Ερασιτέχνης κηπουρός/Ανθόκηπος/Αν.-Φθιν. (16)

Γεια σας φίλοι μου

Σήμερα ασχολήθηκα και πάλι με τη κηπουρική και νοιώθω την ανάγκη να σας μεταφέρω τον ενθουσιασμό μου. Οι καπουτσίνοι γεμίζουν σιγά – σιγά όλα τα παρτέρια του κήπου, και δεν μπορώ να μη σας τους δείξω. Ομόρφυναν πολύ, όπως βλέπετε, το παρτέρι που έχω φτιάξει γύρω από μία πορτοκαλιά.
Η πορτοκαλιά είναι από πάνω ολάνθιστη, αυτόν τον καιρό, και η μυρωδιά της σε τρελαίνει. Και μέσα στα φυλλώματά της μέλισσες βουίζουν ρουφώντας το νέκταρ. Αυτός ο βόμβος, μου δημιουργεί μία ψυχική ανάταση. Κλείνω τα μάτια και νομίζω πως ακούω τη μουσική του σύμπαντος. Την θεωρεία των χορδών της μοντέρνας φυσικής, σκέφτομαι, και νομίζω πως αυτές οι υπερχορδές κάποια παρόμοια μουσική θα πρέπει να παράγουν, καθώς δημιουργούν σύμπαντα και αστέρια.
Ο βόμβος των μελισσών εμένα μου θυμίζει τη μουσική της δημιουργίας και με κάνει πολύ ευτυχισμένη. Φοβάμαι πως σε πολλούς θα φαίνομαι τρελή, αλλά δεν πειράζει. Ο καθένας μας είναι μοναδικός, τόσο στην εμφάνιση όσο και στις σκέψεις και τα συναισθήματα. Θα πρέπει όχι μόνον να αναγνωρίζουμε τη μοναδικότητα των άλλων, αλλά και να τη σεβόμαστε. Πολλές φορές πίσω από λόγια και σκέψεις που φαίνονται με τη λογική μας τρελά, κρύβονται μεγάλες αλήθειες. Δεν πρέπει λοιπόν να βιαζόμαστε να απορρίπτουμε κάθε τι μη λογικό. Είναι άλλωστε πολύ πεπερασμένη αυτή η λογική μας, αφού στηρίζεται στις πέντε αισθήσεις μας που είναι και αυτές πεπερασμένες. Μήπως βλέπουμε την υπεριώδη ή την υπέρυθρη ακτινοβολία, ή μήπως ακούμε τους υπερήχους; Το ότι δεν βλέπουμε ή δεν ακούμε κάτι δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει. Απλά είναι οι πέντε αισθήσεις μας λίγες για να μας δώσουν την πλήρη εικόνα της πραγματικότητας. Η λογική μας έτσι στηρίζεται σε λειψές πληροφορίες, άρα δεν πρέπει κατά την άποψή μου, να τη θεωρούμε ως το πιο σημαντικό στοιχείο της ύπαρξής μας.

Συγχωρήστε μου τη φιλοσοφική φλυαρία, και απολαύστε αυτό το καταπληκτικό φυτό με τα μπλε λουλούδια που ανθίζει αυτόν τον καιρό στον κήπο. Δεν ξέρω αν το προσέξατε στη φωτογραφία που σας έβαλα στη προηγούμενη κουβέντα μας. Ήταν μικρή η φωτογραφία και όσοι δεν κάνατε επάνω της κλικ για να τη μεγενθύνετε δεν θα το διακρίνατε. Μία φίλη μου έδωσε κάποτε ένα κοτσανάκι και το φύτεψα. Τα αποτελέσματα τα βλέπετε. Δεν μπόρεσα όμως να βρω το όνομά του, μέχρι σήμερα. Κάνει πολύ όμορφα λουλούδια, αυτά τα μεγάλα μπλε τσαμπιά, και ανθίζει ασταμάτητα από τώρα έως τον χειμώνα. Αν κάποιες φίλες ή φίλοι στην Κέρκυρα θέλετε μερικά κοτσανάκια για να τα φυτέψετε στον κήπο σας, μη διστάσετε να μου το ζητήσετε. Τα φυτά άλλωστε, λένε, πρέπει να τα μοιράζεσαι. Έτσι αν κάποτε χαλάσει κάποιο δικό σου θα το αποκτήσεις ξανά από τους φίλους στους οποίους το χάρισες.

Και ας κλείσουμε τη σημερινή κουβέντα μας με μία τελευταία φωτογραφία της γλυτσίνιας που έχω στην πίσω μεριά του σπιτιού. Άρχισε να ρίχνει τα εκπληκτικά και μυρωδάτα λουλούδια της και να τα αντικαθιστά με φύλλα. Έτσι σε λίγο, το εκπληκτικό μωβ σκηνικό της πίσω αυλής μου θα είναι πια παρελθόν.

Τι να κάνουμε; Τίποτα δεν είναι αιώνιο στη ζωή. Η κηπουρική με τις συνεχείς εναλλαγές των ανθισμένων φυτών και των καρπών σε κάνει να το καταλαβαίνεις αυτό καλά και να το αποδέχεσαι. Μη φοβάστε δεν θα συνεχίσω τις φιλοσοφίες. Θα σας αφήσω εδώ και θα τα ξαναπούμε μιαν άλλη φορά.

Με αγάπη