Προσπαθώντας, πριν λίγο καιρό, να εξηγήσω σε μία νέα γυναίκα την αιτία κάποιων ψυχικών προβλημάτων που είχε παρουσιάσει, της είπα την δική μου άποψη
για τον τρόπο που λειτουργούμε σαν φυσικό σώμα και πνεύμα σε τούτη τη ζωή, μέσα
από μία παρομοίωση του ανθρώπου με το λυχνάρι του Αλαντίν.
Δεν ξέρω αν φαίνεται παράξενο, αλλά βλέπω μία ομοιότητα της ανθρώπινης
ζωής με το λυχνάρι και το τζίνι που κρύβεται μέσα του. Το λυχνάρι είναι το
φυσικό μας σώμα και το τζίνι το πνεύμα μας, η ψυχή μας.
Αν το τζίνι δεν γνωρίζει τον ρόλο που ήρθε να παίξει σε
τούτη τη ζωή, μπορεί να ασφυκτιά μέσα στο στενό λυχνάρι… Στριφογυρίζοντας μέσα
του και χτυπώντας το πότε εδώ και πότε εκεί, προσπαθώντας να το διευρύνει για
να νιώσει πιο άνετα, το τζίνι μπορεί να τρυπήσει το λυχνάρι, να το χαλάσει, ή
ακόμη και να το καταστρέψει τελείως. Το σώμα μας τότε, παρουσιάζει κάποιο «
φυσικό
