουμε στα πόδια για να γλυτώσουμε.  Γι αυτό τον λόγο η αντίδραση αυτή του οργανισμού στο στρες έχει ονομαστεί αντίδραση μάχης ή φυγής (fight or flight) και παραμένει η ίδια μέχρι και σήμερα.

Εάν τώρα το στρες διαρκέσει πολύ, και δεν υπάρχει τρόπος οι ορμόνες αυτές να καταναλωθούν με πάλη ή τρέξιμο, θα καταστρέψουν, δυστυχώς, τα κύτταρά μας και θα αρρωστήσουμε.

Εάν όμως ένα στρες επαναληφθεί πολλές φορές, τα κύτταρά μας, από καθαρή άμυνα (δεν θέλουν να καταστραφούν) κάνουν αλλαγές στα γονίδια που περιέχουν στον πυρήνα τους (DNA) ώστε αυτά, με την καινούργια τους λειτουργία, να κάνουν το κύτταρο πιο ανθεκτικό στο πιο πάνω στρες και να μην οδηγηθεί στην καταστροφή. Αυτές οι αλλαγές της λειτουργίας των γονιδίων μας μπορεί να πετύχουν και να οδηγήσουν σε κύτταρα πιο ανθεκτικά. Μπορεί όμως και να αποτύχουν και να οδηγήσουν τελικά σε κύτταρα προβληματικά, όπως τα καρκινικά ή  τα μειωμένης αντοχής κύτταρα του ανοσοποιητικού μας.  Και αυτές οι αλλαγές της λειτουργίας των γονιδίων μας, κληρονομούνται στην συνέχεια από τα παιδιά μας και οδηγούν στην εξέλιξη του είδους μας.

Καταλαβαίνετε τώρα, πως όσο περνούσαν τα χρόνια, τα στρες, οι αιτίες δηλαδή που αποσυντονίζουν τον οργανισμό από την ισορροπία του, γινόντουσαν και γίνονται όλο και περισσότερα. Χημικά στις τροφές μας, μόλυνση της ατμόσφαιρας, ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες, ηχορύπανση και άλλα πολλά, μαζί με αρνητικά μας συναισθήματα, λειτουργούν σαν συνεχή στρες επάνω στον οργανισμό μας, και τα γονίδιά μας προσπαθούν με αλλαγές συνεχείς να κάνουν ικανά τα κύτταρά μας να επιβιώσουν.

Αν σε αυτή την προσπάθεια επιβίωσης κάποια από αυτά γίνουν καρκινικά, ο οργανισμός μας τα αναγνωρίζει σαν βλαβερά και τα καταστρέφει στέλνοντας εναντίον τους κύτταρα του ανοσοποιητικού του, που είναι ειδικά για αυτή την δουλειά. Είναι φτιαγμένα να τρώνε και να καταστρέφουν τα καρκινικά κύτταρα. Αν όμως τα στρες έχουν βλάψει και τα κύτταρα του ανοσοποιητικού μας και δεν μπορούν αυτά να εκπληρώσουν του έργο τους, τότε τα καρκινικά κύτταρα θα επιβιώσουν και θα πολλαπλασιαστούν. Δεν φταίνε αυτά. Δεν θέλουν το κακό μας. Είναι απλά κύτταρα που προσπάθησαν, αλλάζοντας τα γονίδιά τους, να επιβιώσουν από τα στρες.

Δεν είναι όπως βλέπετε κάποια τρομερή και τραγική νόσος ο καρκίνος. Είναι και αυτή μία νόσος του στρες. Πρέπει να το καταλάβουμε για να μπορέσουμε να τον αντιμετωπίσουμε σωστά. Τα πολλά, όλο και περισσότερα, στρες με τα οποία μας βομβαρδίζει ο πολιτισμός μας ευθύνονται για όλες σχεδόν τις αρρώστιες και τις ταλαιπωρίες μας από αυτές. 

Συνεχίζεται

Πηγές:

1. http://www.biomedcentral.com/content/pdf/bcr315.pdf

2. http://211.167.248.24/n3236760/n3239148/n3239152/n3247758/n3248020/appendix/3_286-289_.pdf

3. http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0009279705004333