Περί ασθένειας και θανάτου

 

Γεια σας φίλες και φίλοι

Τα θέματα που κυριαρχούν στη ζωή μας τα δύο τελευταία χρόνια είναι ο θάνατος και η ασθένεια. Έχουν φροντίσει καλά γι αυτό  παγκόσμια οι πολιτικές εξουσίες βομβαρδίζοντάς μας συνεχώς με σχετικές πληροφορίες. Και οι δύο αυτές έννοιες προκαλούν στους περισσότερους ανθρώπους έντονο φόβο και ο φόβος, δυστυχώς, οδηγεί σε ασθένεια, δημιουργώντας έτσι ένα φαύλο κύκλο συναισθηματικής ταλαιπωρίας.

Γι αυτό αποφάσισα να πω μερικές μου σκέψεις, οι οποίες μπορεί να βοηθήσουν κάποιους να κατανοήσουν τη δύναμη που έχει ο νους μας και το γιατί δεν πρέπει να αφήνουμε κανέναν να τον επηρεάζει αρνητικά γι εμάς.

Ο θάνατος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας και η ώρα του δεν εξαρτάται από τη δική μας λογική. Δεν γνωρίζουμε

τον λόγο για τον οποίο ερχόμαστε στη γη, και δεν γνωρίζουμε επίσης τον λόγο για τον οποίο φεύγουμε από αυτήν. Κανείς δεν μας υποσχέθηκε κάποια διάρκεια ζωής. Η μικρή ανθρώπινη λογική μας έχει φτιάξει όρια, τα οποία μας παιδεύουν συναισθηματικά. 

Κατά την άποψή μου, η κάθε ζωή (υλοποιημένη ψυχή – συμπυκνωμένη ενέργεια) έχει κάποιο έργο να διεκπεραιώσει εδώ στη γη και όταν αυτό συμβεί και η φυσική της παρουσία δεν είναι πλέον απαραίτητη η ενέργεια αυτή παύει να συμπυκνώνεται και να υλοποιεί μια φυσική παρουσία. Το πότε θα συμβεί αυτό εξαρτάται από το έργο που ήρθε να κάνει και όχι από τα χρονικά όρια  που έχει βάλει η μικρή ανθρώπινη λογική μας. Η γραμμική αίσθηση του χρόνου άλλωστε, είναι κι αυτή κατασκεύασμα της λογικής μας… 

Θα έπρεπε λοιπόν, να αποδεχόμαστε δίχως μεγάλη ψυχική ταλαιπωρία τον κάθε θάνατο, νιώθοντας εμπιστοσύνη στη σοφία της φύσης. Ιδιαίτερα για άτομα πολύ κοντινά μας, μόνον ευγνωμοσύνη θα πρέπει να νιώθουμε για την συμμετοχή τους στη ζωή μας όποια κι ήταν η διάρκειά της. Άλλωστε η επίδρασή τους στην δική μας ενεργειακή κατάσταση  είναι μόνιμη και δεν πρόκειται να αλλάξει με την υλική τους απομάκρυνση. Γιατί αφήνουμε την μικρή λογική μας να μας δημιουργεί τόση ψυχική ταλαιπωρία;

Αν η απουσία του άλλου αφήνει μέσα μας μεγάλο κενό και υποφέρουμε, σημαίνει πως όσο ζούσαμε μαζί, δεν είχαμε εμείς καταφέρει να αφήσουμε να γίνουν μέσα μας οι αλλαγές που η παρουσία αυτού του άλλου στη ζωή μας είχε έρθει να βοηθήσει να γίνουν... Γι αυτό και πρέπει να μάθουμε να ζούμε και να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή μας και την παρουσία των προσώπων που αγαπάμε. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν κρατάει για πάντα στην υλική μας πραγματικότητα... Πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή μας σαν να είναι η τελευταία, αν θέλουμε να έχουμε ηρεμία και ψυχική γαλήνη ότι κι αν συμβεί.

Η ασθένεια από την άλλη, στις περισσότερες των περιπτώσεων εξαρτάται από τη λογική μας, δίχως όμως εμείς να το αντιλαμβανόμαστε, αφού κανείς δεν μας έχει εξηγήσει το πώς συμβαίνει αυτό.

Η καθαρή ενεργειακή μας φύση (Εαυτός ή ψυχή, πνεύμα ή συνείδηση) υλοποιεί συνεχώς το υλικό μας σώμα με βάση τις πληροφορίες που έχει συλλέξει (γονείς και λοιποί συγγενείς- κληρονομικότητα). Εκατομμύρια κύτταρα πεθαίνουν κάθε μέρα και αντικαθίστανται από καινούργια με βάση αυτές τις πληροφορίες. Ο νους μας όμως (λογικές σκέψεις προερχόμενες από την δική μας αλληλεπίδραση με τον αισθητό κόσμο) από νωρίς στη ζωή μας επηρεάζει αυτή την υλοποίηση, δίχως εμείς να το αντιλαμβανόμαστε, προσθέτοντας στις αρχικές πληροφορίες τις νέες, που προέρχονται από τις λογικές μας σκέψεις (δηλαδή τα συναισθήματα). Η υλοποίηση δηλαδή αλλάζει από την επίδραση του νου μας. Επομένως η όποια ασθένεια εμφανίζεται στο υλικό μας σώμα έχει δημιουργηθεί από αυτόν τον συνδυασμό πληροφοριών πριν την υλοποίηση. Δεν επηρεάζει ο νους την ψυχή μας, αλλά τις πληροφορίες που εκείνη δίνει προς υλοποίηση… Οι πληροφορίες αλλοιώνονται και δημιουργείται η ασθένεια στο  σώμα, μέσω της αντίδρασης του στρες του οργανισμού.

Όσο πιο πολύ ασκούμε τον νου μας επομένως να κάνει θετικές και όχι αρνητικές σκέψεις, και όσο πιο πολύ εμποδίζουμε με πρακτικούς τρόπους την αντίδραση του στρες που οι αρνητικές σκέψεις δημιουργούν στον οργανισμό μας οδηγώντας τον σε ασθένεια, τόσο βελτιώνεται η υγεία μας, οδηγώντας στη θεραπεία κάθε ασθένειας. Δεν είναι καθόλου εύκολο, είναι όμως εφικτό για όποιον αποφασίσει να προσπαθήσει.

Με αγάπη