Μήπως;;; (σκέψεις της ημέρας)

Γεια σας φίλες και φίλοι

Πριν κάποιους μήνες, στο τέλος του καλοκαιριού, έπεσα, δίχως να καταλάβω το πώς και το γιατί, στη παραλία που είχα πάει για κολύμπι, χτύπησα το πρόσωπό μου στη κόχη ενός τσιμεντένιου τραπεζιού που υπήρχε εκεί, κι έχασα σχεδόν όλα τα πάνω δόντια μου…

Η εμπειρία ήταν απίστευτα δυνατή, όπως και τα όσα ακολούθησαν… Κι εκεί που η ταλαιπωρία έμοιαζε να τελειώνει, μία νέα επιπλοκή αυτές τις μέρες στη κατάσταση των δοντιών μου μ’ έβαλε και πάλι σε πολλές σκέψεις…

Είμαι βέβαιη πια πως δεν συμβαίνει τίποτα τυχαία στη ζωή μας. Όλα έχουν το λόγο τους, μόνον που το κομπιούτερ μας (ο λογικός εγκέφαλός μας) είναι ακόμη πολύ ανώριμο τεχνολογικά για να μπορέσει να κάνει τους απαραίτητους συνειρμούς, ώστε να κατανοήσουμε…

Ή πάλι ίσως, να μην φταίνε οι δυνατότητες του κομπιούτερ, αλλά ο τρόπος με τον οποίο εμείς έχουμε μάθει να το χειριζόμαστε… Το λέω αυτό γιατί παρατηρώ τα μικρά παιδιά, πόσο περισσότερες ικανότητες από εμάς τους ενήλικες έχουν. Ακούν πράγματα που εμείς δεν ακούμε, βλέπουν πράγματα που εμείς δεν βλέπουμε, κατανοούν πράγματα που συμβαίνουν γύρω τους χωρίς να χρειάζονται πολλές εξηγήσεις…

Κι εμείς, ως «λογικοί» ενήλικες προσπαθούμε να τα πείσουμε πως όλα αυτά που ζουν είναι στη φαντασία τους…

Μήπως κάνουμε λάθος;;; Μήπως φταίμε εμείς οι «λογικοί» ενήλικοι που το ανθρώπινο κομπιούτερ δεν χρησιμοποιείται σε όλες του τις δυνατότητες, αναγκάζοντας τα παιδιά μας να χρησιμοποιούν  κι εκείνα μόνον αυτές που εμείς έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε;;;

Μήπως τους κλείνουμε τον δρόμο σε μια ζωή πολύ διαφορετική από αυτή που εμείς αντιλαμβανόμαστε;

Είναι γνωστό πως ο παιδικός εγκέφαλος λειτουργεί στα κύματα θ (θήτα) και α (άλφα) μέχρι τα 10 – 11 χρόνια τους. Σε κύματα δηλαδή χαλάρωσης και ύπνωσης. Σ’ αυτή τη λειτουργία του εγκεφάλου είμαστε σε επαφή με τη μη υλική κατάσταση της φύσης μας και δεν λειτουργεί η γνωστή μας «λογική». Τελείως διαφορετικά βλέπουν τα πράγματα τα παιδιά από τους ενήλικες. Μήπως αυτό φταίει για την τραγική κατάσταση της ανθρωπότητας επί τόσα χρόνια; Μήπως το πρόβλημα είναι η «εξημέρωση» των παιδιών μας από εμάς τους "λογικούς";;; Μήπως έπρεπε να τα αφήνουμε ελεύθερα να φτιάξουν τον κόσμο τους όπως εκείνα τον επιθυμούν, δίχως καμία δική μας ανάμειξη;;;

Μήπως πρέπει επιτέλους να αφήσουμε τα παιδιά μας ελεύθερα να ζήσουν τη ζωή όπως εκείνα την ονειρεύονται;;; Μήπως πρέπει να πάψουμε να τα "εκπαιδεύουμε";;;

Με αγάπη