Γηρατειά και DNA

 Γεια σας φίλες και φίλοι

Όλες οι πληροφορίες για τη ζωή μας είναι γραμμένες στο DNA μας, όπως πολλές φορές σας έχω πει. Κατά τη δική μου ταπεινή άποψη το DNA μας είναι η έδρα αυτού που λέμε «πνεύμα» ή «ανώτερος εαυτός» γιατί σ΄ αυτό κρύβεται όλη η ευφυία που κάνει αυτό το σώμα λειτουργικό, δηλαδή «ζωντανό». Γι αυτό και θεωρώ πολύ επικίνδυνη την προσπάθεια που γίνεται στην εποχή μας από την επιστήμη να επέμβει με διάφορους τρόπους σε αυτό…

Αυτή η ευφυία βρίσκεται μέσα σε κάθε κύτταρό μας και δίνει τις οδηγίες της λειτουργίας του, ανάλογα με τις συνθήκες που υπάρχουν γύρω από αυτό.

Το DNA μας, αυτή η μακριά αλυσίδα χημικών μορίων που πολλές φορές έχετε δει σε φωτογραφίες,

όταν το κύτταρο πρόκειται να διπλασιαστεί ώστε να δημιουργηθεί ένα καινούργιο κύτταρο, τυλίγεται σφιχτά και δημιουργεί μέσα στον πυρήνα του κυττάρου αυτά τα σχήματος Χ μόρια που ονομάζουμε χρωμοσώματα. Και αυτά τα χρωμοσώματα χωρίζονται στη μέση κατά την διαδικασία του διπλασιασμού του κυττάρου και κάθε τους μισό πηγαίνει σε ένα από τα δύο κύτταρα, ώστε η γενετική πληροφορία να μεταφερθεί και στο καινούργιο κύτταρο.

Αυτά τα χρωμοσώματα όμως, προκειμένου να προστατευθεί το τυλιγμένο DNA καθώς μοιράζεται στα δύο σε κάθε διαίρεση του κυττάρου, στις άκρες τους έχουν ένα σχηματισμό που μοιάζει με το σιδεράκι που έχουν στο τέλος τους τα κορδόνια των παπουτσιών μας για να τα προστατεύει από το ξέφτισμα. Αυτοί οι προστατευτικοί σχηματισμοί στο τέλος των χρωμοσωμάτων λέγονται «τελομερή».  

Η κατάσταση των τελομερών δείχνει την πραγματική μας βιολογική ηλικία και υπάρχουν μηχανήματα με τα οποία μπορεί αυτή να μετρηθεί. Γιατί με τη πάροδο των χρόνων, αυτά τα τελομερή μικραίνουν όλο και περισσότερο, η προστατευτική τους δράση μειώνεται οδηγώντας σε απώλεια DNA. Η απώλεια DNA σημαίνει απώλεια πληροφοριών για τη λειτουργία του κυττάρου, πράγμα που οδηγεί σε δυσλειτουργικά κύτταρα, δηλαδή σε ασθένειες.

Αυτός είναι ο λόγος που όσο γερνάμε γινόμαστε πιο ευάλωτοι στις ασθένειες.

Πρόσφατα ερευνητές παρατήρησαν πως η ευφυία του DNA, όταν τα κύτταρα διαιρεθούν πολλές φορές με τη πάροδο του χρόνου και τα τελομερή τους μειωθούν αρκετά, προκειμένου να μην οδηγηθούν αυτά σε ασθένειες (καρκίνος  κλπ) τα κάνει να μένουν σε μία κατάσταση «ζόμπι». Δηλαδή παύουν να είναι λειτουργικά και να πολλαπλασιάζονται. Αυτά τα μη λειτουργικά κύτταρα καθώς είναι ανθεκτικά στον θάνατο (αφού σταματάει ο πολλαπλασιασμός τους και η βλάβη του DNA τους) αθροίζονται με τον καιρό. Αυτή η συγκέντρωση, από όσα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, έχει το καλό ότι οδηγεί και άλλα κύτταρα σε παρόμοια κατάσταση αποτρέποντας τη δημιουργία δυσλειτουργικών κυττάρων όπως είναι τα καρκινικά, αλλά ταυτόχρονα ευθύνονται τα ίδια και για τη δημιουργία ασθενειών μέσα από βλάβη που προκαλούν στη λειτουργία του ανοσοποιητικού και τη δημιουργία φλεγμονής…

Όπως βλέπετε είμαστε ακόμη στην αρχή της κατανόησης της ευφυίας του DNA μας. Είναι αδιανόητο λοιπόν με τόσο λίγες γνώσεις που έχουμε γι αυτό να προσπαθούμε να το επηρεάσουμε με κάθε είδους «εμβόλια» και θεραπείες.

Με αγάπη