Περί έρωτος

 Γεια σας φίλες και φίλοι

Τις σκέψεις μου για τον έρωτα θα καταθέσω σε τούτη την ανάρτηση. Το θέμα με έχει απασχολήσει αρκετά με όσα έχω ζήσει προσωπικά και όσα βλέπω να ζουν γύρω μου γνωστοί και άγνωστοι.

Είναι φανερό πως ο πραγματικός έρωτας είναι «τυφλός» ή μάλλον τυφλώνονται όσοι τον νιώθουν… Η λεγόμενη «χημεία» ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που οδηγεί σε σχέση στενή, πάθος και σεξουαλική επαφή δεν έχει καμία σχέση με τη λογική και τα κοινά ενδιαφέροντα, όπως αρκετοί θέλουν να πιστεύουν. Άνθρωποι τελείως διαφορετικοί ενώνονται με αυτόν τον τρόπο πέρα από τη λογική και τα θέλω τους και σπίτια διαλύονται ή φτιάχνονται καινούργια εξ αιτίας

αυτού του μικρού θεού που ονομάσαμε «έρωτα»… Πρέπει να το παραδεχθούμε, αν και όλη αυτή η εκπληκτική κατάσταση δεν κρατάει πολύ, όσο κι αν το θέλουμε, δυστυχώς.

Τι είναι αυτό το αίσθημα (πάθος) που «τυφλώνει» έτσι τους ανθρώπους; Ποιος είναι αυτός ο παντοδύναμος μικρός θεός που οδηγεί με τέτοια δύναμη τα βήματά μας πέρα από τη λογική μας;

Η τωρινή μου άποψη είναι πως πρόκειται για ψυχή που έρχεται στη γη προς υλοποίηση… Προκειμένου αυτή να υλοποιηθεί με όσες αποσκευές χρειάζεται για το ταξίδι της στη γη και την ολοκλήρωση του σκοπού της πάνω σ΄ αυτόν τον πλανήτη επιλέγει και ποια γονίδια πρέπει να πάρει από τους μελλοντικούς γονείς της. Είναι η δικιά της ανάγκη αυτή που «τυφλώνει» τους μελλοντικούς γονείς της και τους φέρνει σε επαφή, πέρα από κάθε δική τους λογική…

Έχω ακούσει κάποιους να λένε πως τα παιδιά του έρωτα είναι ωραία και χρήσιμα στη κοινωνία παιδιά. Νομίζω πως έχουν δίκιο. Αν οι άνθρωποι ακολουθούσαν το ένστικτό τους πάντα και τεκνοποιούσαν με τους ανθρώπους με τους οποίους έχουν νιώσει έντονη χημεία, ίσως ο κόσμος μας να ήταν καλύτερος…

Όμως ο τρόπος με τον οποίο οργανωθήκαμε σε κοινωνίες, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για κάτι τέτοιο, δυστυχώς. Λίγες είναι οι ψυχές που προσπαθούν να υλοποιηθούν με αυτόν τον τρόπο και το καταφέρνουν. Πιστεύω πως αυτές είναι ψυχές που βοηθούν στην εξέλιξη της ανθρωπότητας... Οι υπόλοιπες διαλέγουν ότι καλύτερη πληροφορία (γονίδια) σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες μπορούν να πάρουν από αυτούς που δίχως ιδιαίτερο πάθος γίνονται γονείς και με αυτά τα εφόδια ενσαρκώνονται στον πλανήτη. Νομίζω πως αυτοί είναι οι άνθρωποι που ταλαιπωρούνται περισσότερο ψυχικά μέχρι να βρουν την ισορροπία τους και τον σκοπό της ύπαρξής τους σε τούτη τη ζωή, αφού δεν μπόρεσαν κατά την ενσάρκωσή τους να πάρουν αυτά ακριβώς τα εφόδια που χρειαζόντουσαν γι αυτόν τον σκοπό...  

Δεν ξέρω αν κάνω λάθος, αλλά σύμφωνα με τούτες τις απόψεις μου, ο έρωτας θα έπρεπε να είχε όνομα θηλυκό και όχι αρσενικό, και η εικόνα του να είναι μια μικρή νεράιδα…

Με αγάπη