Περί αποδοχής

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Σε προηγούμενες αναρτήσεις στη μικρή σειρά της Συναισθηματικής νοημοσύνης,  αναφέρθηκα στην αποδοχή των συναισθημάτων μας. Ο ρόλος της ΑΠΟΔΟΧΗΣ όμως δεν είναι σημαντικός μόνον στη διαχείριση των συναισθημάτων, αλλά γενικότερα στη διαχείριση του στρες και την βελτίωση υγείας και ζωής.

Κάθε στιγμή που ζούμε, ξέρετε, είναι αυτή που «πρέπει» να ζήσουμε, αφού σ’ αυτή μας οδήγησαν όλες οι προηγούμενες αποφάσεις και πράξεις μας. Η ΑΠΟΔΟΧΗ λοιπόν πρέπει να είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, γιατί αλλιώς είναι σαν να πολεμάμε συνεχώς ολόκληρο το σύμπαν, το οποίο ενορχηστρώνει τα γεγονότα,

βασισμένο στις σκέψεις και τις πράξεις ολόκληρης της ανθρωπότητας, όπως λέει ο Chopra στο μικρό βιβλιαράκι του «Οι επτά πνευματικοί νόμοι της επιτυχίας»… Και αυτός ο συνεχής πόλεμος με όλους και όλα, που δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα, μας γεμίζει ορμόνες του στρες και οδηγεί σε υπερκατανάλωση ενέργειας που καταστρέφει την υγεία και τη ζωή μας.

ΑΠΟΔΟΧΗ της τωρινής μου κατάστασης δεν σημαίνει πως δεν συνεχίζω να προσπαθώ για τους στόχους και τα όνειρά μου. Σημαίνει πως απλά δέχομαι τη στιγμή, και την χρησιμοποιώ σαν εκπαίδευση για τις επόμενες σκέψεις και πράξεις μου.

Αν μου αρέσει η στιγμή, προσπαθώ να κάνω ότι καλύτερο μπορώ για εμένα και τους άλλους για να συνεχίσω τη ζωή μου προς αυτή την κατεύθυνση. Αν δεν μου αρέσει η στιγμή, την χρησιμοποιώ σαν «μάθημα». Προσπαθώ και πάλι να κάνω ότι καλύτερο μπορώ για μένα και τους άλλους, προκειμένου να αλλάξω τα πράγματα προς την κατεύθυνση που εγώ επιθυμώ, έχοντας όμως αναλύσει τις μέχρι τώρα σκέψεις και πράξεις που με οδήγησαν σε αυτή, ώστε να τις αποφύγω στη καινούργια μου προσπάθεια…

ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ σημαίνει πως αναγνωρίζω το μερίδιο της ευθύνης μου για την τωρινή μου κατάσταση. Κατανοώ πως οι σκέψεις και οι πράξεις τόσο οι δικές μου όσο και όλων των άλλων προέρχονται από ένα γεμάτο φόβους υποσυνείδητο, για το οποίο ευθύνεται η άγνοια του πραγματικού νοήματος της ζωής και η συνεχής προσπάθεια όσων ασκούν εξουσία ανά τους αιώνες να κρατούν την ανθρωπότητα στο πνευματικό επίπεδο του ζώου, προκειμένου να δρα αυτή με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και μόνο (φόβος), δίχως να χρησιμοποιεί τη σύνδεση εγκεφάλου-καρδιάς, που οδηγεί σε συναισθηματική νοημοσύνη και πνευματική εξέλιξη.

Κάθε στιγμή της ζωής μας είναι αυτή που «πρέπει» με βάση τα όσα ζήσαμε και όσα πρόκειται να ζήσουμε μελλοντικά. Αρκεί να την ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ σαν εκπαιδευτικό στάδιο στη διαδικασία της ζωής μας, και να μπορούμε να διακρίνουμε σ΄ αυτήν τα εφόδια που μας βοηθάει να αποκτήσουμε για το χτίσιμο του μέλλοντος που ονειρευόμαστε.

Με αγάπη