Αυτή την εποχή οι εικόνες του λουλουδόκηπού μου εναλλάσσονται με τέτοια ταχύτητα που δεν προλαβαίνω να τις φωτογραφίζω για να σας τις δείξω. Έτσι σίγουρα θα χάσετε κάποιες στιγμές του, ωστόσο θα έχετε πάρει μια γενική ιδέα, όσοι βέβαια ενδιαφέρεστε για την κηπουρική και τα λουλούδια.
Παρ ότι η ενασχόληση με τη γη και την κηπευτική είναι όπως πολλές φορές σας έχω πει μία πολύ καλή άσκηση τόσο για την ψυχή όσο και για το σώμα, δεν είναι πολλοί αυτοί που προτιμούν αυτόν τον τρόπο άσκησης. Παρατηρώ πως η αγάπη αυτή έρχεται όσο μεγαλώνει κανείς σε ηλικία και ωριμάζει ψυχικά και πνευματικά. Τα νιάτα δεν έχουν τον σύνδεσμο με την γη που θα έπρεπε να έχουν.
Πέρα από την ανυπομονησία που χαρακτηρίζει τα νιάτα, πράγμα ασυμβίβαστο με την ενασχόληση με τη γη όπου το κάθε πράγμα θέλει τους δικούς του χρόνους για να γίνει, είναι και ο τρόπος που αυτά τα νιάτα μεγαλώνουν τώρα πια. Μακριά από τη φύση και τις χαρές της, κλεισμένα σε διαμερίσματα μέσα σε πολύβουες τσιμεντουπόλεις. Ακόμη και πολλά από τα παιδιά των αγροτών, δεν αγαπούν την ενασχόληση με τη γη, όσα οι γονείς τους μετέφεραν αρνητικά συναισθήματα σχετικά με το επάγγελμά τους και τις ταλαιπωρίες του, θαρρείς και υπάρχει επάγγελμα που να μην έχει τις ταλαιπωρίες του, ή θαρρείς και υπάρχει άνθρωπος που να μπορέσει να ζήσει επάνω στη γη χωρίς να ταλαιπωρηθεί για κάτι...
Αφήνοντας όμως τέτοιες φιλοσοφικού τύπου κουβέντες, επανέρχομαι στην εικόνα του κήπου μου αυτή την εποχή.
Άνθισε όπως βλέπετε η πολύχρωμη παιόνια μου. Από την μία της μεριά έχει συντροφιά τις κίτρινες μαργαρίτες, ενώ από την άλλη την συνδεύουν τα κόκκινα σαν φλόγες νέα φύλλα μιας φωτίνιας που δεν έχει ακόμη ανθίσει.
Τι κρίμα εφέτος, δεν πρόλαβαν να ανθίσουν συγχρόνως με αυτή και οι άγριες γλαδιόλες που υπάρχουν τριγύρω της. Τι να κάνουμε...Δεν μπορείς να ντύσεις τη φύση όπως θέλεις εσύ. φοράει πάντα αυτό που προτιμάει εκείνη....Εγώ προσωπικά, εδώ και κάποιο καιρό, παραιτήθηκα από την ανάγκη να την ελέγχω και υποκλίνομαι πια μπροστά στις διαθέσεις της. Από τότε που το έκανα αυτό, η κηπουρική μου χαρίζει πολύ περισσότερη ευχαρίστηση με λιγότερο κόπο.
Στο παρτέρι τώρα κάτω από την πορτοκαλλιά μου, δεν έχουν ακόμη ανθίσει οι καπουτσίνοι και οι ροζ σπιραίες, μόνον οι λευκές κάλλες και μια μικρή ανθισμένη αζαλέα του χαρίζουν χρώμα. Σύντομα βέβαια αυτή η εικόνα θα αλλάξει, γιατί τόσο οι καπουτσίνοι όσο και οι σπιραίες είναι γεμάτες μπουμπούκια, και εγά θα τρέχω και πάλι να φωτογραφίζω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου